Οικουμενική λύση; *

Οικουμενική κυβέρνηση ζητά η αντιπολίτευση, συναίνεση η Κυβέρνηση, υλοποίηση των μνημονιακών (παλαιών και νέων ) δεσμεύων της Χώρας οι δανειστές και έξοδο από την κρίση ο Ελληνικός Λαός.

Πόσο αντίθετα μεταξύ τους είναι όλα αυτά; Είναι ασυμβίβαστα ή υπάρχει κοινός τόπος συνάντησής τους;

Προκείμενου να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, το οποίο είναι κατά τη γνώμη μου καθοριστικό για τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις και κατ’ επέκταση για το μέλλον της Χώρας μας, είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε αφενός ποιες είναι οι εμπλεκόμενες δυνάμεις και οι στόχοι τους και αφετέρου ποιος είναι ο υπέρτερος Σκοπός που πρέπει να υπηρετηθεί.

Τα πολιτικά κόμματα στο Εθνικό Κοινοβούλιο είναι λίγο πολύ γνωστά, όπως γνωστό είναι και το παρελθόν τους. Αυτό που δεν είναι, όμως, γνωστό είναι το μέλλον τους.

Θα παρουσιάσω αρχικά τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων πολιτικών κομμάτων μέχρι σήμερα, όπως τουλάχιστον εγώ τον αντιλαμβάνομαι, επιχειρώντας να καταδείξω την διαφορετική τους στρατηγική και στόχευση και στη συνέχεια θα επιχειρηματολογήσω επί του αποπροσανατολιστικού ψευτοδιλήμματος «Οικουμενική Κυβέρνηση ή καταστροφή». Το χαρακτηρίζω ως «αποπροσανατολιστικό ψευτοδίλημμα» διότι το πραγματικό δίλλημα είναι ένα: συναίνεση επί ενός σχεδίου για το συμφέρον του ελληνικού Λαού ή συναίνεση επί ενός σχεδίου για το συμφέρον των δανειστών αφού ως Υπέρτατο Σκοπό αναγνωρίζω μόνο την επιβίωση του Λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα χρόνια της κρίσης και ως αποτέλεσμα αυτής, μετασχηματίστηκε από ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ του 3,5% σε ΣΥΡΙΖΑ του 36% εκφράζοντας ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού Λαού που είναι αντίθετο στη συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής του, στην φτωχοποίηση και εξαθλίωσή του, στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, στην ανυπαρξία κοινωνικής δικαιοσύνης, στη διαφθορά της κοινωνικής-πολιτικής-οικονομικής ζωής.

Μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 η Κυβέρνηση ΣΥΙΡΖΑ-ΑΝΕΛ τίμησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού και έκανε πράξη τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για μη αποδοχή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Δεν υπέγραψε την προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης που είχε δεχτεί η προηγούμενη συγκυβέρνηση ως απόρροια των μνημονίων, δεν ολοκλήρωσε την 5^η αξιολόγηση, δεν νομοθέτησε την άτυπη παράταση που πήρε για να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις, δεν αιτήθηκε στους δανειστές καταβολή των δόσεων που εκκρεμούσαν, δεν έλαβε χρήματα από τους δανειστές, δεν αποπλήρωσε δόσεις προς τους δανειστές, νομοθέτησε μέτρα ενάντια στις επιταγές των δανειστών.

Με την πολιτική που άσκησε δεν νομιμοποίησε έμμεσα ή άμεσα τα μνημόνια αλλά αντίθετα, εν τοις πράγμασι, τα κατήγγειλε. Οτιδήποτε διαφορετικό έπραττε εντός χρονικών πλαισίων του 2^ου μνημονίου –έληγε τον Ιούνιο- θα σήμαινε την de facto αποδοχή των μνημονίων 1 & 2.

Μετά από εξαντλητικές διαπραγματεύσεις μηνών αρνήθηκε να υπογράψει την πρόταση Γιουνγκέρ και προχώρησε σε δημοψήφισμα ζητώντας από τον ελληνικό Λαό να επανεπιβεβαιώσει την βούλησή του για κατάργηση του μνημονίου 2 που υπεγράφη ως συνέχεια του μνημονίου 1 και εξ αυτού του λόγου δέσμευε τα κόμματα που το υπέγραψαν και για το μνημόνιο 1 (η ΝΔ δεν είχε υπογράψει το 1^ο μνημόνιο αλλά πώς να το υπογράψει άλλωστε αφού δεν υπεγράφη στη Βουλή). Όταν αποδέχεσαι την ισχύ μιας σύμβασης που αποτελεί συνέχεια μιας άλλης αποδέχεσαι εξ ορισμού και την αρχική.

Στην περίπτωση που η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπέγραφε την πρόταση Γιουνγκέρ πριν το δημοψήφισμα, θα την υπέγραφε εντός χρόνου εφαρμογής του μνημονίου 2 και εξ αυτού του λόγου θα αποδεχόταν την ισχύ των μνημονίων 2 & 1. Αυτό το ιστορικό λάθος όχι μόνο δεν το διέπραξε αλλά με το δημοψήφισμα που προκήρυξε έδωσε στον ελληνικό Λαό τη δυνατότητα να καταγγείλει με τον πλέον κατηγορηματικό και αμετάκλητο τρόπο τα μνημόνια 1 & 2 και τις πολιτικές που απέρρεαν από αυτά. Μια καταγγελία που, δια του τρόπου που εκφράστηκε, έχει αξία Συνταγματικής Επιταγής που δεν ακυρώνεται, ούτε αλλοιώνεται.

Με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στις αποσκευές του και με δεδομένη την ανυπαρξία προετοιμασίας για έξοδο της Χώρας από το ενιαίο νόμισμα (αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα επιθυμούσαν την πλήρη ρήξη με την ΕΕ και την έξοδο της Χώρας από το Ευρώ) ο Πρωθυπουργός κ Τσίπρας πέτυχε μια συμφωνία για τριετή χρηματοδότηση της Χώρας, μια υπόσχεση για νέα δανειακή σύμβαση (δεν υπεγράφη δανειακή σύμβαση) που αποτυπώθηκε, ως είθισται, σε ένα κείμενο υπό τον τίτλο memorandum of understanding-μνημόνιο κατανόησης. Ανέκαθεν υποστήριζα ότι πρόβλημα είναι οι δανειακές συμβάσεις από τις οποίες απορρέουν τα μνημόνια και όχι τα μνημόνια ξέχωρα από τις δανειακές συμβάσεις.

