Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Κρυφτείτε ωρέεε *




Ένα ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής, κάπου στην Κρήτη, μαζεύτηκαν πολλοί – σχεδόν όλοι, μετά την εκκλησία, στο κεντρικό καφενείο της Χώρας για τον κυριακάτικο καφέ τους.
Ήταν εκεί όλοι οι εκπρόσωποι των κοινωνικο-επαγγελματικών κλάδων εκείνου του τόπου. Αγρότες, μηχανικοί, γιατροί, δάσκαλοι, έμποροι, ψαράδες, δικαστές, δικηγόροι… και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος.
Και μαζί με τα χωρατά και τα πειράγματα, πιάσανε κουβέντα αριστοτελικώς πολιτική. Καθένας έλεγε την χαρά και τον καημό του, την επιτυχία αλλά και την αποτυχία του, την αλήθεια του, το ψέμα του αλλά και την αλήθεια και το ψέμα του άλλου. Το μακρύ του και το κοντό του, δηλαδή.
Όλοι μιλούσαν με σύνεση και όλοι άκουγαν με σεβασμό.
Έπειτα από ώρα αρκετή, και αφού μετά τους πρώτους καφέδες άρχισαν τις ρακές, η κουβέντα θέριεψε, τα αίματα άναψαν για τα καλά, και η σύνεση και ο σεβασμός έδωσε τόπο στον θυμό και τις φωνές. Είχαν καταλήξει από μια μεγάλη παρέα σε μικρές ομάδες που η καθεμιά μόνο μίλαγε και δεν άκουγε, που καθεμιά νοιαζόταν για το δίκαιο μόνο τού λόγου της εις βάρος του δικαίου των άλλων.
Και ξαφνικά, μέσα στη βαβούρα την εκκωφαντική, ακούστηκε δυνατά, ήρεμη η φωνή ενός γέροντα κρητίκαρου, δυο μέτρα θεριό, που κανένας δεν είχε προσέξει μέχρι την στιγμή εκείνη την ύπαρξή του, να λέει:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένα κρητικός ότι ούλοι οι κρητικοί είναι ψεύτες.»
Αυτό μόνο είπε και τίποτα άλλο. Και μετά από αυτό σηκώθηκε από την καρέκλα του και με λεβέντικη περπατησιά, παράταιρη για την ηλικία του, έφυγε.
Και τότε ήταν που οι φωνές και η φασαρία κόπηκαν μαχαίρι και νεκρική σιωπή απλώθηκε στον καφενέ.
Μετά από λίγα λεπτά σηκώθηκε από τη θέση του ο Αγρότης και είπε δυνατά, περήφανα:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Αγρότης ότι ούλοι οι Αγρότες είναι ψεύτες.»
Αυτό μόνο είπε και τίποτα άλλο. Και έφυγε.
Αμέσως σηκώθηκε από τη θέση του ο Μηχανικός και είπε δυνατά, περήφανα:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Μηχανικός ότι ούλοι οι Μηχανικοί είναι ψεύτες.»
Αυτό μόνο είπε και έφυγε.
Στη συνέχεια σηκώθηκε από τη θέση του ο Γιατρός και είπε δυνατά:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Γιατρός ότι ούλοι οι Γιατροί είναι ψεύτες.»
Αυτό είπε και έφυγε.
Στη συνέχεια σηκώθηκε από τη θέση του ο Δάσκαλος και είπε:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Δάσκαλος ότι ούλοι οι Δάσκαλοι είναι ψεύτες.»
Αυτό είπε και έφυγε.
Έπειτα σηκώθηκε από τη θέση του ο Δικηγόρος και είπε:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Δικηγόρος ότι ούλοι οι Δικηγόροι είναι ψεύτες.»
Αυτό μόνο είπε και έφυγε περήφανα.
Μετά σηκώθηκαν από τη θέση τους, με τη σειρά, ο Έμπορος, ο Δικαστής, ο Ψαράς… όλοι όσοι ήταν στον καφενέ και είπαν ο ένας μετά τον άλλο όλοι τους το ίδιο:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι ένας Έμπορος, Δικαστής, Ψαράς ότι ούλοι οι Έμποροι, Δικαστές, Ψαράδες κτλ είναι ψεύτες.»
Αυτό μονάχα είπαν και τίποτε άλλο και έφυγαν με τη σειρά όπως το είπαν.

Και άκουσε όλη αυτή την κουβέντα το Ψέμα, που είναι πανταχού παρόν, και σε μια στιγμή ηθικής αδυναμία, είπε δυνατά, περήφανα:
«Είπεν ωρέ σύντεκνοι το Ψέμα, ότι ούλοι οι Ψεύτες λένε την Αλήθεια».
Και άκουσε και η Αλήθεια, που και αυτή είναι πανταχού παρούσα και αχώριστη εχθρός με το Ψέμα, όλη την κουβέντα αλλά και την κουβέντα που είπε το Ψέμα, και σε μια στιγμή μεγαλοσύνης παραδέχτηκε μεγαλόφωνα:
«Το Ψέμα λέγει την Αλήθεια».
Μπορεί πια ο καφενές να ήταν άδειος αλλά όλοι οι Άνθρωποι, με κάποιον ανεξήγητα μαγικό τρόπο άκουσαν τόσο τα λόγια που το Ψέμα είπε όσο και λόγια της Αλήθειας και άρχισαν να πιστεύουν ως Αλήθεια το κάθε Ψέμα αλλά και την κάθε Αλήθεια ως Ψέμα.
Και κάπως έτσι χάθηκε η εμπιστοσύνη μεταξύ των Ανθρώπων και όλοι άρχισαν να πιστεύουν τα πάντα και ταυτόχρονά κανείς να μην πιστεύει τίποτα.
Και τότε ήταν που σιώπησε η Θεά Αθηνά και κρύφτηκε από ντροπή σε μέρος άγνωστο από τους κοινούς θνητούς...
 
