Δικαίωμα Επιφανείας και αξιοποίηση της περιουσίας των ΕΔ *

Α. Εισαγωγή

Στο παρόν άρθρο, επί τη αφορμή της σύστασης της Υπηρεσίας Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, που προβλέπεται στο κεφάλαιο Γ΄ της πρότασης νόμου που κατέθεσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας προς ψήφιση στο Εθνικό Κοινοβούλιο με τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εθνικής Άμυνας», θα επικεντρωθώ στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων με τη μέθοδο της παραχώρηση Δικαιώματος Επιφανείας επί των ακινήτων, διευκρινίζοντας εξ αρχής ότι δεν τάσσομαι κατά της αξιοποίηση της περιουσίας των ΕΔ καθώς μπορούν, μέσω της αξιοποίησης, να συγκεντρωθούν χρήματα προς όφελος τόσο των Ενόπλων Δυνάμεων όσο, και κυρίως, προς όφελος των στελεχών τους που τόσο πολύ έχουν δοκιμαστεί από την κρίση των τελευταίων ετών.

Β. Δικαίωμα Επιφανείας επί ακινήτων και αξιοποίηση Ακίνητης Περιουσίας των ΕΔ

Β.1. Δικαίωμα Επιφανείας

Το «Δικαίωμα Επιφανείας» θεσμοθετήθηκε και έγινε νόμος του κράτους βάσει του μνημονιακού άρθρου 18επ. με τίτλο «Δικαίωμα Επιφανείας Επί Δημόσιων Κτισμάτων» του Ν. 3986/2011 (Α΄ 152) «Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015.» με τον οποίο θεσμοθετήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ.

Ως «Δημόσια κτήματα» η παρ. 4 του άρθρου 18 ορίζει «τα ακίνητα οποιασδήποτε φύσης που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, σε δημόσιους οργανισμούς με μορφή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου ή και σε εταιρίες που αποκτούν τα ακίνητα των παραπάνω φορέων με σκοπό την εκμετάλλευσή τους.»

Σύμφωνα με το άρθρο 19 του εν λόγω νόμου επιτρέπεται η σύσταση δικαιώματος επιφανείας επί δημοσίων κτημάτων κατά παρέκκλιση των άρθρων 953 και 954 ΑΚ, ενώ το δικαίωμα επιφανείας «περιλαμβάνεται στην ακίνητη περιουσία κατά την έννοια της ΑΚ949».

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι τα συστατικά μέρη του πράγματος (στην περίπτωσή μας της έκτασης του στρατοπέδου και ό,τι αυτό περιλαμβάνει) μπορούν να αποχωριστούν από το κύριο πράγμα α) ανεξάρτητα από το αν προκαλείται βλάβη του ίδιου του συστατικού μέρους ή του κυρίου πράγματος β) ανεξάρτητα από το αν αλλοιώνεται η ουσία ή ο προορισμός τους. Μπορούν επίσης να είναι χωριστά αντικείμενα κυριότητας ή άλλου εμπράγματου δικαιώματος, δηλαδή, να διέπονται από διαφορετικά μεταξύ τους ιδιοκτησιακά καθεστώτα.

Για να γίνει αντιληπτή η καθοριστική σημασία της ψηφισθείσας παρέκκλισης, η ΑΚ954 ορίζει ως «Συστατικά» του ακινήτου «1. τα πράγματα που έχουν συνδεθεί σταθερά με το έδαφος, ιδίως οικοδομήματα. 2. τα προϊόντα του ακινήτου εφόσον συνέχονται με το έδαφος. 3. το νερό κάτω από το έδαφος και η πηγή. 4. οι σπόροι μόλις σπαρθούν και τα φυτά μόλις φυτευτούν. Συστατικά του οικοδομήματος είναι όλα τα κινητά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερσή του ή συναρμόστηκαν σ' αυτό.»

Στο άρθρο 19 του νόμου 3986 αναφέρεται επίσης ότι: «5.Επί οικοδομής που έχει ανεγερθεί επί εδάφους δημοσίου κτήματος με βάση δικαίωμα επιφανείας, μπορεί να συσταθεί δικαίωμα κυριότητας επί ορόφου ή διαμερίσματος (οριζόντια ιδιοκτησία) υπό τους όρους του ν.3741/1929. Στην περίπτωση αυτή οι επί μέρους ιδιοκτησίες δεν έχουν ποσοστά συγκυριότητας στο έδαφος, αλλά ποσοστά εξ αδιαιρέτου στο δικαίωμα της επιφανείας.»

Με την ψήφιση των συγκεκριμένων άρθρων, τα οποία είχαν καταψηφίσει τα κόμματα τής αντιπολίτευσης, η τότε Κυβέρνηση εμπλούτισε τη νομική φαρέτρα των μεθόδων αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας χάρη της απομείωσης του Δημοσίου Χρέους εισάγωντας μια καθαρά αποικιοκρατικού χαρακτήρα ρύθμιση, όπως αυτή του Δικαιώματος Επιφανείας, με την οποία στην πράξη ο «ενοικιαστής» λειτουργεί ως «ιδιοκτήτης» ενός ακινήτου που ανήκει κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο.

Β.2. Αξιοποίηση Ακίνητης Περιουσίας

Με τον Ν. 4256/14 (ΦΕΚ 74, Α΄, 26-3-14), η προηγούμενη Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έπειτα από εισήγηση -κατά δήλωσή του- τού Διοικητή του Τ.ΕΘ.Α., επιχείρησε τη δημιουργία ενός Ταμείου ιδιωτικοποίησης των ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς το Ταμείο Εθνικής Άμυνας (Τ.ΕΘ.Α.), το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.) και το Ταμείο Αεροπορικής Άμυνας (Τ.Α.Α.) καταργήθηκαν ως αυτοτελή νομικά πρόσωπα και συγχωνεύθηκαν σε ένα νέο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με την επωνυμία Ενιαίο Ταμείο Εθνικής Άμυνας (Ε.Τ.Ε.Α.), που θα διαχειριζόταν την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των ΕΔ, «το οποίο να μπορεί να κάνει, όχι μόνο να παρακολουθεί και να διαχειρίζεται την περιουσία, αλλά να κάνει και αξιοποίηση» όπως ο Διοικητής του Τ.ΕΘ.Α. δήλωσε στην ακρόαση φορέων στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής της 12^η Ιουλίου 2016.