Το Μνημόνιο της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αποτελεί κατ’ οιοδήποτε τρόπο συνέχεια των προηγούμενων αφού ούτε νομικά ούτε χρονικά συνδέεται με τα προηγούμενα. Αποτελεί νέο μνημόνιο επί της υπόσχεσης μιας νέας δανειακής σύμβασης που περιέχει νέους όρους, νέο δίκαιο και νέους συμβαλλόμενους. Το να υποστηρίζει κάποιος ότι αποτελεί 3^ο μνημόνιο σημαίνει ότι αποδέχεται ότι η νέα δανειακή σύμβαση αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων γεγονός που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Στα πλαίσια αυτής της συμφωνίας η Κυβέρνηση ανέλαβε δεσμεύσεις τις οποίες τις έθεσε υπό την κρίση του ελληνικού Λαού στις εκλογές του Σεπτέμβρη. Έπεισε το εκλογικό σώμα και πέτυχε να σχηματίσει Κυβέρνηση με το κόμμα των ΑΝΕΛ παρά τις προσπάθειες που έγιναν (δημοσκοπήσεις παρουσίαζαν ντέρμπι τις εκλογές, όλα τα συστημικά μέσα προσπαθούσαν να πείσουν για κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ) να καταστεί αυτό αδύνατο.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχοντας την εντολή του ελληνικού Λαού υλοποιεί τις δεσμεύσεις της και επιχειρεί να λύσει τα τεράστια χρόνια προβλήματα της Χώρας όπως το φορολογικό, η διαφθορά, το ασφαλιστικό. Αντιλαμβανόμενη την ιστορική της ευθύνη επιχείρησε στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, που με δική της πρωτοβουλία συγκλήθηκε, υπό τον αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εξασφαλίσει στοιχειώδη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων όχι επί ενός έτοιμου σχεδίου για το ασφαλιστικό και την αναθεώρηση τού Συντάγματος αλλά επί την ανάγκης συνεργασίας και συνεννόησης για τα τόσο σημαντικά αυτά θέματα. Γι’ αυτό πρότεινε τη δημιουργία Ειδικών Επιτροπών για την επεξεργασία ενός σχεδίου αντιμετώπισης αυτών των ζητημάτων εισπράττοντας την άρνησή τους και την πρόταση-πρόσκλησή τους για σχηματισμό Οικουμενικής Κυβέρνησης.

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, το ιστορικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, που θα διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο, μετατράπηκε τα χρόνια της κρίσης από κόμμα του 44% σε κόμμα του 28% (τα ποσοστά δεν λένε την αλήθεια καθώς σε πραγματικά νούμερα η απώλεια δυνάμεων είναι πάρα πολύ μεγαλύτερη) καθώς κρίθηκε από τους πολίτες υπεύθυνο για την συνέχιση της πολιτικής που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ επί Γιώργου Παπανδρέου. Παρά τις αντιμνομηνιακές του θέσεις, όπως αυτές εκφράστηκαν στα περίφημα Ζάππεια, όταν το εμπιστεύτηκε ο ελληνικός Λαός στις εκλογές του 2012 μετάλλαξε την πολιτική του συνεχίζοντας αυτή των προηγούμενων. Επέβαλε, παραβιάζοντας κατάφορα το Σύνταγμα (ΠΝΠ, προεδρικά διατάγματα, κατάργηση της νομοθετικής λειτουργίας της Βουλής) το μνημόνιο 2 που ήταν απόρροια της δεύτερης αντισυνταγματικής δανειακής σύμβασης την οποία αποδέχτηκε ως συνέχεια της πρώτης. Μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015 η στρατηγική της κινήθηκε από την μία στην κριτική ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνεχίσει να κυβερνά στον δρόμο που οι προηγούμενες κυβερνήσεις χάραξαν, από την άλλη στο πώς θα υπονομεύσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με στόχο το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά» να μετατραπεί σε «Πρώτη και Τελευταία φορά Αριστερά», να αποτελέσει η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «αριστερή παρένθεση».

Με κάθε ευκαιρία το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δήλωνε την πίστη του στο πρόγραμμα των δανειστών. Κανείς δεν θα ξεχάσει τις επαφές στελεχών της με τους «θεσμούς», τις παροτρύνσεις της για bank run, τη μάχη που έδωσε στο δημοψήφισμα υπέρ του ΝΑΙ για την άνευ όρων παράδοσης της Χώρας στους δανειστές. Κανείς δεν θα ξεχάσει την θετική της ψήφο στη συμφωνία της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τον Αύγουστο μέσω της οποίας επιχείρησε να παρουσιάσει την συμφωνία για μια δανειακή σύμβαση που ΘΑ λάβει η Χώρα ως 3^ο μνημόνιο, συνέχεια των προηγούμενων δύο, όταν ο πολύς κος Σόιμπλε, μετά το δημοψήφισμα, δήλωνε σωστά ότι τα προηγούμενα μνημόνια έληξαν και η διαπραγμάτευση ξεκινά από μηδενική βάση.

Κανείς δεν θα ξεχάσει την στρατηγική της στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όπως εκφράστηκε από τον προσωρινό της Πρόεδρο κ Μεϊμαράκη, για μετεκλογική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ στη λογική «και αυτοί είναι σαν εμάς», «μαζί με εμάς η νέα Κυβέρνηση θα εξασφαλίσει τη συνέχιση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών». Υπολόγιζαν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει Κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή τους. Έκαναν λάθος. Ο ελληνικός Λαός τους διέψευσε.

Από το σημείο εκείνο και έπειτα αυτό που κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια αντικυβερνητική-αντιμνημονιακή ρητορική και η προσφορά της να συνδράμει στα πλαίσια μια Οικουμενικής Κυβέρνησης για την έξοδο της Χώρας από την κρίση, κρίση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν και γιγάντωσαν.

