Εμπνέω φόβο, άρα υπάρχω *

Το σύστημα της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας αποπειράται να χρησιμοποιήσει πολιτικούς όπως ο Αλέκος Αλαβάνος και ο Δημήτρης Καζάκης καθώς και τις απόψεις τους, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του.

Αποτελεί πραγματικότητα η περιορισμένη παρουσίαση των θέσεων του κυρίου Αλαβάνου από τα μέσα ενημέρωσης αλλά πολύ περισσότερο ο μακροχρόνιος αποκλεισμός του κυρίου Καζάκη από όλα τα ΜΜΕ αποκλειστικά λόγω της σφοδρής κριτικής του στις κυβερνητικές επιλογές των τελευταίων 3 ετών. Το γεγονός ότι τώρα «επιτρέπουν» διακριτικά στον πρώτο αλλά πολύ πιο καθαρά στον δεύτερο να εμφανίζονται στο «γυαλί», γεννά ερωτηματικά. Ερωτηματικά όχι αναφορικά με τις προθέσεις των δύο ανδρών αλλά με την επιχειρούμενη μεθόδευση από την πλευρά της κυβέρνησης.

Η συγκεκριμένη πολεμική που αναπτύσσει ο κύριος Καζάκης - την οποία το τελευταίο χρονικό διάστημα υιοθετεί εν μέρει και ο κύριος Αλαβάνος χωρίς όμως ακόμη να την υποστηρίζει δυναμικά - στηρίζεται σε μια συνολική ανατροπή του υπάρχοντος ευρωπαϊκού οικοδομήματος, κάτι για το οποίο η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να ακούσει αλλά ούτε και να αξιολογήσει «καθαρά», αφού καμιά ολοκληρωμένη συζήτηση δεν έχει επιτραπεί να γίνει μέχρι τώρα. Όσοι, βέβαια, έχουν μελετήσει τις απόψεις του, μπορούν να αντιληφθούν την λογική των θέσεών του, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί του και χωρίς να τους προκαλούν οι απόψεις του συναισθήματα φόβου ή τρομοκράτησης.

Ισχύει όμως το ίδιο και για όλους τους άλλους συμπολίτες μας που μέχρι σήμερα βομβαρδίζονται με σενάρια καταστροφολογίας, σε περίπτωση υιοθέτησης πολιτικής διαφορετικής από την κυβερνητική;

Η απάντηση είναι όχι. Προβάλλοντας το σύστημα τις απόψεις πολιτικών όπως του κυρίου Καζάκη και δευτερευόντως του κυρίου Αλαβάνου, πετυχαίνει δύο πράγματα: από τη μία παρουσιάζεται τη δεδομένη χρονική στιγμή ως δημοκρατικό ενώ από την άλλη αξιοποιεί προς όφελός του τις απόψεις που αναπτύσσονται μόνο όμως ως προς τα σκέλος των αρνητικών επιπτώσεων και των φοβικών συνδρόμων που προκαλούν.

Έχοντας το δοσιλογικό σύστημα στην κυριαρχία του τα μέσα ενημέρωσης, ανακατευθύνει, αναπαράγει και αναδιαμορφώνει τα σενάρια προς όφελός του, προς όφελος του πανικού που θέλει να δημιουργήσει, πανικού που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί τους πολίτες σε επιλογή πολιτικών που ναι μεν είναι αρνητικές αλλά είναι γνωστές και όχι σε εναλλακτικές που παρουσιάζονται ως αρνητικές αλλά είναι και άγνωστες. Και ως άγνωστες έχουν ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό: φοβίζουν.

Το δοσιλογικό σύστημα της εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας, έχοντας εξαντλήσει τα σενάρια εκφοβισμού του ελληνικού λαού όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, σενάριο που κατά κοινή παραδοχή λειτούργησε αποτελεσματικά, αναζητά τώρα νέους πρωτότυπους τρόπους για να συνεχίσει το καταστροφικό, αντικοινωνικό και αντεθνικό του έργο. Επενδύει πάνω στη μερική, αποσπασματική παρουσίαση των διαφορετικών απόψεων με ξεκάθαρο στόχο να πείσει ότι η καλύτερη επιλογή είναι η δοκιμασμένη επιλογή, στη βάση του «εμάς ξέρετε, εμάς εμπιστεύεστε».

Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούμε να κατανοήσουμε την πολεμική που ανέπτυξε ο κύριος Κεδίκογλου ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με αφορμή τις δηλώσεις του κυρίου Αλαβάνου σχετικά με την ανάγκη επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο κύριος Αλβάνος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν εδώ και πολύ καιρό καμιά σχέση μεταξύ τους. Δεν στάθηκε όμως αυτό εμπόδιο στην συγκυβέρνηση να «θυμηθεί» τον κύριο Αλαβάνο τώρα που μιλά για εθνικό νόμισμα και να τον συνδέσει με τον ΣΥΡΙΖΑ στην καθημερινή της ρητορική, κατηγορώντας τον δεύτερο για υπόγειες συνεννοήσεις, κρίνοντας ουσιαστικά εξ ιδίων τα αλλότρια.