Διαβάστε Περισσότερα »

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Καναπές μόνο για έναν *


Μπήκα στο βίντεο κλαμπ και είδα πάλι τον Πέτρο πίσω από τον πάγκο, σκυθρωπό, να καπνίζει το τσιγάρο του. Ήταν περασμένες δέκα και ήταν στο μαγαζί από το πρωί καθώς πριν λίγο καιρό τα είχε «σπάσει» με τον συνεταίρο του και είχαν «πέσει» όλα πάνω του. Πόσες ώρες δουλειάς να αντέξει και αυτός ο χριστιανός κάθε μέρα χωρίς να του κοπεί το χαμόγελο... «Δύσκολοι καιροί για την πολυτέλεια υπαλλήλου» μού είχε εκμυστηρευτεί σε μια κουβέντα μας παλαιότερα.
Καλησπέρισα ευγενικά αλλά ειλικρινά - πολλές είναι οι φορές που αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί, δυστυχώς - και κατευθύνθηκα στον «τοίχο» με τις πειρατικές ταινίες.
Είχα δει τις περισσότερες αλλά όλο και κάποια θα έβρισκα να «σκοτώσω» το βράδυ μου. Ο σκοπός ήταν «ιερός» άλλωστε. Πάει καιρός που δεν ήθελα, από την ώρα που τα παιδιά πήγαιναν για ύπνο, να περνάω το βράδυ μου παρέα με την γυναίκα μου. Ο γάμος μας έβαινε προς το τέλος του και ήταν κάτι που δεν ήθελα να το αντιστρέψω καθώς είχα πάρει τις αποφάσεις μου, είχα κάνει την Επιλογή μου. Προτιμούσα την ησυχία της μοναξιάς μου από την παρέα της αλλά εκείνη δεν έλεγε να το καταλάβει ή, για να το πω πιο σωστά, δεν έλεγε να το αποδεχτεί.
Χάζευα τις πάνω σειρές και σκεφτόμουν ποια ταινία από όλες να διαλέξω που να είναι και του γούστου μου αλλά και να μην υπάρξει πιθανότητα να αρέσει στην γυναίκα μου.
Με την σκέψη αυτή στο μυαλό άπλωσα το χέρι σε μια από τις ταινίες που ο τίτλος μου κέντρισε το ενδιαφέρον – ένας άλλος κόσμος – αλλά πριν προλάβω να διαβάσω την υπόθεση άκουσα τον Πέτρο να μου φωνάζει από τη θέση του: «Αυτή που κρατάς να πάρεις!».
Κλασική η τακτική του να «συμμετέχει» στην επιλογή τού πελάτη, να επιδιώκει την προσωπική επαφή, που στη συνέχεια την εξέλισσε σε προσωπο-επαγγελματική σχέση. Το διαχειριζόταν πολύ καλά το επικοινωνιακό ο Πέτρος – έμπορος γαρ – αν και πιστεύω ότι τα κίνητρά του δεν ήταν πάντα επαγγελματικά αλλά και γνήσιας ανάγκης προσωπικής του επικοινωνίας με τον άλλο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι μας επιλέγουμε – όταν έχουμε την πολυτέλεια – και μένουμε σε ένα επάγγελμα – όταν εξαρτάται από εμάς η συνέχισή του – το οποίο καλύπτει, πέρα από τα του ζην, και ανάγκες της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας, μία από τις οποίες είναι και η ζώσα επικοινωνία.
«Δένεις τον πελάτη σου με το να του δείχνεις ενδιαφέρον, τον κάνεις να νιώθει μοναδικός», θυμήθηκα τον πατέρα μου που μου το έλεγε όταν ήμουν μικρός απαντώντας στην απορία μου γιατί πιάνει κουβέντα με καθέναν που έμπαινε στο μαγαζί. Αυτό το «νιώθει μοναδικός» που μου είχε πει είχε χαραχτεί βαθιά στο παιδικό μου μυαλό, λες και ο καθένας μας δεν είναι μοναδικός, λες και η μοναδικότητά μας εξαρτάται από το να μας την αναγνωρίσει ο «άλλος» και όχι από την αυτοσυνειδητοποίησή της. Ίσως, η αναγνώριση από τον «άλλο» της «μοναδικότητάς» μας, να έχει βαρύνουσα αξία στον ετεροπροσδιορισμό μας λόγω του ότι, τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, είναι ταυτισμένη στο μυαλό μας με το «είμαι αναντικατάστατος». «Είμαι μοναδικός=είμαι αναντικατάστατος» και στην λογικομαθηματική αυτή σκέψη γέλασα από μέσα μου καθώς θυμήθηκα τον συγχωρεμένο τον Νικήτα που μου είχε πει σχετικά ότι «το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, Αλεξάκο, είναι γεμάτο αναντικατάστατους».
«Είναι καλή;», ρώτησα ανέμελα.
«Εξαιρετική!», απάντησε, «θα σου αρέσει».
Πήγα να τραβήξω το ειδικό καρτελάκι με τον κωδικό της για να του το δώσω αλλά προς στιγμής δίστασα.
«Θα αρέσει, όμως, στην γυναίκα μου;» τον ρώτησα εντελείως φυσιολογικά.
«Θα ξετρελαθεί» μου είπε. «Είναι από τις ταινίες που αρέσουν και στους άνδρες και στις γυναίκες», συμπλήρωσε. «Τα έχει όλα. Πλοκή, σχέσεις, χωρισμούς, δάκρυα, έρωτα, σεξ, happy end».