Αντίστοιχη τακτική ακολούθησαν τόσο το ΠΑΣΟΚ, που άνοιξε το «σπίτι» του στην κυβερνητική ΔΗΜΑΡ, όσο και το Ποτάμι. Ακόμη δεν μπορούν να καταλάβουν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων πώς δεν κατάφεραν να αυξήσουν τα ποσοστά τους στις πρόσφατες εκλογές ώστε να «κόψουν» ποσοστά από τον ΣΥΡΙΖΑ και να επιβάλλουν μετεκλογική κυβέρνηση με τη συμμετοχή τους αφού τα «κουκιά» σε ΣΥΙΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα «έβγαιναν» και θα υποχρεωνόταν ο κ Τσίπρας να ζητήσει την συνεργασία τους, εγκλωβίζοντας τον στις πολιτικές τους. Διαψεύστηκαν και αυτοί από τις επιλογές του ελληνικού Λαού. Και αυτοί, συντονισμένοι στις επιθυμίες των δανειστών, τάσσονται μαζί με την ΝΔ υπέρ του σχηματισμού Οικουμενικής Κυβέρνησης ως τη μόνη λύση για την (άκουσον άκουσον) έξοδο της Χώρας από την Κρίση.

Τι διαφορετικό όμως θα εξυπηρετούσε ο σχηματισμός μιας Οικουμενικής Κυβέρνησης για τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού από ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Προσωπικά δεν είμαι αντίθετος στον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργίας ακόμη και αν αυτές λέγονται Κυβερνήσεις Εθνικής Σωτηρίας ή Οικουμενικές. Είμαι, όμως, αντίθετος στο να παρουσιάζεται ως απαραίτητος ή αναγκαίος ο σχηματισμός τους χωρίς προηγούμενα να έχει διαμορφωθεί ένα εθνικό πλαίσιο δράσης υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού στο οποίο όλοι να συμφωνούν.

Ακόμη και αν ο Πρωθυπουργός της Χώρας ζητούσε να σχηματιστεί Οικουμενική Κυβέρνηση, ποιο Εθνικό Πρόγραμμα θα καλούνταν αυτή να υπηρετήσει; Το πρόγραμμα της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα των δανειστών υπέρ των οποίων επιχειρηματολογούν συστηματικά τα κόμματα της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ ή το πρόγραμμα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το οποίο ο ελληνικό Λαός εμπιστεύτηκε σε δύο εκλογικές μάχες και ένα δημοψήφισμα; Αν κανένα από τα δύο, τότε ποιο; Ένα νέο; Πώς θα προκύψει αυτό αν προηγούμενα δεν υπάρξει στοιχειώδης συνεννόηση και συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων για την εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα τής Χώρας;

Η συζήτηση περί Οικουμενικής, που τα συστημικά μέσα και η αντιπολίτευση έχουν ξεκινήσει, αποτελεί ανεκπλήρωτο διακαεί πόθο των δανειστών της Χώρας και δεν αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός Εθνικού Σχεδίου υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού. Αν αυτός ήταν ο στόχος τότε κανείς από την Αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την Κυβερνητική πρόσκληση για συναίνεση στην διαμόρφωση κοινών θέσεων υπέρ των συμφερόντων της Χώρας. Η συναίνεση επί ενός Εθνικού Σχεδίου θα οδηγούσε νομοτελειακά σε Οικουμενική Κυβέρνηση καθώς το σχέδιο αυτό θα εξέφραζε τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων και θα έπρεπε να εκφραστεί θεσμικά από μια Κυβέρνηση η οποία θα είχε την στήριξη όλων των κομμάτων και στην οποία θα μετείχαν οι εκπρόσωποι όλων των Ελλήνων στο Εθνικό Κοινοβούλιο.

Η συζήτηση περί Οικουμενικής στην παρούσα φάση, χωρίς την προϋπόθεση που έθεσα, αποσκοπεί στον περιορισμό της δυνατότητας της παρούσας Κυβέρνησης να επιχειρήσει να θέσει ένα τέλος στην κρίση υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού Λαού.

Αποσκοπεί στο να «μπουν στο παιχνίδι της εξουσίας οι παλιοί παίχτες» που το ευρωπαϊκό σύστημα και οι δανειστές εμπιστεύονται ώστε να ολοκληρωθεί το σχέδιο τους για μετατροπή της Χώρας σε γερμανικό προτεκτοράτο, σε αποικά χρέους.

Αποσκοπεί στην νομή της εξουσίας ώστε το παλιό κατεστημένο να προστατεύσει εκ των έσω τα συμφέροντα των εγχώριων εντολέων τους που κινδυνεύουν από την παρούσα Κυβέρνηση αλλά να προστατεύσουν και τους εαυτούς από τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες που έχουν.

Αποσκοπεί στο να χαθεί κάθε ελπίδα που τρέφει ο ελληνικός Λαός στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι «αυτοί δεν είναι σαν όλους τους προηγούμενους» και θα συνεχίσουν να εργάζονται υπέρ της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, υπέρ της Δημοκρατίας, υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

«Στημένο το παιχνίδι και γνωστό, μα εγώ να ξέρεις δε φοβάμαι»

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Και εγένετο…Λαϊκή Ενότητα! *

Και είπεν ο «who knows»∙ γενηθήτω Λαϊκή Ενότητα∙ και εγένετο Αποστασία.

(Γένεσις 1,3)

Εν τέλει, μετά από χρόνια αντιπολίτευσης εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέβηκε στον θρόνο που ο ίδιος δημιούργησε για τον εαυτό του και εξ αυτού του λόγου δικαιωματικά του ανήκει. Στο όνομα της σωτηρίας της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (άκουσον άκουσον), που όπως διατείνεται πρόδοσε την αριστερά και δικαίωσε τη δεξιά, ίδρυσε εν μια νυκτί νέο κόμμα, δίνοντας νομική υπόσταση σε αυτό που τόσα χρόνια λειτουργούσε μέσα στο κόμμα του Συνασπισμού, του μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ.

