Ελλάς Ελλήνων
χριστιανών.
Ελλάς Ελλήνων
φασιστών.
Ελλάς Ελλήνων
σοσιαλιστών.
Ελλάς Ελλήνων
δεξιών.
Ελλάς Ελλήνων
κομμουνιστών.
Ελλάς Ελλήνων
αριστερών.
Ελλάς Ελλήνων
αναρχικών.
Ελλάς Ελλήνων
αστυνομικών.
Ελλάς Ελλήνων
κληρικών.
Ελλάς Ελλήνων
εκπαιδευτικών.
Ελλάς Ελλήνων
πανεπιστημιακών.
Ελλάς Ελλήνων
δικαστικών.
Ελλάς Ελλήνων
αγροτών.
Ελλάς Ελλήνων
νοικοκυρών.
Ελλάς Ελλήνων
επιχειρηματιών.
Έλληνες ελληνικών
κατηγοριών.
Διαίρει και
βασίλευε.
Όλοι Έλληνες;
Όλοι για την
Ελλάδα;
Όλα για την
Ελλάδα;
Κυβέρνηση δεξιά.
Κυβέρνηση
σοσιαλιστική.
Κυβέρνηση
αριστερή.
Κυβέρνηση
κομμουνιστική.
Κυβέρνηση
ανεξάρτητη.
Κυβέρνηση
συνευθύνης.
Κυβέρνηση
ειδικού σκοπού.
Κυβέρνηση
συνεργασίας.
Κυβέρνηση για
την Ελλάδα.
Κυβέρνηση για
τους Έλληνες.
Ποια Ελλάδα;
Ποιοι Έλληνες;
Λέξεις, λέξεις, λέξεις... Όλο λέξεις. Κυβέρνηση, δεξιά, σοσιαλισμός,
αριστερά, κομμουνισμός. Σκοπός είναι η κυβέρνηση; Σκοπός είναι η δεξιά, αριστερή,
σοσιαλιστική, κομμουνιστική κυβέρνηση; Και η κυβερνητική πολιτική υπέρ του
Ελληνικού Λαού; Ποιος θα μιλήσει για κυβερνητική πολιτική υπέρ των συμφερόντων
των Ελλήνων; Όλων των Ελλήνων. Γιατί πάνω από όλα και πριν από όλα γεννηθήκαμε
Έλληνες. Είμαστε Έλληνες πολίτες.
Όλοι οι Έλληνες, από την πλευρά τους, αγωνιούν για την Ελλάδα. Για την
επιβίωση της. Για το μέλλον της. Για τα «παιδιά της». Όλοι έχουν την δική τους
πρόταση για τη λύση του προβλήματος στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί. Λύση που,
όπως είναι φυσικό, έχει στο κέντρο της τα «συμφέροντα» της «κατηγορίας» στην
οποία είναι ενταγμένοι.
Είναι όμως το «άθροισμα των μερών» μεγαλύτερο από το σύνολο που αυτά τα
μέρη αποτελούν;
Είναι η Ελλάδα άθροισμα των διαφόρων «κατηγοριών» που την αποτελούν; Ή
μήπως είναι κάτι περισσότερο;
Ποτέ το άθροισμα
των μερών δεν είναι μεγαλύτερο από το σύνολο που τα ίδια μέρη δημιουργούν.
Πάντα στο σύνολο υπάρχουν «σχέσεις». Υπάρχουν «δεσμοί». Υπάρχει «συλλογική
συνείδηση». Υπάρχει «ιστορία». Υπάρχει «πολιτισμός». Υπάρχει «κοινό παρελθόν».
Όλα αυτά είναι που κάνουν το «άθροισμα των μερών» ενιαίο σύνολο.
Τι νόημα επομένως έχει, στην παρούσα ιστορική συγκυρία, η διάκριση των Ελλήνων
σε «κατηγορίες»;
Εξυπηρετεί η διάκριση αυτή την Ελλάδα και τα συμφέροντα της;
«Μα», θα
αναρωτηθεί κάποιος, «οι κατηγορίες αποτελούν μια κοινωνική πραγματικότητα. Δεν
μπορείς να τις παραβλέψεις.»
Όντως, αποτελούν
κοινωνική πραγματικότητα μέσα στην ελληνική πραγματικότητα. Χωρίς την ελληνική
πραγματικότητα, όλες αυτές οι κατηγοριοποιήσεις δεν έχουν καμιά απολύτως
σημασία. Χωρίς την Ελλάδα, η ελληνική πραγματικότητα δεν έχει απολύτως καμιά
αξία.
Χωρίς Ελλάδα δεν υπάρχουν Έλληνες.
«Έλληνες είναι όσοι συμμετέχουν στην ελληνική παιδεία», είχε πει o
Ισοκράτης.
Με δεδομένη την εθνική κυριαρχία, η παραπάνω ρήση θα ήταν ίσως αρκετή.