«Έτσι ε;» αναφώνησα. «Αυτός ακριβώς όμως είναι που δεν θέλω», του είπα κλείνοντάς του το μάτι. «Δεν θέλω να δω ταινία μαζί με την γυναίκαι μου, αλλά μόνος μου», συμπλήρωσα χαμογελώντας πονηρά.
«Εεεε… Δεν το φαντάστηκα», μου αντιγύρισε με έκπληξη στη φωνή του.
«Είναι όμως πραγματικά πολύ καλή ταινία», επέμεινε. «Αξίζει να την δεις κάποια στιγμή».
«Καλά, καλά», του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη. «Με έπεισες» και τράβηξα το καρτελάκι και κατευθύνθηκα προς το ταμείο.
«020 ο κωδικός, έτσι δεν είναι;», ρώτησε με σιγουριά ο Πέτρος.
Τόσα χρόνια σε αυτή τη δουλειά ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά τους προσωπικούς κωδικούς των πελατών καλύτερα από τα ονόματα τους. Με το που έβλεπε κάποιον ήξερε ποιος κωδικός ήταν. Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι φορές που τηλεφωνώντας του για μια κράτηση, το όνομα μου δεν του έλεγε κάτι, αλλά όταν του έλεγα τον κωδικό μου με αναγνώριζε αμέσως και μου έπιανε την κουβέντα επί προσωπικού. Από όταν το κατάλαβα φρόντιζα, κάθε φορά που καλούσα, να λέω το όνομα μου και αμέσως τον κωδικό μου. Δεν είχε χρειαστεί να προσπαθήσω για πολύ. Μετά τις τρεις πρώτες φορές που το έκανα τον έμαθα να με αναγνωρίζει από το τηλέφωνο, μόνο με το όνομά μου. Α ρε Παβλόφ, πού να ήξερες τι χρήση θα είχε η θεωρία σου εν έτει 2017.
«Σωστά», έγνευσα χαμογελώντας. 
«Και.. άλλαξες γνώμη; Θα την δεις με την γυναίκα σου τελικά;» ρώτησε διστακτικά, φοβούμενος ότι θα φανεί αδιάκριτος, καθώς πληκτρολογούσε τα στοιχεία τής ταινίας στην καρτέλα μου στον υπολογιστή.
«Όχι βέβαια», είπα. «Μόνος φυσικά», και καθώς με κοιτούσε με απορία συμπλήρωσα: «Θα της πω, αν ρωτήσει, ότι έχει τρελό πιστολίδι».
«Δεν έχει όμως πιστολίδι», απάντησε σοβαρά.
Χαμογέλασα ξανά. «It doesn’t matter. Δεν το ξέρει. Θα πω μάλιστα ότι έχει και καράτε για να το σιγουρέψω ότι δεν θα πλησιάσει στον καναπέ».
Χαμογέλασε και αυτός. Δεν ξέρω αν το εννοούσε ή το έκανε από ευγένεια αλλά καμία σημασία δεν είχε για μένα.
«Τώρα και αν δεν υπάρχει περίπτωση να την δει μαζί σου, με πιστολίδι και καράτε μαζί», είπε όλο υπονοούμενο κοιτώντας με πονηρά. Είχε αρχίσει, παντρεμένος και αυτός, να μπαίνει στο νόημα.
«Αυτό πιστεύω και εγώ», απάντησα με σιγουριά. «Και έτσι, και την ταινία που μου πρότεινες θα δω και μόνος μου θα το κάνω», είπα καθώς έβαζα την ταινία στην τσάντα μου.
Την στιγμή που ήμουν έτοιμος να καληνυχτίσω τον άκουσα να μου λέει διστακτικά αλλά με φανερή περιέργεια:
«Αν, όμως, παρόλα αυτά, κάτσει να σου κάνει παρέα; Αν παρακολουθήσει τα πρώτα λεπτά θα καταλάβει ότι η ταινία είναι καλή και θα θελήσει να την δει όλη», είπε με έκδηλη ικανοποίηση για την επισήμανσή του. «Τι θα κάνεις τότε μάγκα μου;», ρώτησε χαιρέκακα και ήταν η σειρά του να μου κλείσει το μάτι.
Γέλασα με την καρδιά μου καθώς με κοιτούσε έκπληκτος για την αντίδρασή μου. Σίγουρα δεν περίμενε να σκάσω στα γέλια.
«Αν κάτσει πάνω από πέντε λεπτά θα σηκωθώ εγώ από τον καναπέ», του είπα.
«Θα σηκωθείς;» απόρησε.
«Ναι!! Θα σηκωθώ», είπα. «Βρίζοντάς σε μάλιστα», συμπλήρωσα.
«Εμένα θα βρίσεις, ρε;» ρώτησε έκπληκτος με την απροσδόκητη δήλωσή μου. Αυτό το «ρε» μάλλον του ξέφυγε μέσα στην έκπληξη της απάντησής μου. «Γιατί θα με βρίσεις;», ξαναρώτησε, χωρίς το αντιεπαγγελματικό «ρε» αυτή τη φορά.
«Σοβαρά με ρωτάς;», του είπα χαμογελαστά αλλά συνάμα με αυστηρό τόνο στη φωνή μου.
«Σοβαρά με ρωτάς;» επανέλαβα. «Σου ζήτησα μια ταινία με πιστολίδι και καράτε και εσύ μου έδωσε αυτή την παπαριά που ούτε πιστολίδι έχει, ούτε καράτε. Τι θα ήθελες, δηλαδή, να κάνω; Να σου πω και ευχαριστώ; Θα σε βρίσω και θα σηκωθώ να διαβάσω κανένα βιβλίο», είπα και σκάσαμε και οι δύο στα γέλια.
«Να ’σαι καλά φίλε», μου είπε εύθυμος καθώς έφευγα. «Με έκανες και γέλασα».
«Και εσύ να ’σαι καλά», είπα γελώντας. «Μου έσωσες το βράδυ».