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε όταν, ερχόμενος αντιμέτωπος με την αριστερή του συνείδηση, κλήθηκε να υποστηρίξει μια νέα δανειακή σύμβαση (με διαφορετικούς συμβαλλόμενους και όρους από τις προηγούμενες) συνοδευόμενη από ένα νέο μνημόνιο κατανόησης; Έπραξε αυτό που θα έπραττε κάθε γνήσιος και όχι γιαλατζι αριστερός, ακολούθησε τη συνείδησή του πρωτάσσοντας πάνω από όλους και όλα το συμφέρον τού Ελληνικού Λαού και όχι την ιδεολογία των βιβλίων τού παρελθόντος και τις όποιες αρχηγικές του φιλοδοξίες (άλλωστε και μέχρι τότε αρχηγός ήταν του κόμματός του εντός του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ). Διαφοροποιήθηκε ανοιχτά με την στρατηγική του πρωθυπουργού, παραιτήθηκε από την υπουργική του θέση, υπέβαλε σε δημοσία κρίση την πολιτική του παρουσιάζοντας στο Ζάππειο τις άμεσες ενέργειες υλοποίησής της, παραιτήθηκε αυτός και οι συν αυτώ σύντροφοί του από την βουλευτική τους έδρα σεβόμενοι το καταστατικό δεοντολογίας που προεκλογικά είχαν όλοι υπογράψει και ίδρυσαν έναν νέο πολιτικό φορέα ζητώντας την στήριξη της κοινωνίας ώστε δια της εκλογής τους στην Βουλή να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης την «καθαρή» πολιτική τους.

Τι άλλο θα μπορούσε, δηλαδή, να κάνει ένας έντιμος πολιτικός της αρστεράς με μακρά πορεία στα αριστερά κόμματα, στην πολιτική και στους κοινωνικούς αγώνες;

Πώς; Τι είπατε; Δεν λειτούργησε έτσι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης; Αυτός έριξε τον Τσίπρα; Δεν είχε έτοιμη άμεσα υλοποιήσιμη πρόταση πέρα από το βιβλίο του Λαπαβίτσα; Δεν παραιτήθηκε από την έδρα του όπως είχε κάνει ο Σαμαράς όταν «έριξε» τον Μητσοτάκη;

«Ουάου!!!!», όπως θα έλεγε και ο Γιάνης με το ένα «ν» και το τεράστιο εγώ που θα το ζήλευε ακόμη και ο Μπένι.

Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω ότι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν παραιτήθηκε από την έδρα του. Ακόμη και ο τεράστιος Αντώνης Σαμαράς είχε το πολιτικό ήθος (για το 1993 μιλάμε) να παραιτηθεί από βουλευτής πρiν «ρίξει» την Κυβέρνηση Μητσοτάκη δια του αντ’ αυτού Συμπιλίδη. Μου προκαλεί έκπληξη πώς αυτός ο πολιτικός άνδρας, ο Λαφαζάνης, παράδειγμα ιδεολογικής, πολιτικής και ηθικής συνέπειας έκανε κάτι τέτοιο. Θα είχε μάλλον τον λόγο του…

Και αυτός δεν είναι άλλος από το να «ρίξει» εκ των έσω την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, στην οποία ο ίδιος και κορυφαία [sic] στελέχη του κομμάτος του μετείχαν, τοποθετούμενοι σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης από τον άνθρωπο που σήμερα αποκαλούν προδότη.

Ήταν η ίδρυση του κόμματος της Λαϊκής Ενότητας από τον Λαφαζάνη μια κίνηση που υπογαρεύτηκε από τις ανάγκες των καιρών ή μια κίνηση σχεδιασμένη από καιρό;

Η απάντηση σήμερα φαντάζει εύκολη, αρκεί να εξετάσουμε τη στάση που κράτησαν τα μέλη της Πλατφόρμας στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.

Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην καταργηθούν οι συνιστώσες ώστε να μετατραπεί το κόμμα σε ένα σύγχρονο ενιαίο ευρωπαϊκό κόμμα (για να μην χάσουν τις θέσεις τους λένε οι κακοπροαίρετοι, για να μην αφομοιωθούν ως ίσοι μεταξύ ίσων λένε κάποιοι άλλοι) αλλά δεν αποχώρησαν από τον πολιτικό φορέα που δεν τους εξέφραζε.

Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης το καταψήφισαν ως «λίγο» αλλά δεν αποχώρησαν από το κόμμα το οποίο το υιοθέτησε.

Τη συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την επέκριναν σφόδρα κατηγορόντας τον Πάνο Καμμένο ως ακροδεξιό αλλά και πάλι ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από το κόμμα αποχώρησαν.

Στην Κυβέρνηση που δημιουργήθηκε συμμετείχαν από θέσεις Υπουργών και Υφυπουργών, παρά τις αντιρρήσεις τους για την στρατηγική της διαπραγμάτευσης που ακολουθήθηκε, χωρίς και πάλι να παραιτηθούν από τις υπουργικές τους θέσεις.

Από τις υπουργικές τους θέσεις εργάστηκαν, όπως υποστηρίζουν, υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και στη βάση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο διαφωνούσαν (ψήφιζαν παρών στις κομματικές επιτροπές) αλλά δεν έχουν να επιδείξουν συγκεκριμένο έργο, θετικές για το δημόσιο συμφέρον αποφάσεις, συμφωνίες με διεθνείς «παίχτες» που θα αποτελούσαν τον «άλλο δρόμο» που επαγγέλλονται για την έξοδο από την κρίση.

Τελικά τι ήταν αυτό που έκαναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ Κυβέρνηση;

Κέρδιζαν χρόνο, εκμεταλευόμενοι την όλο και αυξανόμενη εμπιστοσύνη του ελληνικού Λαού στον Τσίπρα, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Κυβέρνηση και να υλοποιήσουν από θέση ευθύνης τις πολιτικές τους και τους στόχους τους.

Τι ήταν αυτό που έκαναν, ειδικά το εξάμηνο της διακυβέρνησης της Χώρας από την πρώτη αριστερή Κυβέρνηση;

Κέρδιζαν χρόνο μέσα από την απραξία τους –ούτε αποφάσεις λάμβαναν, ούτε σχέδιο άμεσα υλοποιήσιμο είχαν συντάξει– για να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιήσουν το σχέδιο τους για πλήρη πολιτική αυτονόμηση. Με την τακτική τους αυτή σαμπόταραν εν τοις πράγμασι κάθε προσπάθεια του Τσίπρα να κυβερνήσει, να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία και να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας.

Εκμεταλεύτηκαν τις δημοκρατικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και το ενωτικό πνεύμα του Πρόεδρου για να διατηρηθούν «μέσα στα πράγματα» ώστε να «χτυπήσουν» εκ των έσω την κατάλληλη στιγμή.