Η σύσταση, εν τέλη, του Ε.Τ.Ε.Α. δεν ολοκληρώθηκε ποτέ καθώς, και μετά τις πολιτικές εξελίξεις στις αρχές του 2015, συναρτήθηκε βάση του άρθρου 18 του ν. 4250/2014 (Α΄ 74), με την έκδοση, με Προεδρικό Διάταγμα, του Οργανισμού Λειτουργίας του Ε.Τ.Α.Α., εντός αποκλειστικής προθεσμίας, η οποία παρήλθε άπρακτη.

Με το άρθρο 9 του υπό ψήφιση νομοσχεδίου αρμοδιότητας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τίτλο «Ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Άμυνας» συνίσταται στο ΥΠΕΘΑ «υπηρεσία (σημ.: και όχι νομικό πρόσωπο) με τίτλο “Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων δυνάμεων” ΥΠΑΑΠΕΔ» με αποστολή, σύμφωνα με το άρθρο 10, την «αξιοποίηση των ακινήτων ιδιοκτησίας του ΤΕΘΑ, του ΤΕΣ και του ΤΑΑ» καθώς και των ακινήτων των Μετοχικών Ταμείων του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας.

Η νέα Υπηρεσία, όπως δήλωσε ο Διοικητής του Τ.ΕΘ.Α. στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής της 12^ης Ιουλίου 2016, την σύσταση της οποίας εισηγήθηκε, λειτουργώντας με κατάλληλο εξειδικευμένο προσωπικό μέσα από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων θα είναι ευέλικτη, θα είναι ολιγομελής, θα λειτουργεί σε συντονισμό με τα ταμεία, σε συνεργασία και εν παραλλήλω με αυτά, για να μπορέσει με το κατάλληλο προσωπικό στο real estate που θα έχει, να προχωρήσει τις διαδικασίες αξιοποίησης τάχιστα.

Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 11 της πρότασης νόμου τα μη πλέον καταργούμενα Ταμεία έχουν την υποχρέωση να επικαιροποιήσουν τις καταστάσεις ακινήτων ιδοκτησίας τους και να τις αποστείλουν «εμελλητί στην ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ.», χωρίς δηλαδή καμία μορφή αξιολόγησης επί των καταγραφομένων ακινήτων, ώστε η Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων δυνάμεων (ΥΠΑΑΠΕΔ) να επιλέξει «τα ακίνητα των οποίων η αξιοποίηση θα διενεργείται με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα.»

Τα ακίνητα που δεν θα επιλεγούν προς αξιοποίηση από την ΥΠΑΑΠΕΔ μπορούν να αξιοποιηθούν από τα Ταμεία (Τ.ΕΘ.Α., Τ.Ε.Σ., Τ.Α.Α.), στα οποία ανήκουν και τα οποία θα λειτουργούν εν παραλλήλω με την ΥΠΑΑΠΕΔ, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, στην οποία περιλαμβάνεται και ο Ν. 3986/2011 με τον οποίο νομοθετήθηκε το Δικαίωμα Επιφανείας Επί Δημοσίων Κτισμάτων. Μπορούν, δηλαδή, να πουληθούν.

Συνάγεται, επόμενως, το συμπέρασμα ότι τουλάχιστον τα μη επιλεγμένα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ακίνητα μπορούν να παραχωρηθούν/αξιοποιηθούν έναντι αντιτοίμου με Δικαίωμα Επιφανείας. Είναι άλλωστε μια μέθοδος που έχει ήδη εφαρμοστεί στην πράξη τόσο στην παραχώρηση του στρατοπέδου «ΔΟΥΚΑ» στην Πρέβεζα (εδαφονόμιο 1.500.000 ευρώ), όσο και στην παραχώρηση του στρατοπέδου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» στα Ιωάννινα (εδαφονόμιο 1.538.601 ευρώ) τα οποία παραχωρήθηκαν με δικαίωμα επιφανείας έναντι μισθώματος (για την ιστορία να αναφέρω ότι στην περίπτωση του στρατοπέδου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» παρέχεται, «σύμφωνα με το άρθρο 20, παρ. 1 περ. στ́ του Ν. 3986/2011, δικαιώματος προαιρέσεως (option) για αγορά και του εδάφους της ως άνω έκτασης από το Υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού, που θα πρέπει να ασκηθεί εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, ουχί όμως μεγαλυτέρου των 12 μηνών από την υπογραφή της σχετικής Σύμβασης»).

Τι γίνεται όμως με τα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλεγμένα προς αξιοποίηση ακίνητα; Μπορεί και σε αυτά να εφαρμοστεί η μέθοδος παραχώρησής τους με δικαίωμα επιφανείας;

Η απάντηση είναι καταφατική. Η ρητή αναφορά της παρ. 2 του άρθρου 11 με τίτλο «Τρόπος και διαδικασία αξιοποίησης» του υπό ψήφιση νομοσχεδίου ότι «2. Η ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλέγει τα ακίνητα, των οποίων η αξιοποίηση θα διενεργείται με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα» δεν αποκλείει την παραχώρησή τους με δικαίωμα επιφανείας καθώς η συγκεκριμένη μέθοδο παραχώρησης αποτιμάται σε χρήμα, όπως μαρτυρούν και οι αποφάσεις παραχώρησης (Στρ «ΔΟΥΚΑ»: ΑΔΑ: ΒΙ04ΟΡΛΦ-4Ι9 & Στρ «Παπαγεωργίου»: ΑΔΑ: 7Δ6ΨΟΡΛΦ-ΦΨΗ) των προαναφερομένων στρατοπέδων.

