Τον Ιανουάριο του 2013, η τρικομματική Κυβέρνηση (Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ΔΗΜ.ΑΡ.), με τον νόμο 4111/2013, ο οποίος δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. Α', τ.18/25-01-2013, αναλαμβάνει την υποχρέωση έναντι των δανειστών να τους κατοχυρώσει νομικά, εκδίδοντας γνωμοδότηση από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, ώστε να θεωρείται σύμφωνη με το ελληνικό δίκαιο, τόσο η υπαγωγή της Χώρας μας στο Αγγλικό Δίκαιο ως δικαίου υπό εφαρμογή(εφαρμοστέο Δίκαιο), όσο και η δικαιοδοσία των Δικαστηρίων του Δουκάτου του Λουξεμβούργου για τυχόν διενέξεις.
Σαφής για το πώς η Κυβέρνηση εκλαμβάνει τη σημασία και τον ρόλο του Εθνικού Κοινοβουλίου για θέματα που άπτονται της Εθνικής μας Κυριαρχίας είναι η δέσμευσή της ότι δεν απαιτείται επικύρωση από τη Βουλή των Ελλήνων της παρούσας Σύμβασης Τροποποίησης, προκειμένου να είναι αυτή δεσμευτική.
Η διατύπωση είναι ξεκάθαρη: «…ούτε κανένα από τα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο…».
Για του λόγου το αληθές, στη σελίδα 360, άρθρο 12 αναφέρεται:
Η Κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει μόνο στην ενυπόγραφη παραίτηση «αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που έχουν ή μπορεί να δικαιούνται» σε σχέση «με τους ίδιους ή τα περιουσιακά τους στοιχεία» της Χώρας, υπογραφή η οποία καταργεί στην πράξη της Εθνικής μας Κυριαρχία αλλά έχει δεσμευτεί έναντι των δανειστών και για κάτι ακόμη.
Συγκεκριμένα στο άρθρο 14 αναφέρεται:
Η πλήρης απελευθέρωση των πλειστηριασμών είναι ήδη αποφασισμένη.
Τα στεγαστικά δάνεια των συμπολιτών μας έχουν ήδη πωληθεί σε ξένα funds που ενδιαφέρονται για άμεση απόδοση της «επένδυσής» τους.
Το Αγγλικό Δίκαιο είναι το εφαρμοστέο δίκαιο.
Τα Ελληνικά Δικαστήρια δεν έχουν απολύτως καμία δικαιοδοσία στις πράξεις εκτέλεσης που θα εκδώσουν τα δικαστήρια του Δουκάτου του Λουξεμβούργου κατ’ εντολήν των δανειστών.
Τα Ελληνικά Δικαστήρια, στα οποία έχουν καταφύγει οι δανειολήπτες με το δήθεν σωτήριο Νόμο Κατσέλη, ξαφνικά χάνουν το ρόλο τους.
Υπό αυτό το πρίσμα, η συζήτηση που η συγκυβέρνηση συντηρεί περί σταδιακής άρσης των πλειστηριασμών και προστασίας της πρώτης κατοικίας και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων είναι άνευ αντικειμένου, παραπλανητική και υποκριτική.
Η κυβέρνηση απλά «αγοράζει» χρόνο προκειμένου να ολοκληρώσει το καταστροφικό της έργο.
Χρόνο, τον οποίο τους νοίκιασε η κυρία Κατσέλη, όταν έφτιαχνε το νόμο - παγίδα, τη δικαιολογητική βάση, για να μην εξεγερθεί κανείς, για να μη μιλήσει κανείς, για να μην καταλάβει κανείς, έως τη στιγμή που δε θα έβρισκε κανείς στην τσέπη του ένα πεντόευρω.
Αν η επίμαχη γνωμοδότηση είχε δοθεί - πρωτίστως ζητηθεί - τότε - δεν θα υπήρχε νόμος Κατσέλη, δεν θα υπήρχε αφαίμαξη, κάποιος σήμερα θα μπορούσε να αντισταθεί.
Να είχε άραγε προσυμφωνηθεί κάτι τέτοιο;
Να ήταν οι πολιτικές φιλοδοξίες, ο τυχοδιωκτισμός, η βούληση να επιπλεύσει κομμάτι του παλιού ΠΑ.ΣΟ.Κ. μέσα σε άλλα σχήματα ο λόγος της ύπαρξης του αρχικού Νόμου Κατσέλη, ώστε να φτάσουμε στο σήμερα και το βέβαιο αύριο;
Οι ευθύνες τους βαρύτατες.
Ευθύνες που έχουν ονοματεπώνυμο.
Ο Χρόνος περνά.
Η καταστροφή ολοκληρώνεται.
Θα το δεχτείς;
Εμείς όχι.