Ανηφόρησα προς το σπίτι καπνίζοντας, έτοιμος να θέσω το σχέδιό μου σε εφαρμογή. Άνοιξα την πόρτα τού διαμερίσματος και διαπίστωσα ότι όλα ήταν σκοτεινά. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία. «Τα παιδιά κοιμήθηκαν», σκέφτηκα, «αλλά η άλλη που είναι; Τι ετοιμάζει πάλι;».
Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι και τότε ήταν που την άκουσα από το υπνοδωμάτιο να μου λέει: «Γύρισες;».
«Όχι», απάντησα. «Ακόμη στο δρόμο είμαι. Θα φτάσω σε λίγο».
Δεν φάνηκε να εκτιμά το χιούμορ μου καθώς δεν την άκουσα να γελάει ή να λέει κάτι.
Άνοιξα την τηλεόραση και έβαλα την ταινία να παίζει. Ετοίμασα ένα ουίσκι με πάγο και κάθισα στον αναπαυτικό καναπέ μου να απολαύσω την ταινία. «Ένας άλλος κόσμος», έγραφε με μεγάλα γράμματα στην οθόνη. «Προβάλλει», συμπλήρωσα μονολογώντας.
«Είπες κάτι;», ακούστηκε η άλλη να λέει από μέσα.
«Καληνύχτα είπα», απάντησα.
«Δεν θα μπορέσω να κάτσω να σου κάνω παρέα», φώναξε. «Είμαι λίγο αδιάθετη και ξάπλωσα».
«Καλά έκανες», αποκρίθηκα εντελώς φυσικά και σηκώθηκα στα γρήγορα και έκλεισα την πόρτα από το υπνοδωμάτιο.
«Για να μην σε ενοχλεί ο ήχος και ο καπνός», διευκρίνισα.
«Τι ταινία θα δεις;», την άκουσα να ρωτάει καθώς βούλιαζα πάλι στον καναπέ.
Έκανα ότι δεν άκουσα παρατηρώντας με περιέργεια την πόρτα αν θα ανοίξει.
Δεν ξαναρώτησε. Ούτε η πόρτα άνοιξε.
«Αυτό ήταν», σκέφτηκα χαμογελώντας. «Τόσο απλό».
«Τι το ήθελα και το σκέφτηκα», μονολόγησα όταν άκουσα αμέσως την πόρτα να ανοίγει.
Κοντοστάθηκε, με κοίταξε και προσποιητά χαρούμενη μου είπε: «Αύριο βράδυ θα πάμε σινεμά με τους κουμπάρους και την αδερφή μου με τον άνδρα της. Η μαμά μου δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει αλλά θα προσπαθήσει μου είπε. Είχαμε καιρό να βρεθούμε όλοι μαζί και σκέφτηκα ότι θα σου άρεσε. Έκλεισα για το ένας άλλος κόσμος. Είναι πολύ καλή και θα αρέσει σίγουρα σε όλους, και σε σένα». Αυτό το τελευταίο το τόνισε ιδιαίτερα.
Δεν είπε κάτι άλλο. Απλά μου σέρβιρε την είδηση, έκανε μεταβολή και έκλεισε την πόρτα πριν προλάβω να απαντήσω κάτι. Όχι βέβαια ότι θα απαντούσα κάτι περισσότερο από «καλά, θα μιλήσουμε αύριο».
«ΟΚ», σκέφτηκα. «Μέχρι αύριο ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Κάποια υποχρέωση θα έχω.», και άπλωσα το χέρι να πάρω το ποτό μου.
Ένιωσα το λαρύγγι μου να καίγεται από την πρώτη γουλιά και άναψα με αργές κινήσεις τσιγάρο κοιτάζοντας την οθόνη.
«Ένας άλλος κόσμος προβάλλει», ψιθύρισα με ευχαρίστηση.
«Ένας άλλος κόσμος.»



Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Δικαίωμα Επιφανείας και αξιοποίηση της περιουσίας των ΕΔ *




Α. Εισαγωγή
Στο παρόν άρθρο, επί τη αφορμή της σύστασης της Υπηρεσίας Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, που προβλέπεται στο κεφάλαιο Γ΄ της πρότασης νόμου που κατέθεσε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας προς ψήφιση στο Εθνικό Κοινοβούλιο με τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Εθνικής Άμυνας», θα επικεντρωθώ στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων με τη μέθοδο της παραχώρηση Δικαιώματος Επιφανείας επί των ακινήτων, διευκρινίζοντας εξ αρχής ότι δεν τάσσομαι κατά της αξιοποίηση της περιουσίας των ΕΔ καθώς μπορούν, μέσω της αξιοποίησης, να συγκεντρωθούν χρήματα προς όφελος τόσο των Ενόπλων Δυνάμεων όσο, και κυρίως, προς όφελος των στελεχών τους που τόσο πολύ έχουν δοκιμαστεί από την κρίση των τελευταίων ετών.

Β. Δικαίωμα Επιφανείας επί ακινήτων και αξιοποίηση Ακίνητης Περιουσίας των ΕΔ

Β.1. Δικαίωμα Επιφανείας
Το «Δικαίωμα Επιφανείας» θεσμοθετήθηκε και έγινε νόμος του κράτους βάσει του μνημονιακού άρθρου 18επ. με τίτλο «Δικαίωμα Επιφανείας Επί Δημόσιων Κτισμάτων» του Ν. 3986/2011 (Α΄ 152) «Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012−2015.» με τον οποίο θεσμοθετήθηκε το ΤΑΙΠΕΔ.
Ως «Δημόσια κτήματα» η παρ. 4 του άρθρου 18 ορίζει «τα ακίνητα οποιασδήποτε φύσης που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, σε δημόσιους οργανισμούς με μορφή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου ή και σε εταιρίες που αποκτούν τα ακίνητα των παραπάνω φορέων με σκοπό την εκμετάλλευσή τους.»
Σύμφωνα με το άρθρο 19 του εν λόγω νόμου επιτρέπεται η σύσταση δικαιώματος επιφανείας επί δημοσίων κτημάτων κατά παρέκκλιση των άρθρων 953 και 954 ΑΚ, ενώ το δικαίωμα επιφανείας «περιλαμβάνεται στην ακίνητη περιουσία κατά την έννοια της ΑΚ949».
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι τα συστατικά μέρη του πράγματος (στην περίπτωσή μας της έκτασης του στρατοπέδου και ό,τι αυτό περιλαμβάνει) μπορούν να αποχωριστούν από το κύριο πράγμα α) ανεξάρτητα από το αν προκαλείται βλάβη του ίδιου του συστατικού μέρους ή του κυρίου πράγματος β) ανεξάρτητα από το αν αλλοιώνεται η ουσία ή ο προορισμός τους. Μπορούν επίσης να είναι χωριστά αντικείμενα κυριότητας ή άλλου εμπράγματου δικαιώματος, δηλαδή, να διέπονται από διαφορετικά μεταξύ τους ιδιοκτησιακά καθεστώτα.
Για να γίνει αντιληπτή η καθοριστική σημασία της ψηφισθείσας παρέκκλισης, η ΑΚ954 ορίζει ως «Συστατικά» του ακινήτου «1. τα πράγματα που έχουν συνδεθεί σταθερά με το έδαφος, ιδίως οικοδομήματα. 2. τα προϊόντα του ακινήτου εφόσον συνέχονται με το έδαφος. 3. το νερό κάτω από το έδαφος και η πηγή. 4. οι σπόροι μόλις σπαρθούν και τα φυτά μόλις φυτευτούν. Συστατικά του οικοδομήματος είναι όλα τα κινητά που χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερσή του ή συναρμόστηκαν σ' αυτό.»
Στο άρθρο 19 του νόμου 3986 αναφέρεται επίσης ότι: «5.Επί οικοδομής που έχει ανεγερθεί επί εδάφους δημοσίου κτήματος με βάση δικαίωμα επιφανείας, μπορεί να συσταθεί δικαίωμα κυριότητας επί ορόφου ή διαμερίσματος (οριζόντια ιδιοκτησία) υπό τους όρους του ν.3741/1929. Στην περίπτωση αυτή οι επί μέρους ιδιοκτησίες δεν έχουν ποσοστά συγκυριότητας στο έδαφος, αλλά ποσοστά εξ αδιαιρέτου στο δικαίωμα της επιφανείας.»
Με την ψήφιση των συγκεκριμένων άρθρων, τα οποία είχαν καταψηφίσει τα κόμματα τής αντιπολίτευσης, η τότε Κυβέρνηση εμπλούτισε τη νομική φαρέτρα των μεθόδων αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας χάρη της απομείωσης του Δημοσίου Χρέους εισάγωντας μια καθαρά αποικιοκρατικού χαρακτήρα ρύθμιση, όπως αυτή του Δικαιώματος Επιφανείας, με την οποία στην πράξη ο «ενοικιαστής» λειτουργεί ως «ιδιοκτήτης» ενός ακινήτου που ανήκει κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο.

Β.2. Αξιοποίηση Ακίνητης Περιουσίας
Με τον Ν. 4256/14 (ΦΕΚ 74, Α΄, 26-3-14), η προηγούμενη Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έπειτα από εισήγηση -κατά δήλωσή του- τού Διοικητή του Τ.ΕΘ.Α., επιχείρησε τη δημιουργία ενός Ταμείου ιδιωτικοποίησης των ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων καθώς το Ταμείο Εθνικής Άμυνας (Τ.ΕΘ.Α.), το Ταμείο Εθνικού Στόλου (Τ.Ε.Σ.) και το Ταμείο Αεροπορικής Άμυνας (Τ.Α.Α.) καταργήθηκαν ως αυτοτελή νομικά πρόσωπα και συγχωνεύθηκαν σε ένα νέο νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με την επωνυμία Ενιαίο Ταμείο Εθνικής Άμυνας (Ε.Τ.Ε.Α.), που θα διαχειριζόταν την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των ΕΔ, «το οποίο να μπορεί να κάνει, όχι μόνο να παρακολουθεί και να διαχειρίζεται την περιουσία, αλλά να κάνει και αξιοποίηση» όπως ο Διοικητής του Τ.ΕΘ.Α. δήλωσε στην ακρόαση φορέων στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής της 12η Ιουλίου 2016.
Η σύσταση, εν τέλη, του Ε.Τ.Ε.Α. δεν ολοκληρώθηκε ποτέ καθώς, και μετά τις πολιτικές εξελίξεις στις αρχές του 2015, συναρτήθηκε βάση του άρθρου 18 του ν. 4250/2014 (Α΄ 74), με την έκδοση, με Προεδρικό Διάταγμα, του Οργανισμού Λειτουργίας του Ε.Τ.Α.Α., εντός αποκλειστικής προθεσμίας, η οποία παρήλθε άπρακτη.