Συνεπώς, και τα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλεγμένα ακίνητα, μπορούν να παραχωρηθούν με δικαίωμα επιφανείας, μπορούν, δηλαδή, να πουληθούν. Το ενδεχώμενο αυτό θα μπορούσε να αποκλειστεί μόνο στην περίπτωση που υπήρχε (ή υπάρξει) ρητή αναφορά στο σώμα του άρθρου –πέραν της αξιοποίησή τους «με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα» - ως προς τους δεσμευτικά αποδεκτούς τρόπους παραχώρησης των ακινήτων (παραχώρηση με δικαίωμα χρήσης έναντι μισθώματος ή χρηματικού αντιτίμου) με ταυτόχρονα ρητό αποκλεισμό την παραχώρησης χρήσης ακινήτων με δικαίωμα επιφανείας έναντι μισθώματος ή χρηματικού αντιτίμου.

Προς επίρρωση της δυνατότητας εφαρμογής του δικαιώματος επιφανείας επί των ακινήτων των ΕΔ έρχεται το άρθρο 16 του υπό ψήφιση νομοχεδίου με τίτλο «Αξιοποίηση ακινήτων ως Στρατηγικές Επενδύσεις» με το οποίο χαρακτηρίζονται όλες οι επενδύσεις σε επιλεγμένα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ακίνητα ως «στρατηγικές επενδύσεις».

Συγκεκριμένα αναφέρει το άρθρο 16: «1. Επενδύσεις που πραγματοποιούνται κατά τις διατάξεις του παρόντος κεφαλαίου, με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας χαρακτηρίζονται ως Στρατηγικές Επενδύσεις μικτού χαρακτήρα κατά τις διατάξεις του άρθρου 1 του Ν. 3894/2010 (Α΄ 204) όπως ισχύει, και κατά παρέκλιση των άρθρων 2, 3, και 4 του ίδιου νόμου. 2. Για την έκδοση των απαιτούμενων αδειών και τη σύνταξη τυχόν Ειδικών Πλαισίων Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΣΧΑΣΕ) από τη γενική Διεύθυνση Στρατηγικών επενδύσεων της Γενικής Γραμματείας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν. 3894/2010, καθώς και οι διατάξεις του άρθρου 12 και 13 του Ν. 4146/2013 (Α΄ 90).»

Τι σημαίνει όμως ο όρος «στρατηγικές επενδύσεις» και πώς το εν λόγω άρθρο επιτρέπει την αξιοποίηση στρατιωτικών ακινήτων μέσω της παραχώρησης δικαιώματος επιφανείας επί αυτών;

Ο Ν. 3894/2010 (Α' 204) με τίτλο «Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» με το άρθρο 1 ορίζει ως Στρατηγικές Επενδύσεις τις «παραγωγικές επενδύσεις που επιφέρουν ποσοτικά και ποιοτικά αποτελέσματα σημαντικής εντάσεως στη συνολική εθνική οικονομία και προάγουν την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση.» προσδιορίζοντας μια σειρά προϋποθέσεων για τον χαρακτηρισμό μιας επένδυσης ως Στρατηγικής.

Με την ένταξή των προς παραχώρηση ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων στις διατάξεις του Ν. 3894/2010 εφαρμόζονται επί αυτών οι κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, ό,τι δηλαδή έχει νομοθετηθεί και για οποιοδήποτε άλλο ακίνητο που αξιοποιείται με σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, συμπεριλαμβανομένης και της μεθόδου παραχώρησης με δικαίωμα επιφανείας. Ο αποκλεισμός της δυνατότητας αξιοποίησης των ακινήτων με τη μέθοδο της παραχώρησης δικαιώματος επιφανείας δεν μειώνει τη δυνατότητα αξιοποίησής τους στα πλαίσια των «στρατηγικών επενδύσεων», ούτε μειώνει το οικονομικό όφελος που θα προκύψει προς όφελος των Ενόπλων Δυνάμεων και των στελεχών της από την αξιοποίηση αλλά εξασφαλίζει τη μη πώληση τους.

Γ. Αντί επιλόγου

Η παραχώρησης ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων με δικαίωμα επιφανείας επί αυτών είναι η αρχή της πώλησης δημοσίων-στρατιωτικών γαιών που δεν μπορούσαν να πουληθούν διαφορετικά, αφού, ως στρατιωτική περιουσία, προστατευόταν από ένα πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο.

Μέσω της παραχώρησης των ακινήτων ιδιοκτησίας των ΕΔ με τη μέθοδο αυτή, δυνατότητα που το προς ψήφιση σχέδιο νόμου δεν αποκλείει, μπορεί ο επενδυτής, παρά το όποιο σχέδιο χρήσης τους έχει παρουσιάσει και εγκριθεί, να λειτουργήσει, μετά την υπογραφή της σύμβασης, ως ιδιοκτήτης μεταβάλλοντας τις χρήσεις κατά τα συμφέροντά του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του παραχωρησιούχου, εν προκειμένω του ΥΠ.ΕΘ.Α.

Η προς σύσταση νέα Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αναλαμβάνει μεν τον κεντρικό έλεγχο της αξιοποίησης των ακινήτων χωρίς όμως να το επιτυγχάνει ολοκληρώμενα καθώς το κάθε Ταμείο θα μπορεί, ανεξάρτητα και παράλληλα με αυτήν, να προχωρά από μόνο του σε σύναψη συμβάσεων παραχώρησης, παραχωρώντας δικαιώματα χρήσης ή δικαιώμα επιφανείας έναντι μισθώματος.