Η τακτική όμως που η Νέα Δημοκρατία υιοθετεί έχει και άλλη μια συνέπεια, σε ένα μεταεπίπεδο θα έλεγα. Επιχειρεί να εγκλωβίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια αυτοφοβική συμπεριφορά, υποχρεώνοντάς το να μην σκέφτεται καν να συζητήσει τα θεωρητικά εναλλακτικά σενάρια αντιμετώπισης της υπάρχουσας κατάστασης, μεταξύ των οποίων είναι η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος ή η υιοθέτηση διπλού νομίσματος.

Η Νέα Δημοκρατία εκμεταλλευόμενη την ουσιαστική απουσία συζήτησης σχετικά με την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, καταφέρνει να χαράξει στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού την αντίληψη ότι η πιθανότητα εθνικού νομίσματος αποτελεί κίνδυνο ο οποίος θα πρέπει να αποφευχθεί. Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε έναν μη διάλογο για το θέμα του νομίσματος, γεγονός που αφήνει ελεύθερο το πεδίο για την άσκηση της καταστροφικής της πολιτικής χωρίς αντίπαλο, έστω προσωρινά. Λέω προσωρινά, γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η συζήτηση σχετικά με το εθνικό νόμισμα θα ανοίξει στο άμεσο μέλλον. Με την επιχειρούμενη μεθόδευση, η συζήτηση θα ανοίξει όταν θα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της κυβερνώσας παράταξης και με πρωτοβουλία των συνεταίρων της στην κυβέρνηση, για να δικαιολογήσουν και την παρουσία-συμμετοχή τους αλλά και την ιστορία (!) τους.

Στην περίπτωση αυτή όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να συρθεί σε μια συζήτηση την οποία δεν θα έχει προκαλέσει αλλά θα πρέπει να παρακολουθήσει και για την οποία δεν θα έχει θέσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού, κινδυνεύοντας να έχει χάσει πολύτιμο χρόνο απαραίτητο για την εξεύρεση αξιόπιστης, βιώσιμης και αποτελεσματικής για τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού λύσης.   

O ΣΥΡΙΖΑ-Ε.Κ.Μ. θα μπορούσε, ως κόμμα εξουσίας που είναι, να θέσει τις βάσεις ενός ευρύ κοινωνικού διαλόγου με τη συμμετοχή κομμάτων, οργανισμών και φορέων και με θέμα την επιλογή ή της παραμονής στη ζώνη του ευρώ, ή της υιοθέτησης διπλού νομίσματος ή εθνικού νομίσματος, ως υπαρκτή ρεαλιστική πιθανότητα για την Ελληνική οικονομία, ειδικά στην περίπτωση που η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη «κριθεί» αδύνατη και υποχρεωθούμε σε «έξωση».

Τα οικονομικά δεδομένα αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, με ευθύνη της συγκυβέρνησης της εθνικής προδοσίας ως αποτέλεσμα της πιστής εφαρμογής από μέρους της των πολιτικών που επιβάλλουν οι δανείστριες δυνάμεις καταστρατηγώντας κάθε κυριαρχικό μας δικαίωμα.

Ευθύνη των πολιτικών κομμάτων, κυρίως των κομμάτων εξουσίας όπως η ιστορία έχει επιφυλάξει για τον ΣΥΡΙΖΑ-Ε.Κ.Μ., είναι όχι μόνο να αφουγκράζονται τις όποιες αλλαγές-εξελίξεις, επεξεργαζόμενα σενάρια δράσης, αντίδρασης και διεξόδου από την κρίση προς οφέλους του Ελληνικού λαού άλλα επιπρόσθετα να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση ώστε να ενημερώνουν τον Ελληνικό Λαό για τους κινδύνους εκείνους, όχι τόσο που είναι φανεροί «δια γυμνού οφθαλμού» άλλα περισσότερο για αυτούς που «υποκρύπτονται» πίσω από λέξεις και λεπτομέρειες ή πίσω από μεθοδεύσεις ή ακόμη και πίσω από επιλογές που ανταποκρίνονταν σε προηγούμενη ιστορική συγκυρία.

Η απαίτηση του Ελληνικού Λαού για έξοδο από την κρίση δημιουργεί προσδοκίες που βρίσκουν έκφραση στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και αποτυπώνονται στην όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη που δείχνει στην κυβερνητική προοπτική του, στην όλο και αυξανόμενη δύναμή του. 

*Του Κωνσταντίνου Νάκκα