Με δεδομένη την εθνική ανεξαρτησία, η παραπάνω ρήση περισσότερο λειτουργούσε ως
καμπανάκι κινδύνου προς αποφυγή της υποβάθμισης της Ελληνικής Παιδείας με στόχο
την υπερεθνικοποίηση του Έλληνα και την απευκταία μετατροπή του σε ευρωπαίο
πρώτα και παγκόσμιο έπειτα πολίτη (διαγράφοντας τα στοιχεία της
διαφορετικότητάς του), παρά ως στοιχείου προσδιορισμού της ελληνικότητας του
Έλληνα.
Σήμερα, όμως, με την φαινομενικά
απόλυτη οικονομική εξάρτηση της χώρας μας από τις δανείστριες δυνάμεις, τη
δηλωμένη ελεγχόμενη χρεοκοπία, την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας και την
εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας με την ενυπόγραφη, άνευ όρων εκχώρηση της
ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας και κάθε είδους άλλης ασυλίας, ποιος είναι
Έλληνας;
Προκειμένου,
όμως, να αναγνωρίσουμε το ποιος είναι Έλληνας θα πρέπει να ορίσουμε το τι είναι
Έλληνας.
Τι
είναι επομένως αυτό, αν υπάρχει, που μπορεί να λειτουργήσει ως «μέτρο» για το
τι είναι Έλληνας;
Το
Σύνταγμα της Ελλάδος.
Το
Σύνταγμα είναι αυτό που υπηρετεί τους σκοπούς της Πατρίδας. Το Σύνταγμα είναι
αυτό που υπηρετεί τη Δημοκρατία. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους είναι
αυτό που μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες. Σεβασμός των νόμων όχι γενικά και αόριστα,
αλλά σεβασμός των νόμων υπό το πρίσμα ότι «συμφωνούν με αυτό» (το Σύνταγμα).
Συγκεκριμένα, το Σύνταγμά μας επιτάσσει:
«Ο σεβασμός
στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα
και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.» (Σύνταγμα
της Ελλάδας, Τμήμα Δ΄, Άρθρο 120§2)
Ό,τιδήποτε
αντιβαίνει στο Σύνταγμα αποτελεί εχθρό της Πατρίδος και της Δημοκρατίας.
Οποιοσδήποτε υπερασπίζεται και εφαρμόζει πολιτικές που αντιβαίνουν στις
επιταγές τού Συντάγματος, αποτελεί εχθρό της Πατρίδος και της Δημοκρατίας. Δεν
είναι, δηλαδή, Έλληνας.
Αυτό
λοιπόν που μας κάνει Έλληνες πολίτες, είναι η πίστη μας στο Σύνταγμα της
Ελλάδας. Οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής του πρέπει να έχει τη λαϊκή αποδοχή και
τη λαϊκή νομιμοποίηση. Κανένας «σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής
κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή» δεν επιτρέπεται. Για την
ακρίβεια, σύμφωνα με το Σύνταγμα:
«Ο
σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που
απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει
και η παραγραφή του εγκλήματος.» (Σύνταγμα της Ελλάδας, Τμήμα Δ΄, Άρθρο
120§3)
Όταν μια πράξη χαρακτηρίζεται ως
παράνομη, υπάρχουν δύο δυνατότητες: Ή να τιμωρήσεις αυτόν που προβαίνει στην
πράξη, αφού είναι παράνομη με βάση το νόμο, ή να αλλάξεις το νόμο που
χαρακτηρίζει την πράξη ως παράνομη, αποχαρακτηρίζοντάς την.
Η
επελαύνουσα, συνεπώς, προοπτική της αναθεώρησης του Συντάγματος αποτελεί μια πρώτης
τάξεως ευκαιρία για όσους τόσα χρόνια αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες, ενώ οι
πράξεις και τα έργα τους ήταν όχι απλά ανθελληνικά (αφού έρχονταν σε αντίθεση
με τις επιταγές του Συντάγματος), αλλά εχθρικά προς την Πατρίδα και τη
Δημοκρατία, να ορίσουν εκ νέου τις έννοιες Δημοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη,
Ισότητα, Ευνομία, Ανάπτυξη, Έλληνας, Ελλάδα. Είναι η ευκαιρία που έχουν να
δημιουργήσουν ένα νέο Σύνταγμα που θα λειτουργεί ως «κολυμβήθρα του Σιλωάμ»,
νομιμοποιώντας εκ των υστέρων τις δικές τους αμαρτίες.
«Δημοκρατία έχουμε, εκλογές έγιναν,
νόμιμη κυβέρνηση εκλέχθηκε», θα υποστηρίξουν αρκετοί.
Σε
αυτούς το μόνο που έχω να θυμίσω είναι: «Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο,
της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή, διώκεται μόλις αποκατασταθεί
η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.» (Σύνταγμα της
Ελλάδας, Τμήμα Δ΄, Άρθρο 120§3)
Υ.Γ.
Προς τι η
πολεμική της διαίρεσης;
Πρώτα Έλληνες
και μετά όλα τα άλλα.
Πρώτα το
εθνικό συμφέρον και μετά οι πολιτικές, κομματικές, κοινωνικές
κατηγοριοποιήσεις.
Πρώτα οι
Έλληνες.
Πρώτα η
Ελλάδα.
*Των Κωνσταντίνου Νάκκα & ΘάνουΑθανασιάδη