Ο χαρακτηρισμός κάθε επένδυσης που πραγματοποιείται μέσω της ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ως στρατηγικής επένδυσης, επιτρέπει την παραχώρηση ακινήτων με δικαίωμα επιφανείας επί αυτών, καθώς δεν διατυπώνεται ρητά αντίθετη προς τούτο διάταξη. Παρέχεται έτσι μια επιπρόσθετη διασφάλιση, πέραν των ευνοικών διατάξεων του Ν. 3894/2010, στον μελλοντικό επενδυτή ότι θα μπορεί να λειτουργεί ως ιδιοκτήτης του ακινήτου. Επιτρέπεται συνάμα η εκδήλωση ενδιαφέροντος από επενδυτές για ακίνητα των ΕΔ τα οποία πριν λίγο καιρό ήταν εκτός πλαισίου αξιοποίησης. Ας αναλογιστούμε τις προϋποθέσεις που θέτει ο νομοθέτης για τον χαρακτηρισμό μιας επένδυσης ως στρατηγικής, -για παράδειγμα (άρθρο 1 του Ν. 3894/2010) «(α) το συνολικό κόστος της επένδυσης είναι πάνω από διακόσια εκατομμύρια (200.000.000) ευρώ ή (β) το συνολικό κόστος της επένδυσης είναι πάνω από εβδομήντα πέντε εκατομμύρια (75.000.000) ευρώ και ταυτόχρονα από την επένδυση δημιουργούνται τουλάχιστον διακόσιες (200) νέες θέσεις εργασίας...» - και ας σκεφτούμε την αξία που θα έχει για τον επενδυτή η διασφάλιση τού δικαιώματος επιφανείας επί ακινήτου των ΕΔ.

Η αξιοποίηση των ακινήτων ιδιοκτησίας ΕΔ προς όφελος των Ενόπλων Δυνάμεων, των στελεχών τους και των μετόχων των Μετοχικών Ταμείων αποτελεί ορθολογική και υπεύθυνη πολιτική στόχευση στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Η στόχευση αυτή, όμως, υπηρετείτε ολοκληρωμένα και στο ακέραιο με τον ρητό αποκλεισμό της δυνατότητας παραχώρησης ακινήτου με δικαίωμα επιφανείας επί αυτού καθώς μόνο έτσι διασφαλίζεται ότι η εξ αρχής συμπεφωνημένη μεταξύ ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. και επενδυτή χρήση τού ακινήτου θα είναι και η τελική.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Μην κορνάρεις *

Δεν ερχόταν συχνά στην Αθήνα ο αδερφός μου. Τώρα ακόμη πιο σπάνια. Περνάνε τα χρόνια και αλλάζουν οι ανάγκες των ανθρώπων, αλλάζουν και οι προτεραιότητες.

Θυμάμαι, τότε που ερχόταν συχνά και έμενε για αρκετές μέρες στο σπίτι μου, πηγαίναμε βόλτες, για καφέ, σινεμά, στα εμπορικά, στο άλσος. Παντού με το αυτοκίνητο. Οδηγούσα εγώ. Όχι γιατί είμαι καλύτερος οδηγός από αυτόν - εξαιρετικός είναι και αυτός - αλλά διότι πηγαίναμε με το αμάξι μου το οποίο, όταν είμαι μέσα, οδηγώ μόνο εγώ. Δίκαιο μού ακούγεται.

Κάθε φορά σχολίαζε, και με το δίκιο του, τον τρόπο με τον οποίο οδηγούσαμε στην Αθήνα, όλο ένταση, χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό προς τους άλλους οδηγούς, τα μηχανάκια, τους πεζούς, τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας-συμπεριφοράς.

Μου έδινε πάντα δίκιο στην κριτική μου για τα επικίνδυνα λάθη των άλλων - δεν θα μπορούσε να μην το κάνει αφού είχα - και έλεγε πάντα ότι θα πρέπει κανείς να έχει το νου του όχι μόνο στα λάθη των άλλων αλλά πολύ περισσότερο στα πιθανά λάθη των άλλων, αυτά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνουν.

"Οδήγα σαν να μην έχεις προτεραιότητα", μου έλεγε, "μην εμπιστεύεσαι ότι είσαι από δεξιά, η ότι ο άλλος έχει στοπ. Πινακίδα είναι το στοπ, όχι μπάρα που τον εμποδίζει να παραβιάσει την προτεραιότητα και να πέσει πάνω σου".

Και εγώ πρόσεχα και κάθε φορά που έφτανα σε διασταύρωση έκοβα ταχύτητα ώστε, ακόμη και αν παραβίαζε ο άλλος την προτεραιότητα, να μην αγκαλιαστούμε.

Συχνά τύχαινε και παραβίαζαν το στοπ και μια από αυτές ήταν και ο Βαγγέλης μαζί μου. Πάτησα φρένο και ο άλλος απλά πέρασε αέρας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ούτε που είχε πάρει χαμπάρι τι είχε γίνει. Νευρίασα, άρχισα να κορνάρω και να του φωνάζω από το ανοιχτό παράθυρο εξηγώντας του τι είχε κάνει. Είχε κολλήσει το χέρι μου στην κόρνα και ο Βαγγέλης μέσα στις φωνές μου με ρώτησε όλο απορία "γιατί κορνάρεις και μου παίρνεις τα αυτιά; και κυρίως γιατί του πιάνεις κουβέντα;". "Δεν είδες τι μαλακία έκανε", του απάντησα. "Ναι, την είδα", είπε, "αλλά γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; δεν σε καταλαβαίνω". "Για να καταλάβει πόσο μαλάκας είναι", του αντιγύρισα.

Γέλασε. Γέλασε δυνατά, αβίαστα.

Τον κοίταξα με απορία και φυσικά ενόχληση. Είχα τα νεύρα μου και αυτός γελούσε μαζί μου. "Γιατί γελάς ρε;", του είπα. "Θες να την πληρώσεις εσύ τώρα;"

Με κοίταξε ήρεμα και απλά είπε ότι είμαι παράλογος αν πιστεύω ότι θα καταλάβει ο "απρόσεκτος" οδηγός τη μαλακία που έκανε από το κορνάρισμα μου και την επεξήγηση της μαλακίας του. "Αν ήταν σε θέση να καταλάβει από ένα κορνάρισμα τι έκανε θα ήταν σε θέση να μην κάνει τη μαλακία, να μην παραβιάσει το στοπ" , είπε. "Μη χαλιέσαι", συμπλήρωσε. "Δεν έχει νόημα αλλά πολύ περισσότερο δεν αξίζει. Ακόλουθα διαδρομές που έχεις προτεραιότητα και παραχώρησέ την κάθε φορά. Λίγα λεπτά θα καθυστερήσεις συνολικά αλλά δεν θα έχεις εκπλήξεις, δεν θα έχεις αγκαλιάσματα και κυρίως θα έχεις την ηρεμία σου."