Η ευκαιρία τους δόθηκε. Και για να είμαστε ακριβείς, την ευκαρία την δημιούργησαν. Προέταξαν το ιδιωτελές τους συμφέρον για επιβίωση στη πολιτκή σκηνή ένατι του εθνικού συμφέροντος της διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας από την άμεση και άτακτη χρεοκοπία. Δεν εντιμετώπισαν την συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού από τους δανειστές και απαρραίτητη προϋπόθεση για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας αλλά ως απειλή για την πολιτκή τους επιβίωση καθώς η υλοποίηση της συμφωνίας με στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της Χώρας θα τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη. Επέλεξαν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στον Τσίπρα, γράφοντας στα παλιότερα των υποδυμάτων τους τα ποσοστά των εκλογών του Γενάρη και του δημοψηφίσματος του Ιουνίου, αντί να τον στηρίξουν στην πιο δύσκολη περίοδο για την ελληνική κοινωνία. Και αυτό γιατί; Διότι ο Τσίπρας, σε μια πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί επί 5 χρόνια από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και υπό κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω capital controls, δεν έθεσε τη δεδομένη χρονική στιγμή το θεωρητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ άνω της επιβίωσης του Ελληνικού Λαού.

Να με συγχωρείτε κύριοι και κυρίες της Λαϊκής Ενότητας αλλά η στάση σας ούτε αριστερή είναι, ούτε ιδεολογικές αφετηρίες έχει, ούτε από πατριωτισμό διέπεται.

Την κομματική σας, και όχι την πολιτική (πολιτικό λόγο πάντα είχατε), επιβίωση επιδιώκετε εκμεταλευόμμενοι την αγωνία του Ελληνικού Λαού για ένα καλύτερο Αύριο χωρίς να λαμβάνετε καθόλου υπόψη σας την δύναμη της πραγματικότητας που έχουν δημιουργήσει στη Χώρα μας οι προηγούμενες δανειακές συμβάσεις.

Ακούω μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ηγετικά του στελέχη, να μιλάνε για εμφύλιο στην αριστερά, για ανύποτη στεναχωρία για τις εσωκομματικές εξελίξεις, λες και αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα που αποσχολεί τον ελληνικό λαό, λες και ενδιαφέρει τους συμπολίτες μας, που περιμένουν από εμάς αποφασιστικότητα, ελπίδα και όραμα για το Αύριο που έρχεται αγριεμένο κατά πάνω μας, ο συναισθηματικός μας κόσμος.

«Σιγά μην κάτσω να σκάσω, σιγά μην κάτσω να κλάψω» έχω να πω επειδή το κόμμα μας καθάρισε από αυτούς που τόσα χρόνια το υπονόμευαν. Αλήθεια, ποιος πραγματικά πιστεύει ότι όλοι αυτοί είχαν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ του 36% του Ελληνικού Λαού;

Το ότι, βέβαια, ένα μικρό ποσοστό του 3% (και όχι του 36%) του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποφάσισε να «ρίξει» την Κυβέρνηση είναι θέμα που απασχολεί τον Ελληνικό Λαό αλλά όχι χάριν της ενότητας της Αριστεράς αλλά λόγω της αναβολής της προσπάθειας που η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει για την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας

«Μα η ρητορική που αναπτύσσει ο νέος πολιτικός φορέας έχει στοιχεία από την επιχειρηματολογία που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναπτύξει από το 2010» θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος αναγνώστης.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να υποστηρίζουν τον σωστό Στόχο λάθος άνθρωποι υιοθετώντας τα λάθος μέσα. Η επίκληση στον σωστό Στόχο δεν προσδίδει αξιοπιστία στα άτομα που τον επικαλούνται και πολύ περισσότερο δεν εξασφαλίζουν την καταλληλότητα και πολύ περισσότερο την αποτελεσματικότητα των μέσων που προτείνουν για την επίτευξή του.

Δεν θα πρέπει να υποτιμάμε τη δύναμη του «πραγματικού», όπως αυτό το «πραγματικό» έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Η νέα πραγματικότητα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ με Πρόεδρο τον Τσίπρα καλείται να μετασχηματίσει, απαιτεί ρεαλιστικά μέσα για να αντιμετωπιστεί και ανθρώπους αποδεδειγμένα ικανούς (όχι απλά γνωστούς) και πρόθυμους να σηκώσουν το βάρος των αλλαγών που απαιτούνται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ανθρώπους που δεν φυγομαχούν υπό το βάρος της ευθύνης, ανθρώπους που αντιλαμβάνονται και αποδεικνύουν με τις αποφάσεις τους ότι πάνω από το όποιο πρόσκαιρο κομματικό και ιδεολογικό συμφέρον υπάρχει το Εθνικό Συμφέρον και ο Ελληνικός Λαός.

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

Αντί επιλόγου

«Λαϊκή Ενότητα» το όνομα το νέου κόμματας. Προκλητικό.

«Ενότητα» ως συνθετικό ονόματος κόμματος που δημιουργήθηκε προκειμένου να διασπάσει ένα άλλο κόμμα, το οποίο είχε κάνει πράξη την ενότητα με τον μετασχηματισμό του από άθροισμα συνιστωσών σε ολότητα, στερώντας του την διακυβέρνηση της Χώρας παρά την υποστήριξη που έλαβε στις εκλογές του Γενάρη και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.

«Λαϊκή» μάλιστα «Ενότητα». Ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την ηγεσία του ώστε να αυτοστεγαστούν εκ του ασφαλούς τα προϋπάρχοντα μέλη του χωρίς καμία σύνδεση με την κοινωνία, εκτός φυσικά από τα παλαιοκομματικά της στελέχη στις κατά τόπους οργανώσεις μελών ανά την επικράτεια που δεν απηχούν στο ελάχιστο τις τοπικές κοινωνίες ούτε απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη τους.

Και αυτό το λογότυπο με το αστεράκι και την ουρά του… Τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου λείπουν μόνο για ολοκληρωθεί η εικόνα που σηματοδοτεί το χρονικό όριο επιβίωσης του νέου πολιτικού εγχειρήματος.

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

Το παιχνίδι των εκλογών *

Πρόταση δυσπιστίας «κατά της Κυβέρνησης για τις διαρκείς παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας και τη δεινή οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία εξαιτίας της βάρβαρης οικονομικής πολιτικής» κατέθεσε σήμερα σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από πρόταση του Προέδρου της κου Α. Τσίπρα με αφορμή «την σημερινή αυταρχική αστυνομική επέμβαση στην ΕΡΤ» σύμφωνα και με το κείμενο της πρότασης που δόθηκε στη δημοσιότητα.