Με το άρθρο 9 του υπό ψήφιση νομοσχεδίου αρμοδιότητας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας με τίτλο «Ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας Υπουργείου Άμυνας» συνίσταται στο ΥΠΕΘΑ «υπηρεσία (σημ.: και όχι νομικό πρόσωπο) με τίτλο “Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων δυνάμεων” ΥΠΑΑΠΕΔ» με αποστολή, σύμφωνα με το άρθρο 10, την «αξιοποίηση των ακινήτων ιδιοκτησίας του ΤΕΘΑ, του ΤΕΣ και του ΤΑΑ» καθώς και των ακινήτων των Μετοχικών Ταμείων του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας.
Η νέα Υπηρεσία, όπως δήλωσε ο Διοικητής του Τ.ΕΘ.Α. στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής της 12ης Ιουλίου 2016, την σύσταση της οποίας εισηγήθηκε, λειτουργώντας με κατάλληλο εξειδικευμένο προσωπικό μέσα από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων θα είναι ευέλικτη, θα είναι ολιγομελής, θα λειτουργεί σε συντονισμό με τα ταμεία, σε συνεργασία και εν παραλλήλω με αυτά, για να μπορέσει με το κατάλληλο προσωπικό στο real estate που θα έχει, να προχωρήσει τις διαδικασίες αξιοποίησης τάχιστα.
Σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 11 της πρότασης νόμου τα μη πλέον καταργούμενα Ταμεία έχουν την υποχρέωση να επικαιροποιήσουν τις καταστάσεις ακινήτων ιδοκτησίας τους και να τις αποστείλουν «εμελλητί στην ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ.», χωρίς δηλαδή καμία μορφή αξιολόγησης επί των καταγραφομένων ακινήτων, ώστε η Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων δυνάμεων (ΥΠΑΑΠΕΔ) να επιλέξει «τα ακίνητα των οποίων η αξιοποίηση θα διενεργείται με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα.»
Τα ακίνητα που δεν θα επιλεγούν προς αξιοποίηση από την ΥΠΑΑΠΕΔ μπορούν να αξιοποιηθούν από τα Ταμεία (Τ.ΕΘ.Α., Τ.Ε.Σ., Τ.Α.Α.), στα οποία ανήκουν και τα οποία θα λειτουργούν εν παραλλήλω με την ΥΠΑΑΠΕΔ, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, στην οποία περιλαμβάνεται και ο Ν. 3986/2011 με τον οποίο νομοθετήθηκε το Δικαίωμα Επιφανείας Επί Δημοσίων Κτισμάτων. Μπορούν, δηλαδή, να πουληθούν.
Συνάγεται, επόμενως, το συμπέρασμα ότι τουλάχιστον τα μη επιλεγμένα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ακίνητα μπορούν να παραχωρηθούν/αξιοποιηθούν έναντι αντιτοίμου με Δικαίωμα Επιφανείας. Είναι άλλωστε μια μέθοδος που έχει ήδη εφαρμοστεί στην πράξη τόσο στην παραχώρηση του στρατοπέδου «ΔΟΥΚΑ» στην Πρέβεζα (εδαφονόμιο 1.500.000 ευρώ), όσο και στην παραχώρηση του στρατοπέδου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» στα Ιωάννινα (εδαφονόμιο 1.538.601 ευρώ) τα οποία παραχωρήθηκαν με δικαίωμα επιφανείας έναντι μισθώματος (για την ιστορία να αναφέρω ότι στην περίπτωση του στρατοπέδου «ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» παρέχεται, «σύμφωνα με το άρθρο 20, παρ. 1 περ. στ́ του Ν. 3986/2011, δικαιώματος προαιρέσεως (option) για αγορά και του εδάφους της ως άνω έκτασης από το Υπουργείο Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού, που θα πρέπει να ασκηθεί εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, ουχί όμως μεγαλυτέρου των 12 μηνών από την υπογραφή της σχετικής Σύμβασης»).

Τι γίνεται όμως με τα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλεγμένα προς αξιοποίηση ακίνητα; Μπορεί και σε αυτά να εφαρμοστεί η μέθοδος παραχώρησής τους με δικαίωμα επιφανείας;
Η απάντηση είναι καταφατική. Η ρητή αναφορά της παρ. 2 του άρθρου 11 με τίτλο «Τρόπος και διαδικασία αξιοποίησης» του υπό ψήφιση νομοσχεδίου ότι «2. Η ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλέγει τα ακίνητα, των οποίων η αξιοποίηση θα διενεργείται με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα» δεν αποκλείει την παραχώρησή τους με δικαίωμα επιφανείας καθώς η συγκεκριμένη μέθοδο παραχώρησης αποτιμάται σε χρήμα, όπως μαρτυρούν και οι αποφάσεις παραχώρησης (Στρ «ΔΟΥΚΑ»: ΑΔΑ: ΒΙ04ΟΡΛΦ-4Ι9 & Στρ «Παπαγεωργίου»: ΑΔΑ: 7Δ6ΨΟΡΛΦ-ΦΨΗ) των προαναφερομένων στρατοπέδων.
Συνεπώς, και τα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. επιλεγμένα ακίνητα, μπορούν να παραχωρηθούν με δικαίωμα επιφανείας, μπορούν, δηλαδή, να πουληθούν. Το ενδεχώμενο αυτό θα μπορούσε να αποκλειστεί μόνο στην περίπτωση που υπήρχε (ή υπάρξει) ρητή αναφορά στο σώμα του άρθρου –πέραν της αξιοποίησή τους «με εκμίσθωση κατόπιν χρηματικής ή άλλης αντιπαροχής αποτιμητής σε χρήμα» - ως προς τους δεσμευτικά αποδεκτούς τρόπους παραχώρησης των ακινήτων (παραχώρηση με δικαίωμα χρήσης έναντι μισθώματος ή χρηματικού αντιτίμου) με ταυτόχρονα ρητό αποκλεισμό την παραχώρησης χρήσης ακινήτων με δικαίωμα επιφανείας έναντι μισθώματος ή χρηματικού αντιτίμου.
Προς επίρρωση της δυνατότητας εφαρμογής του δικαιώματος επιφανείας επί των ακινήτων των ΕΔ έρχεται το άρθρο 16 του υπό ψήφιση νομοχεδίου με τίτλο «Αξιοποίηση ακινήτων ως Στρατηγικές Επενδύσεις» με το οποίο χαρακτηρίζονται όλες οι επενδύσεις σε επιλεγμένα από την ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ακίνητα ως «στρατηγικές επενδύσεις».
Συγκεκριμένα αναφέρει το άρθρο 16: «1. Επενδύσεις που πραγματοποιούνται κατά τις διατάξεις του παρόντος κεφαλαίου, με απόφαση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας χαρακτηρίζονται ως Στρατηγικές Επενδύσεις μικτού χαρακτήρα κατά τις διατάξεις του άρθρου 1 του Ν. 3894/2010 (Α΄ 204) όπως ισχύει, και κατά παρέκλιση των άρθρων 2, 3, και 4 του ίδιου νόμου. 2. Για την έκδοση των απαιτούμενων αδειών και τη σύνταξη τυχόν Ειδικών Πλαισίων Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων (ΕΣΧΑΣΕ) από τη γενική Διεύθυνση Στρατηγικών επενδύσεων της Γενικής Γραμματείας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων του Υπουργείου Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν. 3894/2010, καθώς και οι διατάξεις του άρθρου 12 και 13 του Ν. 4146/2013 (Α΄ 90).»
Τι σημαίνει όμως ο όρος «στρατηγικές επενδύσεις» και πώς το εν λόγω άρθρο επιτρέπει την αξιοποίηση στρατιωτικών ακινήτων μέσω της παραχώρησης δικαιώματος επιφανείας επί αυτών;
Ο Ν. 3894/2010 (Α' 204) με τίτλο «Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» με το άρθρο 1 ορίζει ως Στρατηγικές Επενδύσεις τις «παραγωγικές επενδύσεις που επιφέρουν ποσοτικά και ποιοτικά αποτελέσματα σημαντικής εντάσεως στη συνολική εθνική οικονομία και προάγουν την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση.» προσδιορίζοντας μια σειρά προϋποθέσεων για τον χαρακτηρισμό μιας επένδυσης ως Στρατηγικής.
Με την ένταξή των προς παραχώρηση ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων στις διατάξεις του Ν. 3894/2010 εφαρμόζονται επί αυτών οι κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, ό,τι δηλαδή έχει νομοθετηθεί και για οποιοδήποτε άλλο ακίνητο που αξιοποιείται με σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, συμπεριλαμβανομένης και της μεθόδου παραχώρησης με δικαίωμα επιφανείας. Ο αποκλεισμός της δυνατότητας αξιοποίησης των ακινήτων με τη μέθοδο της παραχώρησης δικαιώματος επιφανείας δεν μειώνει τη δυνατότητα αξιοποίησής τους στα πλαίσια των «στρατηγικών επενδύσεων», ούτε μειώνει το οικονομικό όφελος που θα προκύψει προς όφελος των Ενόπλων Δυνάμεων και των στελεχών της από την αξιοποίηση αλλά εξασφαλίζει τη μη πώληση τους.