Από τότε ακολούθησα τη συμβουλή του. Δρόμος προτεραιότητας, παραχώρηση τής προτεραιότητας, λίγα λεπτά παραπάνω στον συνολικό χρόνο από την όποια καθυστέρηση, ούτε εκπλήξεις και κυρίως εξασφαλισμένη ηρεμία. Άσε που πολύ συχνά, με την τακτική αυτή, γλίτωσα από ατυχήματα και κάτι παππούδες που άθελά τους δεν είδαν το στοπ και στη συνέχεια με ευχαριστούσαν για την ευγένειά μου. Πού να ήξεραν..

Από τότε πολλές φορές έχω σκεφτεί, όχι τη συμβουλή του αλλά την αιτιολόγησή της. Αυτή είναι όλα τα λεφτά.

Αν ο "άλλος" είναι σε θέση να καταλάβει από μια "κόρνα" τι είναι αυτό που κάνει και τις συνέπειες των ενεργειών του, θα ήταν σε θέση να μην το κάνει, θα ήταν ώριμος αρκετά να λειτουργήσει "σωστά", υπεύθυνα.

Αυτή η αιτιολόγηση κρύβει, για μένα τουλάχιστον, μια μεγάλη αλήθεια η οποία με τον καιρό κατάλαβα ότι έχει εφαρμογή σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Τι νόημα έχει να το πεις όταν ο άλλος δεν θέλει να το καταλάβει; Αφού, έτσι κι αλλιώς, θα το παραβιάσει το γαμωστόπ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα "καταλάβει" την κόρνα σου, τι "κορνάρεις" χριστιανέ μου; Φρόντισε να διασώσεις τουλάχιστον την ηρεμία σου.

Μην χαλιέσαι. Δεν έχει νόημα αλλά κυρίως... δεν αξίζει.

* Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Εξάρες *

«Μαγικός που είναι ο χρόνος!!

Μόνο όταν περνά, καταλαβαίνεις ότι πάντα υπήρχε...»

Το τάβλι είναι επιτραπέζιο παιχνίδι για δύο παίκτες. Κάθε παίκτης έχει στην κατοχή του 15 πούλια που κινούνται σε ειδικό ταμπλό σύμφωνα με το αποτέλεσμα δύο ζαριών. Σκοπός κάθε παίκτη είναι να «μαζέψει» πρώτος όλα τα πούλια από το ταμπλό. Νικητής στέφεται ο παίκτης που ολοκληρώνει πρώτος το «μάζεμα».

Όποιος έχει παίξει τάβλι ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σου «πιάνει» ο άλλος την «παραμάνα» ή τη «μάνα».

Στην πρώτη περίπτωση συνεχίζεις το παιχνίδι με την ελπίδα ότι θα καθυστερήσεις τόσο την παρτίδα ώστε παίζοντας την τέλεια - αν και ουδείς τέλειος- παρτίδα, με λίγο ρίσκο, αρκετή τύχη και μια λάθος κίνηση του άλλου, θα προλάβεις στην στροφή να κερδίσεις την κατά τα άλλα χαμένη παρτίδα. Αρκετές παρτίδες έχουν κερδηθεί στο «μάζεμα», την τελευταία στιγμή, στην τελευταία ζαριά, στις εξάρες. Αρκετές αλλά, στο σύνολο όλων όσων έχουν παιχτεί, ελάχιστες. Εκεί έγκειται άλλωστε και η ομορφιά του παιχνιδιού. Τα δύσκολα, λένε, είναι για τους ικανούς, και για τους επίμονους θα πρόσθετα εγώ.

Στην δεύτερη περίπτωση, η παρτίδα είναι χαμένη «από χέρι», δεν «παίζει να γυρίσει» ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Μια τέτοια παρτίδα δεν  υπάρχει κανένας λόγος να τη συνεχίσεις. Τότε είναι που βρίζεις τον άλλο για την κωλοφαρδία του, την γκαντεμιά σου γιατί ενώ εσύ είσαι ο γαμάω η τύχη δεν σε θέλει, το τάβλι γιατί είναι στραβό, το φεγγάρι γιατί είναι χλωμό και το κλείνεις το γαμημένο με τόση δύναμη που αναρωτιέσαι πώς δεν έγινε κομμάτια.

Υπάρχει όμως και η επιλογή - σπάνια το ομολογώ - αν ξέρεις ότι είναι η τελευταία παρτίδα που παίζεις και θέλεις να ρουφήξεις όλη την δυνατή χαρά του παιχνιδιού, αν θέλεις για λίγο ακόμη να νιώσεις ζωντανός, να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, μέχρι ο άλλος να κερδίσει, μέχρι εσύ να χάσεις. Μόνο έτσι μπορείς να απολαύσεις τη «διαδρομή», να νιώσεις όλη την ευτυχία τού να «παίζεις», την χαρά να νιώθεις ζωντανός. Στο τέλος, όμως, πάντα χάνεις. Με τη μόνη διαφορά ότι ενώ το ήξερες από την αρχή εσύ συνέχισες, εσύ έπαιξες. Συνέχισες για την ουσία και όχι για το αποτέλεσμα. Δεν πειράζει που ο άλλος δεν καταλαβαίνει. Αρκεί που εσύ ξέρεις. Και αυτό που εσύ ξέρεις κάποια στιγμή θα το μάθει και άλλος γιατί, παιχνίδι είναι αυτό, θα ξαναπαίξει. Θα βρεθεί και αυτός, αργά ή γρήγορα, στην ίδια θέση... Και τότε θα καταλάβει, τότε θα ξέρει, τότε θα νιώσει.