Με αυτόν τον τρόπο -και μόλις λίγες ώρες από την επιστροφή του από το Τέξας- θέλησε να απαντήσει ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην αιφνίδια κίνηση της κυβέρνησης να εισβάλει τα ξημερώματα της Πέμπτης στο δημόσιο κτήριο του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, κίνηση που προκαλεί αναταραχή και έντονες διεργασίες στις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων αλλά και στους ανεξάρτητους βουλευτές για τη στάση που θα τηρήσουν.

Η απόφαση αυτή του κου Τσίπρα φούντωσε πάλι τη συζήτηση περί εκλογών εν όψει μάλιστα και των «συζητήσεων» με την τρόικα, την επερχόμενη πράξη νομοθετικού περιεχομένου για την Αμυντική Βιομηχανία, την άρση των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, την καθιέρωση του ενιαίου φόρου ακινήτων, τις προαναγγελθείσες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, την ολοκλήρωση της απογραφής των συνταξιούχων των ασφαλιστικών ταμείων, την αναβολή της συζήτησης για τυχόν ποινικές ευθύνες του κου Βενιζέλου σχετικά με το θέμα των υποβρυχίων, την κατάρτιση και ψήφιση του προϋπολογισμού για το 2014, την εντέλει κατάρρευση του success story της κυβέρνησης (σίγουρα θα ξεχνάω και κάτι ακόμη).

Στο θολό όμως αυτό δημοκρατικό τοπίο η πραγματικότητα είναι μία: σε εκλογές ο κος Σαμαράς δεν πρόκειται να προχωρήσει, πλην φυσικά ατυχήματος, όπως επανειλημμένως αρέσκεται να αναφέρει. Δεν σκοπεύει, δηλαδή, η κυβέρνηση να προχωρήσει σε αυτή την δημοκρατική λύση για έναν και μόνο λόγο: επειδή είναι άμεσα δημοκρατική λύση.

Ο κος Σαμαράς, έπειτα από το πεντάλεπτο ραντεβού του με την κα Μέρκελ και τις συζητήσεις που ακλούθησαν με τους επιτελείς του (κκ Λαζαρίδη και Κρανιδιώτη), έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τη δοκιμασμένη λύση του «πρωθυπουργού κοινής αποδοχής» (περίπτωση κου Παπαδήμου). Η λύση αυτή, στην οποία μπορεί να καταφύγει όταν και όποτε κριθεί σκόπιμο από τους εξωχώριους δανειστές της Χώρας μας, εξασφαλίζει στους δανειστές μας τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών που έχουν επιβάλει, στη ΝΔ τη διατήρηση της εξουσίας, στο ΠΑΣΟΚ την πολιτική του επιβίωση και ασυλία από τυχόν ποινικές ευθύνες των μελών του που έχουν ή θα εντοπιστούν, στον κο Σαμαρά προσωπικά την «καρέκλα» της ΝΔ που θα τον ξαναφέρει μελλοντικά στον πρωθυπουργικό θώκο και στη νέα Κυβέρνηση που θα σχηματιστεί –όποτε σχηματιστεί- την προώθηση της συνταγματικής αναθεώρησης υπέρ της πλήρους κατάργησης της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας υπηρετώντας τον σκοπό της γερμανικής Ομοσπονδιακής Ευρώπης.

Το μοντέλο του «πρωθυπουργού κοινής αποδοχής» αποτελεί έναν μηχανισμό εναλλαγής-διαιώνησης της τροϊκανής εξουσίας που είχε εισάγει ο ΓΑΠ όταν ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή για να παραχωρήσει την πρωθυπουργία στον Παπαδήμο του PSI.

Το σενάριο αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε έπειτα από συνεννόηση της ηγεσίας της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, ανταποδίδοντας την παλαιότερη πρόσκληση συνεργασίας του ΓΑΠ, είτε χάνοντας η κυβέρνηση τεχνηέντως την πλειοψηφία της Βουλής ως αποτέλεσμα κατάθεσης πρότασης μομφής ή ψήφου εμπιστοσύνης (υπάρχει και η ψήφος ανοχής).

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις το ενδιαφέρον είναι ότι δεν οδηγείται η Χώρα στις κάλπες αλλά στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Αθηνών, κο Γιάννη Δρόσο, «Ακόμα και αν υπερψηφιστεί η πρόταση και πέσει η κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι οδηγούμαστε σε εκλογές. Ακολουθεί η διαδικασία των διερευνητικών εντολών. Αρχικά δίνεται εντολή στον αρχηγό του πρώτου κόμματος, ο οποίος παραμένει ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός (στην περίπτωση ο Αντώνης Σαμαράς), σε μία προσπάθεια να προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Αν δεν καρποφορήσουν οι διερευνητικές εντολές διορίζεται πρωθυπουργός, ο δικαστής ανωτάτου δικαστηρίου - περίπτωση Πικραμένου- ο οποίος οδηγεί τη χώρα σε εκλογές».

Σε κάθε περίπτωση και μετά την πρόταση μομφής που κατέθεσε ο κος Τσίπρας και δεν μπορεί να κατατεθεί εκ νέου αν δεν περάσουν 6 μήνες, η πρωτοβουλία των κινήσεων ανήκει ολοκληρωτικά στην κυβέρνηση. Όποιο αποτέλεσμα και να έχει αυτή (εκτός του επικοινωνιακού), δεν οδηγεί σε εκλογές που είναι η μόνη δημοκρατική λύση ώστε να εκφραστεί ο Ελληνικός Λαός. Σε περίπτωση που υπερψηφιστεί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης εκ νέου στον αρχηγό του πρώτου κοινοβουλευτικού κόμματος. Σε περίπτωση που καταψηφιστεί, θα έχει ισχυροποιηθεί ο κυβερνητικός σχηματισμός με αναβαθμισμένο τον ρόλο του ΠΑΣΟΚ που είναι ο δημοσκοπικά ασθενής κρίκος της κυβέρνησης αλλά λειτουργεί καταλυτικά για την κυβερνητική συνοχή. Επιπρόσθετα, διατηρεί η κυβέρνηση τη δυνατότητα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ανά πάσα στιγμή ώστε να ολοκληρώσει το εθνοσωτήριο έργο της εξασφαλίζοντας μαζί με τα συμφέροντα του Έθνους και αυτά των δανειστών.

