Σε
κάθε πρόβλημα υπάρχουν λύσεις. Η πρώτη ή η δεύτερη που θα μας έρθει στο μυαλό
δεν σημαίνει ότι είναι και η καλύτερη. Αν δεν συμφωνήσουμε στο ποιος είναι ο
σκοπός -τέλος κατά τον Αριστοτέλη- της λύσης δεν θα μπορούμε να ελέγξουμε το
κατά πόσο είναι η ορθή.
Μέχρι
στιγμής, οι λύσεις που δόθηκαν στο project «The Greek
Case» αποδείχτηκαν αποτυχημένες. Αποτυχημένες όμως ως προς ποιον; Αποτυχημένες ως
προς την εξυπηρέτηση ποιου σκοπού;
Με
δεδομένη τη σαφή τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι οι μέχρι σήμερα πολιτικές έχουν
αποτύχει, κάνω το λογικό άλμα (σίγουρα λογικό αλλά όχι και τόσο άλμα) ότι δεν
θα δεχτεί ως μέρος της μελλοντικής λύσης την υιοθέτηση των αποτυχημένων
πολιτικών που μέχρι σήμερα εφαρμόστηκαν, ούτε και των αποτελεσμάτων που αυτές
είχαν.
Δεν
μπορεί δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρηθεί κόμμα συνεπές σε αυτά που μέχρι τώρα πρεσβεύει
και να είναι φορέας της λαϊκής εξουσίας, αν αποδεχτεί τη συνέχεια του Ελληνικού
Κράτους όπως αυτό διαμορφώθηκε τα τελευταία 3 χρόνια από τις δοσιλογικές
κυβερνήσεις που εκχώρησαν την Εθνική μας κυριαρχία, ξεπούλησαν τη δημόσια
περιουσία και μας μετέτρεψαν σε προτεκτοράτο (κατανοώ την χρήση του ουδέτερου
όρου αποικία χρέους).
Δεν
είναι αρκετό, κατά τη γνώμη μου, να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κορμός της νέας
κυβέρνησης, μια «διαφορετική» από την έως σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική σε
συνεργασία με τους δανειστές μας αποδεχόμενος ταυτόχρονα ό,τι έχει μέχρι τώρα
συμφωνηθεί και πραγματοποιηθεί ως απόρροια των δανειακών συμβάσεων. Πόσο
διαφορετική θα μπορούσε να είναι αυτή η πολιτική αν δεν θεωρούμε ούτε καν
πιθανό να σκίσουμε τη δανειακή σύμβαση ή αν θεωρούμε δεδομένο ότι το ευρώ είναι
το εθνικό μας νόμισμα;
Στην
περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, τότε οι λύσεις που θα μπορούσαν να
υιοθετηθούν στο project
«The Greek Case» δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν
στις προσδοκίες ενός ολόκληρου Λαού για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική
Δικαιοσύνη, όπως οι προσδοκίες αυτές εκφράζονται μέσω του Ενωτικού Κοινωνικού
Μετώπου.
Κάθε
πρόβλημα έχει λύση. Η σωστή είναι αυτή που εξαφανίζει το πρόβλημα, όχι που το
συντηρεί ή το μεταθέτει. Στα πλαίσια επομένως κάθε διαπραγμάτευσης δεν θα
πρέπει να συζητάμε μόνο για το τι ζητάμε να κερδίσουμε αλλά και για το τι
είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε.
Κερδίζει
πάντα αυτός που έχει να χάσει λιγότερα.
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