Τίποτα Νέο, λένε αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, δεν αρχίζει αν προηγούμενα δεν τελειώσει το Παλιό. Αισιοδοξία το αποκαλούν αυτό ορισμένοι (οι περισσότεροι), κάποιοι (οι λιγότεροι) το ονομάζουν εκλογίκευση ενώ κάποιοι άλλοι (οι ελάχιστοι) δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να το ονοματίσουν. Μένουν μόνο στο ότι το παιχνίδι υπάρχει για να παίζεται... και ας ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, όπως όλα τα «παιχνίδια» στη ζωή, τελειώνει.

Αντί δαφνών προς τον νικητή:

Έχεις σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να επιδιώκει ο ηττημένος [sic] «παίχτης» της παρτίδας να ξεκινήσει κάτι Νέο και να «επιτρέψει» να του «πιάσουν» τη «μάνα» ώστε να κλείσει ο κύκλος του Παλιού κερδίζοντας απλά χρόνο ώστε το Νέο να βρει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει;

Ο μόνος τρόπος, άξιε «νικητή της παρτίδας» [sic], να είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος - είτε το «παιχνίδι» λέγετε τάβλι, είτε σκάκι, είτε ό,τι άλλο - ότι κέρδισες και όχι ότι σου «επέτρεψαν» να κερδίσεις είναι να παίζεις μόνος σου.

Think about it και … δεν θα χαθούμε.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Οικουμενική λύση; *

Οικουμενική κυβέρνηση ζητά η αντιπολίτευση, συναίνεση η Κυβέρνηση, υλοποίηση των μνημονιακών (παλαιών και νέων ) δεσμεύων της Χώρας οι δανειστές και έξοδο από την κρίση ο Ελληνικός Λαός.

Πόσο αντίθετα μεταξύ τους είναι όλα αυτά; Είναι ασυμβίβαστα ή υπάρχει κοινός τόπος συνάντησής τους;

Προκείμενου να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου καθοριστικό για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις και κατ’ επέκταση για το μέλλον της Χώρας μας, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε αφενός ποιες είναι οι εμπλεκόμενες δυνάμεις και οι στόχοι τους και αφετέρου ποιος είναι ο υπέρτερος Σκοπός που πρέπει να υπηρετηθεί.

Τα πολιτικά κόμματα στο Εθνικό Κοινοβούλιο είναι λίγο πολύ γνωστά, όπως γνωστό είναι και το παρελθόν τους. Αυτό που δεν είναι, όμως, γνωστό είναι το μέλλον τους.

Θα παρουσιάσω αρχικά τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων πολιτικών κομμάτων μέχρι σήμερα, όπως τουλάχιστον εγώ τον αντιλαμβάνομαι, επιχειρώντας να καταδείξω την διαφορετική τους στρατηγική και στόχευση και στη συνέχεια θα επιχειρηματολογήσω επί του αποπροσανατολιστικού ψευτοδιλήμματος «Οικουμενική Κυβέρνηση ή καταστροφή». Το χαρακτηρίζω ως «αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα» διότι το πραγματικό δίλλημα είναι ένα: συναίνεση επί ενός σχεδίου για το συμφέρον του ελληνικού Λαού ή συναίνεση επί ενός σχεδίου για το συμφέρον των δανειστών αφού ως Υπέρτατο Σκοπό αναγνωρίζω μόνο την επιβίωση του Λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα χρόνια της κρίσης και ως αποτέλεσμα αυτής, μετασχηματίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ του 3,5% σε ΣΥΡΙΖΑ του 36% εκφράζοντας ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού Λαού που είναι αντίθετο στη συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής του, στην φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του, στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, στην ανυπαρξία κοινωνικής δικαιοσύνης, στη διαφθορά της κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής ζωής.

Μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 η Κυβέρνηση ΣΥΙΡΖΑ-ΑΝΕΛ τίμησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού και έκανε πράξη τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για μη αποδοχή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Δεν υπέγραψε την προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης που είχε δεχτεί η προηγούμενη συγκυβέρνηση ως απόρροια των μνημονίων, δεν ολοκλήρωσε την 5^η αξιολόγηση, δεν νομοθέτησε την άτυπη παράταση που πήρε για να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις, δεν αιτήθηκε στους δανειστές καταβολή των δόσεων που εκκρεμούσαν, δεν έλαβε χρήματα από τους δανειστές, δεν αποπλήρωσε δόσεις προς τους δανειστές, νομοθέτησε μέτρα ενάντια στις επιταγές των δανειστών.

Με την πολιτική που άσκησε δεν νομιμοποίησε έμμεσα ή άμεσα τα μνημόνια αλλά αντίθετα, εν τοις πράγμασι, τα κατήγγειλε. Οτιδήποτε διαφορετικό έπραττε εντός χρονικών πλαισίων του 2^ου μνημονίου –έληγε τον Ιούνιο- θα σήμαινε την de facto αποδοχή των μνημονίων 1 & 2.

Μετά από εξαντλητικές διαπραγματεύσεις μηνών αρνήθηκε να υπογράψει την πρόταση Γιουνγκέρ και προχώρησε σε δημοψήφισμα ζητώντας από τον ελληνικό Λαό να επανεπιβεβαιώσει την βούλησή του για κατάργηση του μνημονίου 2 που υπεγράφη ως συνέχεια του μνημονίου 1 και εξ αυτού του λόγου δέσμευε τα κόμματα που το υπέγραψαν και για το μνημόνιο 1 (η ΝΔ δεν είχε υπογράψει το 1^ο μνημόνιο αλλά πώς να το υπογράψει άλλωστε αφού δεν υπεγράφη στη Βουλή). Όταν αποδέχεσαι την ισχύ μιας σύμβασης που αποτελεί συνέχεια μιας άλλης αποδέχεσαι εξ ορισμού και την αρχική.