Στην πολιτική σκακιέρα ο πόλεμος τακτικής έχει ξεκινήσει. Η μία κίνηση διαδέχεται την άλλη και ο πολιτικός χώρος που έχει διαμορφώσει την καλύτερη στρατηγική θα είναι και ο τελικός νικητής. Στον πόλεμο όμως αυτόν οι κομματικοί στρατοί δεν θα πρέπει να ξεχνάνε ότι τα πιόνια είναι άνθρωποι, πολίτες αυτής της Χώρας. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάνε ποιος είναι ο υπέρτερος όλων Σκοπός τον οποίο και πρέπει να υπηρετούν με τις πολιτικές τους επιλογές και δράσεις.

Ο Στόχος γνωστός. Ο Σκοπός Μεγάλος.

Εθνική Ανεξαρτησία. Εθνική Κυριαρχία. Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Υ.Γ.

Γράφοντας τις παραπάνω γραμμές, δημιουργήθηκε στο μυαλό μου μια σκέψη που προκαλεί μια εξέλιξη που, ενώ γνωρίζω ότι έχουν προσπαθήσει να την απαξιώσουν με επιτυχία τολμώ να πω, δεν ξέρω κατά πόσο είναι σε θέση να την αντιμετωπίσουν σήμερα σε ρεαλιστική βάση.

Για τον λόγο αυτό παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από προηγούμενο άρθρο μου.

«Πρέπει τώρα να σταματήσεις να νομιμοποιείς με την παρουσία σου εντός του Κοινοβουλίου την Συνταγματική εκτροπή που καταγγέλλεις. (…) Θέλουμε να προκαλέσεις τις εκλογές που δεν θέλουν να διεξάγουν. (…) Ήρθε η ώρα να κάνεις την υπέρβαση.»

Απόσπασμα από το άρθρο

της 19ης Σεπτεμβρίου 2013

με τίτλο «Παραιτήσου».

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Προς

τους αρχηγούς των κομμάτων του Εθνικού Κοινοβουλίου

κ.κ. Α. Τσίπρα, Π. Καμμένο και Δ. Κουτσούμπα.

            Κύριοι,

            Απευθυνόμαστε σε σας ως εκ της ιδιότητός σας και της ειδικής αποστολής, την οποία έχετε αναλάβει, αφ’ ης στιγμής εκπροσωπείτε μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος και του Ελληνικού Λαού εν γένει. Θεωρούμε ότι ο παρών αγώνας είναι και δίκαιος και μη φέρων κομματική ταυτότητα. Τούτο, βεβαίως, υπό την αίρεση της εκφρασθησομένης θέσης: Στην περίπτωση που κάποιος από εσάς διαφωνεί με τη θέση μας, ευνόητο ότι μπορεί να διαφοροποιηθεί δημόσια, ώστε και η εκπαιδευτική κοινότητα (εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές) να γνωρίζουν ποιος πρεσβεύει τι. 

            Φρονούμε ότι στην παρούσα περίσταση μάλιστα, εκπροσωπείτε και μέρος  - διόλου ευκαταφρόνητο – των ανηλίκων τέκνων του εκλογικού σώματος, το οποίο στερείται φωνής, πλην αυτής, την οποία εσείς καλείστε να αποδώσετε, με σεβασμό και ευθύνη.

Έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο της Παιδείας, με την ανακοίνωση από την Κυβέρνηση της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών λόγω της εκφρασμένης –τηρουμένων όλων των δημοκρατικών διαδικασιών- πρόθεσής τους για απεργία εν μέσω πανελλαδικών εξετάσεων, πολλοί είναι αυτοί που εκφράζουν την άποψη ότι το θερμόμετρο της κοινωνικής έντασης ανεβαίνει επικίνδυνα. Τούτο δεν είναι υποχρεωτικά κακό, αρκεί να μην υπάρχουν παράπλευρες απώλειες εις βάρος του ανηλίκου πληθυσμού.

Θα αναρωτηθεί ο αδαής εύλογα ποιο το σκεπτικό του κου Πρωθυπουργού για προληπτική καταστολή σε καιρό Δημοκρατίας. Είμαστε βέβαιοι ότι εσείς δεν είστε αδαείς, έχετε, άρα, καταλήξει, σε πολιτικά συμπεράσματα, σχετικά με τους ουσιαστικούς λόγους πίσω από την επικοινωνιακή μυθοπλασία περί δήθεν επίτευξης του μείζονος. Στην παρούσα χρονική στιγμή, το μείζον αφορά μόνο στις απώλειες του Λαού, και η δική του βούληση είναι  αυτή που παραγκωνίζεται.

Μετά τους οδηγούς φορτηγών, τους λιμενεργάτες, τους εργαζόμενους στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το μετρό, μια ακόμη επαγγελματική κατηγορία, πολύ πιο μεγάλη όμως από τις προηγούμενες, στυλοβάτης της Ελληνικής Κοινωνίας, υπεύθυνη για τα παιδιά μας, αντιμετωπίζει την επιστράτευση ως μέσο καταστολής του συνταγματικά κατοχυρωμένου δημοκρατικού δικαιώματος της απεργίας, πριν καν αποφανθεί η δικαιοσύνη για την καταχρηστικότητά της ή μη.

Τα προβλήματα στο χώρο της Παιδείας, γνωστά και τεράστια. Προβλήματα όμως, τα οποία η Κυβέρνηση γέννησε με την πολιτική της, συνεχίζει να δημιουργεί, να αναπαράγει και εν τέλει να χρεώνει στις πλάτες της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Το επιχείρημά της σαθρό, υποκριτικό. «Πρώτα ο μαθητής» λέει η Κυβέρνηση έχοντας μελετήσει σοβαρά το DVD, το οποίο η κυρία Διαμαντοπούλου είχε παραδώσει ως παρακαταθήκη. Πρώτα ο μαθητής λοιπόν, αλλά χωρίς προσλήψεις καθηγητών, χωρίς αντικατάσταση όσων εξ αυτών συνταξιοδοτούνται, με μεγάλα προβλήματα στις μετακινήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, με σχολεία ειδικής αγωγής να κλείνουν ως ακριβά σχολεία, με καλλιτεχνικά-μουσικά σχολεία στα όρια της εξαφάνισης, με εξαφανισμένα αθλητικά σχολεία, με έναν τεράστιο αριθμό χαμένων διδακτικών ωρών σε όλες τις τάξεις  - ακόμη και στην τρίτη Λυκείου.

Έχουμε από καιρό – μαζί με άλλους απλούς πολίτες  - επισημάνει το βασικό πρόβλημα: η πολιτική Διαμαντοπούλου ζει, βασιλεύει και βολεύει την παρούσα Κυβέρνηση, όσο κι αν οι πάλαι ποτέ κραταιοί, σήμερα παλινωδούν και σκιωδώς διοικούν τη Χώρα. .

Με σχολεία συγχωνευμένα, με σχολεία υπό συγχώνευση, με σχολεία υπό κατάργηση, με κατάργηση οργανικών θέσεων, με αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, με νέο μισθολόγιο πείνας, με νέο βαθμολόγιο κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις σχεδιαζόμενες απολύσεις, με αξιολόγηση των εκπαιδευτικών ώστε να «χωράνε» στα διαρκώς μειούμενα κονδύλια για την εκπαίδευση, με το μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας να επικρεμάται ως Δαμόκλειος Σπάθη στις κεφαλές όλων, όσοι σκέφτονται να υψώσουν την φωνή τους ενάντια στις κυβερνητικές επιλογές. Πενία  - έως του σημείου της ανυπαρξίας  - κοινωνικού διαλόγου, σημεία των καιρών.

Οι εκπρόσωποι της τρικομματικής κυβέρνησης είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να ομιλούν για τους εκπαιδευτικούς και την Παιδεία. «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί» λέει ο θυμόσοφος λαός μας.

«Πρώτα ο μαθητής» σημαίνει «πρώτα ο δάσκαλος».

«Πρώτα ο δάσκαλος» σημαίνει «πρώτα ο μαθητής».

Η τρικομματική κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι για τις ενέργειές της, την κατά δηλώσεις της, κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, στην οποία η Χώρα μας βρίσκεται, κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με Προεδρικά Διατάγματα, και επιστράτευση κάθε επαγγελματικής κατηγορίας, η οποία ανθίσταται στις επιταγές της.

Σας καλούμε, στα πλαίσια των συνταγματικών σας αρμοδιοτήτων, από κοινού, να απευθυνθείτε στον Αξιότιμο κύριο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και να του ζητήσετε να παρέμβει, σύμφωνα με τις αρμοδιότητές του. Τα ερωτήματα συγκεκριμένα:

Βρίσκεται, ετέθη ή θα τεθεί η Χώρα σε Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης;

Είναι επαρκής η πολιτική στήριξη που παρέχουν οι βουλευτές των τριών κυβερνητικών κομμάτων, για να προσδώσουν στην παρούσα Κυβέρνηση την απαραίτητη δημοκρατική νομιμοποίηση, την ίδια στιγμή που γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το σύνολο των επαγγελματικών ομάδων θα έλθουν αντιμέτωπες με την πολιτική επιστράτευση, στην περίπτωση που αντιταχθούν σε αυθαίρετες πολιτικές επιταγές;

Πέραν όμως της πολιτικής, κύριοι, υφίσταται ακόμη η Τρίτη Εξουσία. Είναι πολιτική λύση εν προκειμένω η προσφυγή στα αρμόδια Δικαστήρια. Ενώπιον του φυσικού Δικαστή, καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Αυτή είναι η πρότασή μας.

Στη διακριτική σας ευχέρεια βρίσκεται η εν συνεχεία πολιτική σας στάση, από κοινού ή κατά μόνας.

Με εκτίμηση και προσμονή,

Κωνσταντίνος Νάκκας,

Θάνος Αθανασιάδης.

Διαβάστε Περισσότερα »

Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε*

Κυριακή, 28 Απριλίου 2013. Εθνικό Κοινοβούλιο. Πλατεία Συντάγματος.

Εντός της αιθούσης της ολομέλειας συζητείται, με τη μορφή του κατεπείγοντος, το πολυνομοσχέδιο για τις απολύσεις και τις άλλες ρυθμίσεις, προϋπόθεση μιας ακόμη διάσωσης της Ελλάδας από την χρεωκοπία.

Επί της πλατείας Συντάγματος πλήθος κόσμου διαδηλώνει δυναμικά την αντίθεση του στη συνεχή εξαθλίωση της ζωής του, στη συνεχή υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου, στη συνεχή καταστροφή του μέλλοντός του.

Στην αίθουσα της ολομελείας της Βουλής μόλις έχει ολοκληρωθεί η ομιλία του Πρωθυπουργού της Χώρας κου Αντώνη Σαμαρά και ο ήχος των μουδιασμένων χειροκροτημάτων επιδοκιμασίας των βουλευτών που στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση των συνεχών διασώσεων από την χρεωκοπία ηχεί ακόμη. Ο αξιότιμος κύριος κύριος Πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης, καλεί τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως κύριο Αλέξη Τσίπρα να ανέβει στο Βήμα να εκφωνήσει την ομιλία του.

O κύριος Τσίπρας, ο Αλέξης, σηκώνεται από τη θέση του, κοιτάζει γύρω του για λίγα δευτερόλεπτα. Ένα αμυδρό χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη του. Με αργά αλλά σταθερά, όλο σιγουριά, βήματα κατευθύνεται προς... την πόρτα της εξόδου. Έχουν μείνει όλοι μαλάκες και τον κοιτάνε. Όλος σιγουριά κατευθύνεται, μέσα από τους διαδρόμους της Βουλής, στον εξωτερικό της χώρο και στη συνέχεια στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί, μέσα στο πλήθος, παίρνει ένα μεγάφωνο και κοιτάζοντας τον Ελληνικό Λαό στα μάτια, εκφωνεί την ομιλία του.

Δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο ο Αλέξης. Δεν κουνιέται κάνεις. Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι όλοι οι βουλευτές των κομμάτων της Αντιπολιτεύσεως τον έχουν ακολουθήσει.

Όλοι είναι σαστισμένοι από την πρωτοφανή αυτή κίνηση του νεαρού Προέδρου που μέσα σε μια στιγμή μετατράπηκε από «κεφάλαιο για το αύριο της Ελλάδας» σε «Ηγέτη του σήμερα ώστε να υπάρξει Αύριο».

Ο κύριος Τσίπρας τελείωσε την ομιλία του. Σιωπή.

Συνεχίζεται;

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Διαβάστε Περισσότερα »