Τι «βλέπουμε» όταν
κοιτάζουμε έναν πίνακα ζωγραφικής;
Βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα ή μήπως όχι;
Το σίγουρο είναι ότι
η αποτύπωση στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού μας είναι σε όλους
μας η ίδια.
Είναι όμως αυτό αρκετό για να «βλέπουμε» τα ίδια
πράγματα; Φυσικά και όχι.
Το τι τελικά «βλέπουμε» είναι αυτό που τελικά
καταλαβαίνουμε ότι «βλέπουμε».
Από τι όμως εξαρτάται αυτή μας η κατανόηση, αν δεν
εξαρτάται από την αποτύπωση στον αμφιβληστροειδή
χιτώνα του ματιού μας;
Τι γίνεται στην περίπτωση που το υπό εξέταση θέμα
δεν είναι απλά ένας πίνακας ζωγραφικής αλλά
μια Ιδέα, μια Πρόταση;
Η κατανόηση της Ιδέας, η κατανόηση της Πρότασης εξαρτάται
τόσο από τις προηγούμενες εμπειρίες και γνώσεις που έχει το άτομο που την
επεξεργάζεται όσο και από τις προσδοκίες που τρέφει
σχετικά με το υπό εξέταση θέμα.
Οι εμπειρίες και οι γνώσεις που έχει αποκτήσει
κάποιος κατά τη διάρκεια της ζωής του, αποτελούν πολύτιμο εργαλείο κατανόησης
και ασφαλή οδηγό αξιολόγησης και στη συνέχεια λήψης αποφάσεων. Όπως είναι λογικό, όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία κάποιου τόσο
μεγαλύτερη είναι η συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία του.
Είναι όμως όλα τα παραπάνω αρκετά ώστε αυτός ο
άνθρωπος, με τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία που έχει, να εκμεταλλευτεί την
Ιδέα-Πρόταση στη βάση των προσδοκιών που το κοινωνικό σύνολο έχει;
Είναι ικανός αυτός ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον «τοίχο»
της εμπειρίας του και να δει τις προοπτικές που η Ιδέα-Πρόταση δημιουργεί;
Είναι ικανός αυτός ο άνθρωπος να κάνει όλα τα
παραπάνω λειτουργώντας ως ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στην πρωτότυπη
ιδέα-Πρόταση και τον αριστερό Ηγέτη;
Η άποψη μου είναι πως όχι.
Είναι σίγουρα χρήσιμος δίπλα σε έναν Ηγέτη. Χρήσιμος
όμως με συγκεκριμένο «πεδίο ορισμού», όπως λένε στα μαθηματικά. Η αποτίμηση από
μέρους του της Ιδέας-Πρότασης, η αξιολόγηση της βαρύτητάς της δεν μπορεί να
γίνει πέρα και έξω από την «φυλακή» της εμπειρίας του, των γνώσεών του και των
υποκειμενικών του αξιολογήσεων.
Ως εκ τούτου η δια των μεσαζόντων μεταφορά της Ιδέας-Πρότασης από τον δημιουργό της προς τον αριστερό
Ηγέτη είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Όχι διότι η
Ιδέα-Πρόταση δεν είναι καλή αλλά επειδή το «πεδίο ορισμού» της εμπειρίας των μεσαζόντων
(που τουλάχιστον για λόγους ηλικίας είναι διαφορετικό
από το «πεδίο ορισμού» του ηγέτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται), θέτει περιορισμούς
στην Κατανόηση.
Περιορισμοί που δεν υπάρχουν στην Ιδέα-Πρόταση.
Περιορισμοί
που δεν υπάρχουν στους δημιουργούς της.
Περιορισμοί που δεν υπάρχουν στον τελικό
παραλήπτη.
Ο τελικός αποδέκτης της Ιδέας-Πρότασης, ο αριστερός
Ηγέτης, είναι και ο μόνος που έχει την δυνατότητα, την ηθική αλλά και εθνική
υποχρέωση να την αξιολογήσει στο ακέραιό της.
Ο αριστερός Ηγέτης είναι φορέας εξουσίας.
Σε αυτόν, η Ιδέα-Πρόταση πρέπει να φτάσει αφιλτράριστη από τις εμπειρίες των
μεσαζόντων-διαμεσολαβητών ώστε να την επεξεργαστεί πρωτογενώς,
να την κατανοήσει καθαρώς και να δράσει Ηγετικώς.
*Του
Κωνσταντίνος Νάκκας
(Δημοσιεύτηκε
στις 16 Οκτωβρίου 2012 στο tro-ma-ktiko.blogspot.gr)