Στην περίπτωση που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραφε την πρόταση Γιουνγκέρ πριν το δημοψήφισμα, θα την υπέγραφε εντός χρόνου εφαρμογής του μνημονίου 2 και εξ αυτού του λόγου θα αποδεχόταν την ισχύ των μνημονίων 2 & 1. Αυτό το ιστορικό λάθος όχι μόνο δεν το διέπραξε αλλά με το δημοψήφισμα που προκήρυξε έδωσε στον ελληνικό Λαό τη δυνατότητα να καταγγείλει με τον πλέον κατηγορηματικό και αμετάκλητο τρόπο τα μνημόνια 1 & 2 και τις πολιτικές που απέρρεαν από αυτά. Μια καταγγελία που, δια του τρόπου που εκφράστηκε, έχει αξία Συνταγματικής Επιταγής που δεν ακυρώνεται, ούτε αλλοιώνεται.

Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις αποσκευές του και με δεδομένη την ανυπαρξία προετοιμασίας για έξοδο της Χώρας από το ενιαίο νόμισμα (αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα επιθυμούσαν την πλήρη ρήξη με την ΕΕ και την έξοδο της Χώρας από το Ευρώ) ο Πρωθυπουργός κ Τσίπρας πέτυχε μια συμφωνία για τριετή χρηματοδότηση της Χώρας, μια υπόσχεση για νέα δανειακή σύμβαση (δεν υπεγράφη δανειακή σύμβαση) που αποτυπώθηκε, ως είθισται, σε ένα κείμενο υπό τον τίτλο memorandum of understanding-μνημόνιο κατανόησης. Ανέκαθεν υποστήριζα ότι πρόβλημα είναι οι δανειακές συμβάσεις από τις οποίες απορρέουν τα μνημόνια και όχι τα μνημόνια ξέχωρα από τις δανειακές συμβάσεις.

Το Μνημόνιο της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποτελεί κατ’ οιοδήποτε τρόπο συνέχεια των προηγούμενων αφού ούτε νομικά ούτε χρονικά συνδέεται με τα προηγούμενα. Αποτελεί νέο μνημόνιο επί της υπόσχεσης μιας νέας δανειακής σύμβασης που περιέχει νέους όρους, νέο δίκαιο και νέους συμβαλλόμενους. Το να υποστηρίζει κάποιος ότι αποτελεί 3^ο μνημόνιο σημαίνει ότι αποδέχεται ότι η νέα δανειακή σύμβαση αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων γεγονός που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας η Κυβέρνηση ανέλαβε δεσμεύσεις τις οποίες τις έθεσε υπό την κρίση του ελληνικού Λαού στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Έπεισε το εκλογικό σώμα και πέτυχε να σχηματίσει Κυβέρνηση με το κόμμα των ΑΝΕΛ παρά τις προσπάθειες που έγιναν (δημοσκοπήσεις παρουσίαζαν ντέρμπι τις εκλογές, όλα τα συστημικά μέσα προσπαθούσαν να πείσουν για κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) να καταστεί αυτό αδύνατο.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας την εντολή του ελληνικού Λαού υλοποιεί τις δεσμεύσεις της και επιχειρεί να λύσει τα τεράστια χρόνια προβλήματα της Χώρας όπως το φορολογικό, η διαφθορά, το ασφαλιστικό. Αντιλαμβανόμενη την ιστορική της ευθύνη επιχείρησε στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, που με δική της πρωτοβουλία συγκλήθηκε, υπό τον αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εξασφαλίσει στοιχειώδη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων όχι επί ενός έτοιμου σχεδίου για το ασφαλιστικό και την αναθεώρηση τού Συντάγματος αλλά επί την ανάγκης συνεργασίας και συνεννόησης για τα τόσο σημαντικά αυτά θέματα. Γι’ αυτό πρότεινε τη δημιουργία Ειδικών Επιτροπών για την επεξεργασία ενός σχεδίου αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων εισπράττοντας την άρνησή τους και την πρόταση-πρόσκλησή τους για σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, το ιστορικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που θα διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο, μετατράπηκε τα χρόνια της κρίσης από κόμμα του 44% σε κόμμα του 28% (τα ποσοστά δεν λένε την αλήθεια καθώς σε πραγματικά νούμερα η απώλεια δυνάμεων είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη) καθώς κρίθηκε από τους πολίτες υπεύθυνο για την συνέχιση της πολιτικής που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου Παπανδρέου. Παρά τις αντιμνομηνιακές του θέσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν στα περίφημα Ζάππεια, όταν το εμπιστεύτηκε ο ελληνικός Λαός στις εκλογές του 2012 μετάλλαξε την πολιτική του συνεχίζοντας αυτή των προηγούμενων. Επέβαλε, παραβιάζοντας κατάφορα το Σύνταγμα (ΠΝΠ, προεδρικά διατάγματα, κατάργηση της νομοθετικής λειτουργίας της Βουλής) το μνημόνιο 2 που ήταν απόρροια της δεύτερης αντισυνταγματικής δανειακής σύμβασης την οποία αποδέχτηκε ως συνέχεια της πρώτης. Μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 η στρατηγική της κινήθηκε από την μία στην κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνεχίσει να κυβερνά στον δρόμο που οι προηγούμενες κυβερνήσεις χάραξαν, από την άλλη στο πώς θα υπονομεύσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με στόχο το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά» να μετατραπεί σε «Πρώτη και Τελευταία φορά Αριστερά», να αποτελέσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «αριστερή παρένθεση».

Με κάθε ευκαιρία το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δήλωνε την πίστη του στο πρόγραμμα των δανειστών. Κανείς δεν θα ξεχάσει τις επαφές στελεχών της με τους «θεσμούς», τις παροτρύνσεις της για bank run, τη μάχη που έδωσε στο δημοψήφισμα υπέρ του ΝΑΙ για την άνευ όρων παράδοσης της Χώρας στους δανειστές. Κανείς δεν θα ξεχάσει την θετική της ψήφο στη συμφωνία της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο μέσω της οποίας επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία για μια δανειακή σύμβαση που ΘΑ λάβει η Χώρα ως 3^ο μνημόνιο, συνέχεια των προηγούμενων δύο, όταν ο πολύς κος Σόιμπλε, μετά το δημοψήφισμα, δήλωνε σωστά ότι τα προηγούμενα μνημόνια έληξαν και η διαπραγμάτευση ξεκινά από μηδενική βάση.

