(Δημοσιεύθηκε στις 23/7/2012 στο www.facebook.com/constantinos.nakkas.9
&
στις 16/8/2012 στο www.tro-ma-ktiko.blogspot.gr)
"Πιο καλή η μοναξιά / από σένα που δεν φτάνω / μια σε βρίσκω μια σε
χάνω / πιο καλή η μοναξιά", τραγουδά o Γιάννης Πάριος από τα παλιά.
Κάπως έτσι νιώθω κατά καιρούς. Όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό.
Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω, η καθημερινότητά μου δυσκόλεψε. Μια
διαρκής αναζήτηση. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Ποιο είναι το σωστό. Ποιο είναι
λάθος. Τι πρέπει να κάνω. Τι
πρέπει να κάνουμε. Τι θέλω να γίνει. Τι θέλω να κάνουμε. O σκοπός. Πάνω από όλα
o σκοπός.
Θέλω.
Πρέπει. Μπορεί. Μπορώ. Όλα μαζί, κάθε μέρα, όλη μέρα. Για μένα, για την
οικογένεια μου, για τους φίλους μου, για τους αγνώστους που καθημερινά
προσπερνώ στο δρόμο και όταν τους λέω καλημέρα με κοιτούν παράξενα (όλοι εκτός
από κάτι γιαγιάδες που δε βλέπουν καλά και νομίζουν ότι είμαι κάποιος συγγενής
ή εκείνη τη στιγμή νομίζουν ότι είμαι όλοι οι συγγενείς).
"Μια σε
βρίσκω" ....
Η χαρά της
υποψίας επιτυχίας. Η χαρά της επιτυχίας. Η χαρά ότι πέτυχα το στόχο μου. Ότι
μπόρεσα να φανώ χρήσιμος. Αντάξιος των προσδοκιών. Ικανός απέναντι στις
προκλήσεις. Ότι τα κατάφερα. Για μένα, για σένα, για τους άλλους, για όλους.
Ξέρω ότι
μπορώ. Ξέρω ότι θέλω. Άλλα...
O αγώνας
δύσκολος. O αντίπαλος δυνατός, έμπειρος, καλά οργανωμένος. Το σύστημα, μέχρι
στιγμής, αήττητο.
Και εγώ
νιώθω μόνος.
Είμαι μόνος;
"Μια σε
βρίσκω" λοιπόν και μετά..."μια σε χάνω".
Μετά μένει η
υποψία και εξαφανίζεται η επιτυχία. Μένει η αίσθηση της αποτυχίας. Δεν μπόρεσα,
σκέφτομαι. Δεν τα κατάφερα. Ανάξιος των προσδοκιών. Πάλι απέτυχα. Άλλη μια φορά
που έφτασα τόσο κοντά άλλα βρέθηκα τόσο μακριά. Άλλη μια φορά που πίστευα ότι
είμαι νικητής. Άλλη μια φορά που συνειδητοποιώ με τον άσχημο τρόπο ότι ηττήθηκε
η κατά τα άλλα αήττητη στρατηγική μου. Έχασα, πάλι.
"Μια σε
χάνω" λοιπόν.
Δεν μου
αρέσει να χάνω. Ποτέ δεν μου άρεσε.
Και μετά
αναρωτιέμαι: "Πιο καλή η μοναξιά"; αφού "μια σε βρίσκω, μια σε
χάνω".
Νιώθω μόνος.
Χωρίς έναν άνθρωπο να ακούσει, να καταλάβει, να συμπαρασταθεί, να συμβουλέψει,
να βοηθήσει. Χωρίς κάποιον να μπορεί να μοιραστεί μαζί μου τη μοναξιά μου.
Χωρίς κάποιον να θέλει να μοιραστεί μαζί μου τη μοναξιά μου.
Αναρωτιέμαι:
Εγώ, θέλω να μοιραστώ τη μοναξιά κάποιου; Θέλω να σταθώ δίπλα σε κάποιον, να
καταλάβω, να συμπαρασταθώ, να βοηθήσω;
Η αλήθεια
είναι πως θέλω. Θέλω να μοιραστώ τη μοναξιά μου με τη μοναξιά κάποιου άλλου.
Γνωστού ή άγνωστου, δεν έχει σημασία. Οι μοναξιές μας είναι αυτές που μετράνε.
Αρκεί να ταιριάζουν. Να έχουν τον ίδιο Στόχο. Να επιθυμούν τον ίδιο Σκοπό.
Μοναξιά δε
σημαίνει απραγία. Δε σημαίνει παραίτηση. Δε σημαίνει υποχώρηση.
Σημαίνει
περισυλλογή. Σημαίνει ανασυγκρότηση. Σημαίνει επανασχεδιασμός. Σημαίνει νέο
ξεκίνημα. Ξεκίνημα χωρίς αυτή τη φορά να είμαι μόνος. Ξεκίνημα με την εμπειρία
του παρελθόντος. Ξεκίνημα με την προοπτική της νίκης.
Η διαρκής
προσπάθεια αναζήτησης αυτού που συνέχεια "χάνω", πηγάζει από τη
σιγουριά ότι αυτό που χάνω υπάρχει. Αφού υπάρχει, θα κινήσω γη και ουρανό και
θα το βρω. Μόνος ή όχι, θα το βρω.
Μόνος,
λοιπόν, ή όχι;
O Στόχος
γνωστός. O Σκοπός μεγάλος. Μη με αφήσεις μόνο. Δεν θέλω να είμαι μόνος. Δεν θα
είμαι μόνος.
Υ.Γ. O Στόχος γνωστός. O Σκοπός μεγάλος.
Και μόνος να μείνω, θα τη βρω την άκρη. Θα τα καταφέρω. Δεν έχω επιλογή. Δεν
υπάρχει επιλογή. Πρέπει να τα καταφέρω. Και ποιος ξέρει; Ίσως στο μακρύ και δύσκολο
δρόμο προς την επιτυχία συναντήσω και άλλους μόνους. Δεν θα είναι η πρώτη φορά
άλλωστε. Κάπως έτσι άλλωστε προέκυψα και εγώ. Από το πουθενά. Και έτσι, οι
πολλοί μόνοι θα γίνουμε απλά... πολλοί. Θα γίνουμε πάρα πολλοί...
O Στόχος γνωστός...
O ΣΚΟΠΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ...
Μόνος ή ΜΑΖΙ;
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