Γ. Αντί επιλόγου
Η παραχώρησης ακινήτων των Ενόπλων Δυνάμεων με δικαίωμα επιφανείας επί αυτών είναι η αρχή της πώλησης δημοσίων-στρατιωτικών γαιών που δεν μπορούσαν να πουληθούν διαφορετικά, αφού, ως στρατιωτική περιουσία, προστατευόταν από ένα πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο.
Μέσω της παραχώρησης των ακινήτων ιδιοκτησίας των ΕΔ με τη μέθοδο αυτή, δυνατότητα που το προς ψήφιση σχέδιο νόμου δεν αποκλείει, μπορεί ο επενδυτής, παρά το όποιο σχέδιο χρήσης τους έχει παρουσιάσει και εγκριθεί, να λειτουργήσει, μετά την υπογραφή της σύμβασης, ως ιδιοκτήτης μεταβάλλοντας τις χρήσεις κατά τα συμφέροντά του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του παραχωρησιούχου, εν προκειμένω του ΥΠ.ΕΘ.Α.
Η προς σύσταση νέα Υπηρεσία Αξιοποίησης της Ακίνητης Περιουσίας των Ενόπλων Δυνάμεων αναλαμβάνει μεν τον κεντρικό έλεγχο της αξιοποίησης των ακινήτων χωρίς όμως να το επιτυγχάνει ολοκληρώμενα καθώς το κάθε Ταμείο θα μπορεί, ανεξάρτητα και παράλληλα με αυτήν, να προχωρά από μόνο του σε σύναψη συμβάσεων παραχώρησης, παραχωρώντας δικαιώματα χρήσης ή δικαιώμα επιφανείας έναντι μισθώματος.
Ο χαρακτηρισμός κάθε επένδυσης που πραγματοποιείται μέσω της ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. ως στρατηγικής επένδυσης, επιτρέπει την παραχώρηση ακινήτων με δικαίωμα επιφανείας επί αυτών, καθώς δεν διατυπώνεται ρητά αντίθετη προς τούτο διάταξη. Παρέχεται έτσι μια επιπρόσθετη διασφάλιση, πέραν των ευνοικών διατάξεων του Ν. 3894/2010, στον μελλοντικό επενδυτή ότι θα μπορεί να λειτουργεί ως ιδιοκτήτης του ακινήτου. Επιτρέπεται συνάμα η εκδήλωση ενδιαφέροντος από επενδυτές για ακίνητα των ΕΔ τα οποία πριν λίγο καιρό ήταν εκτός πλαισίου αξιοποίησης. Ας αναλογιστούμε τις προϋποθέσεις που θέτει ο νομοθέτης για τον χαρακτηρισμό μιας επένδυσης ως στρατηγικής, -για παράδειγμα (άρθρο 1 του Ν. 3894/2010) «(α) το συνολικό κόστος της επένδυσης είναι πάνω από διακόσια εκατομμύρια (200.000.000) ευρώ ή (β) το συνολικό κόστος της επένδυσης είναι πάνω από εβδομήντα πέντε εκατομμύρια (75.000.000) ευρώ και ταυτόχρονα από την επένδυση δημιουργούνται τουλάχιστον διακόσιες (200) νέες θέσεις εργασίας...» - και ας σκεφτούμε την αξία που θα έχει για τον επενδυτή η διασφάλιση τού δικαιώματος επιφανείας επί ακινήτου των ΕΔ.
Η αξιοποίηση των ακινήτων ιδιοκτησίας ΕΔ προς όφελος των Ενόπλων Δυνάμεων, των στελεχών τους και των μετόχων των Μετοχικών Ταμείων αποτελεί ορθολογική και υπεύθυνη πολιτική στόχευση στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Η στόχευση αυτή, όμως, υπηρετείτε ολοκληρωμένα και στο ακέραιο με τον ρητό αποκλεισμό της δυνατότητας παραχώρησης ακινήτου με δικαίωμα επιφανείας επί αυτού καθώς μόνο έτσι διασφαλίζεται ότι η εξ αρχής συμπεφωνημένη μεταξύ ΥΠ.Α.Α.Π.Ε.Δ. και επενδυτή χρήση τού ακινήτου θα είναι και η τελική.




Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Μην κορνάρεις *





Δεν ερχόταν συχνά στην Αθήνα ο αδερφός μου. Τώρα ακόμη πιο σπάνια. Περνάνε τα χρόνια και αλλάζουν οι ανάγκες των ανθρώπων, αλλάζουν και οι προτεραιότητες.

Θυμάμαι, τότε που ερχόταν συχνά και έμενε για αρκετές μέρες στο σπίτι μου, πηγαίναμε βόλτες, για καφέ, σινεμά, στα εμπορικά, στο άλσος. Παντού με το αυτοκίνητο. Οδηγούσα εγώ. Όχι γιατί είμαι καλύτερος οδηγός από αυτόν - εξαιρετικός είναι και αυτός - αλλά διότι πηγαίναμε με το αμάξι μου το οποίο, όταν είμαι μέσα, οδηγώ μόνο εγώ. Δίκαιο μού ακούγεται.

Κάθε φορά σχολίαζε, και με το δίκιο του, τον τρόπο με τον οποίο οδηγούσαμε στην Αθήνα, όλο ένταση, χωρίς ιδιαίτερο σεβασμό προς τους άλλους οδηγούς, τα μηχανάκια, τους πεζούς, τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας-συμπεριφοράς.

Μου έδινε πάντα δίκιο στην κριτική μου για τα επικίνδυνα λάθη των άλλων - δεν θα μπορούσε να μην το κάνει αφού είχα - και έλεγε πάντα ότι θα πρέπει κανείς να έχει το νου του όχι μόνο στα λάθη των άλλων αλλά πολύ περισσότερο στα πιθανά λάθη των άλλων, αυτά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνουν.

"Οδήγα σαν να μην έχεις προτεραιότητα", μου έλεγε, "μην εμπιστεύεσαι ότι είσαι από δεξιά, η ότι ο άλλος έχει στοπ. Πινακίδα είναι το στοπ, όχι μπάρα που τον εμποδίζει να παραβιάσει την προτεραιότητα και να πέσει πάνω σου".

Και εγώ πρόσεχα και κάθε φορά που έφτανα σε διασταύρωση έκοβα ταχύτητα ώστε, ακόμη και αν παραβίαζε ο άλλος την προτεραιότητα, να μην αγκαλιαστούμε.

Συχνά τύχαινε και παραβίαζαν το στοπ και μια από αυτές ήταν και ο Βαγγέλης μαζί μου. Πάτησα φρένο και ο άλλος απλά πέρασε αέρας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ούτε που είχε πάρει χαμπάρι τι είχε γίνει. Νευρίασα, άρχισα να κορνάρω και να του φωνάζω από το ανοιχτό παράθυρο εξηγώντας του τι είχε κάνει. Είχε κολλήσει το χέρι μου στην κόρνα και ο Βαγγέλης μέσα στις φωνές μου με ρώτησε όλο απορία "γιατί κορνάρεις και μου παίρνεις τα αυτιά; και κυρίως γιατί του πιάνεις κουβέντα;". "Δεν είδες τι μαλακία έκανε", του απάντησα. "Ναι, την είδα", είπε, "αλλά γιατί συμπεριφέρεσαι έτσι; δεν σε καταλαβαίνω". "Για να καταλάβει πόσο μαλάκας είναι", του αντιγύρισα.

Γέλασε. Γέλασε δυνατά, αβίαστα.

Τον κοίταξα με απορία και φυσικά ενόχληση. Είχα τα νεύρα μου και αυτός γελούσε μαζί μου. "Γιατί γελάς ρε;", του είπα. "Θες να την πληρώσεις εσύ τώρα;"

Με κοίταξε ήρεμα και απλά είπε ότι είμαι παράλογος αν πιστεύω ότι θα καταλάβει ο "απρόσεκτος" οδηγός τη μαλακία που έκανε από το κορνάρισμα μου και την επεξήγηση της μαλακίας του. "Αν ήταν σε θέση να καταλάβει από ένα κορνάρισμα τι έκανε θα ήταν σε θέση να μην κάνει τη μαλακία, να μην παραβιάσει το στοπ" , είπε. "Μη χαλιέσαι", συμπλήρωσε. "Δεν έχει νόημα αλλά πολύ περισσότερο δεν αξίζει. Ακόλουθα διαδρομές που έχεις προτεραιότητα και παραχώρησέ την κάθε φορά. Λίγα λεπτά θα καθυστερήσεις συνολικά αλλά δεν θα έχεις εκπλήξεις, δεν θα έχεις αγκαλιάσματα και κυρίως θα έχεις την ηρεμία σου."

Από τότε ακολούθησα τη συμβουλή του. Δρόμος προτεραιότητας, παραχώρηση τής προτεραιότητας, λίγα λεπτά παραπάνω στον συνολικό χρόνο από την όποια καθυστέρηση, ούτε εκπλήξεις και κυρίως εξασφαλισμένη ηρεμία. Άσε που πολύ συχνά, με την τακτική αυτή, γλίτωσα από ατυχήματα και κάτι παππούδες που άθελά τους δεν είδαν το στοπ και στη συνέχεια με ευχαριστούσαν για την ευγένειά μου. Πού να ήξεραν..

Από τότε πολλές φορές έχω σκεφτεί, όχι τη συμβουλή του αλλά την αιτιολόγησή της. Αυτή είναι όλα τα λεφτά.

Αν ο "άλλος" είναι σε θέση να καταλάβει από μια "κόρνα" τι είναι αυτό που κάνει και τις συνέπειες των ενεργειών του, θα ήταν σε θέση να μην το κάνει, θα ήταν ώριμος αρκετά να λειτουργήσει "σωστά", υπεύθυνα.

Αυτή η αιτιολόγηση κρύβει, για μένα τουλάχιστον, μια μεγάλη αλήθεια η οποία με τον καιρό κατάλαβα ότι έχει εφαρμογή σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Τι νόημα έχει να το πεις όταν ο άλλος δεν θέλει να το καταλάβει; Αφού, έτσι κι αλλιώς, θα το παραβιάσει το γαμωστόπ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα "καταλάβει" την κόρνα σου, τι "κορνάρεις" χριστιανέ μου; Φρόντισε να διασώσεις τουλάχιστον την ηρεμία σου.

Μην χαλιέσαι. Δεν έχει νόημα αλλά κυρίως... δεν αξίζει.


Διαβάστε Περισσότερα »

Αρχειοθήκη ιστολογίου