Κανείς δεν θα ξεχάσει την στρατηγική της στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όπως εκφράστηκε από τον προσωρινό της Πρόεδρο κ Μεϊμαράκη, για μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «και αυτοί είναι σαν εμάς», «μαζί με εμάς η νέα Κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τη συνέχιση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών». Υπολόγιζαν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει Κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή τους. Έκαναν λάθος. Ο ελληνικός Λαός τους διέψευσε.

Από το σημείο εκείνο και έπειτα αυτό που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια αντικυβερνητική-αντιμνημονιακή ρητορική και η προσφορά της να συνδράμει στα πλαίσια μια Οικουμενικής Κυβέρνησης για την έξοδο της Χώρας από την κρίση, κρίση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν και γιγάντωσαν.

Αντίστοιχη τακτική ακολούθησαν τόσο το ΠΑΣΟΚ, που άνοιξε το «σπίτι» του στην κυβερνητική ΔΗΜΑΡ, όσο και το Ποτάμι. Ακόμη δεν μπορούν να καταλάβουν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων πώς δεν κατάφεραν να αυξήσουν τα ποσοστά τους στις πρόσφατες εκλογές ώστε να «κόψουν» ποσοστά από τον ΣΥΡΙΖΑ και να επιβάλλουν μετεκλογική κυβέρνηση με τη συμμετοχή τους αφού τα «κουκιά» σε ΣΥΙΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα «έβγαιναν» και θα υποχρεωνόταν ο κ Τσίπρας να ζητήσει την συνεργασία τους, εγκλωβίζοντας τον στις πολιτικές τους. Διαψεύστηκαν και αυτοί από τις επιλογές του ελληνικού Λαού. Και αυτοί, συντονισμένοι στις επιθυμίες των δανειστών, τάσσονται μαζί με την ΝΔ υπέρ του σχηματισμού Οικουμενικής Κυβέρνησης ως τη μόνη λύση για την (άκουσον άκουσον) έξοδο της Χώρας από την Κρίση.

Τι διαφορετικό όμως θα εξυπηρετούσε ο σχηματισμός μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης για τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού από ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Προσωπικά δεν είμαι αντίθετος στον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργίας ακόμη και αν αυτές λέγονται Κυβερνήσεις Εθνικής Σωτηρίας ή Οικουμενικές. Είμαι, όμως, αντίθετος στο να παρουσιάζεται ως απαραίτητος ή αναγκαίος ο σχηματισμός τους χωρίς προηγούμενα να έχει διαμορφωθεί ένα εθνικό πλαίσιο δράσης υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού στο οποίο όλοι να συμφωνούν.

Ακόμη και αν ο Πρωθυπουργός της Χώρας ζητούσε να σχηματιστεί Οικουμενική Κυβέρνηση, ποιο Εθνικό Πρόγραμμα θα καλούνταν αυτή να υπηρετήσει; Το πρόγραμμα της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των δανειστών υπέρ των οποίων επιχειρηματολογούν συστηματικά τα κόμματα της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ ή το πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το οποίο ο ελληνικό Λαός εμπιστεύτηκε σε δύο εκλογικές μάχες και ένα δημοψήφισμα; Αν κανένα από τα δύο, τότε ποιο; Ένα νέο; Πώς θα προκύψει αυτό αν προηγούμενα δεν υπάρξει στοιχειώδης συνεννόηση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα τής Χώρας;

Η συζήτηση περί Οικουμενικής, που τα συστημικά μέσα και η αντιπολίτευση έχουν ξεκινήσει, αποτελεί ανεκπλήρωτο διακαεί πόθο των δανειστών της Χώρας και δεν αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός Εθνικού Σχεδίου υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού. Αν αυτός ήταν ο στόχος τότε κανείς από την Αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την Κυβερνητική πρόσκληση για συναίνεση στην διαμόρφωση κοινών θέσεων υπέρ των συμφερόντων της Χώρας. Η συναίνεση επί ενός Εθνικού Σχεδίου θα οδηγούσε νομοτελειακά σε Οικουμενική Κυβέρνηση καθώς το σχέδιο αυτό θα εξέφραζε τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων και θα έπρεπε να εκφραστεί θεσμικά από μια Κυβέρνηση η οποία θα είχε την στήριξη όλων των κομμάτων και στην οποία θα μετείχαν οι εκπρόσωποι όλων των Ελλήνων στο Εθνικό Κοινοβούλιο.

Η συζήτηση περί Οικουμενικής στην παρούσα φάση, χωρίς την προϋπόθεση που έθεσα, αποσκοπεί στον περιορισμό της δυνατότητας της παρούσας Κυβέρνησης να επιχειρήσει να θέσει ένα τέλος στην κρίση υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού.

Αποσκοπεί στο να «μπουν στο παιχνίδι της εξουσίας οι παλιοί παίχτες» που το ευρωπαϊκό σύστημα και οι δανειστές εμπιστεύονται ώστε να ολοκληρωθεί το σχέδιο τους για μετατροπή της Χώρας σε γερμανικό προτεκτοράτο, σε αποικά χρέους.

Αποσκοπεί στην νομή της εξουσίας ώστε το παλιό κατεστημένο να προστατεύσει εκ των έσω τα συμφέροντα των εγχώριων εντολέων τους που κινδυνεύουν από την παρούσα Κυβέρνηση αλλά να προστατεύσουν και τους εαυτούς από τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες που έχουν.

Αποσκοπεί στο να χαθεί κάθε ελπίδα που τρέφει ο ελληνικός Λαός στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι «αυτοί δεν είναι σαν όλους τους προηγούμενους» και θα συνεχίσουν να εργάζονται υπέρ της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, υπέρ της Δημοκρατίας, υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

«Στημένο το παιχνίδι και γνωστό, μα εγώ να ξέρεις δε φοβάμαι»

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »