Τον θείο Παύλο έχω πολύ
καιρό να τον δω, χρόνια θα έλεγα. Δεν ζει πλέον στην Αθήνα, όπως εγώ, αλλά σε
ένα πανέμορφο νησί της Πατρίδας μας.
Πριν εγκατασταθεί μόνιμα στο
Νησί, ζούσε για χρόνια στην Αθήνα ενώ εγώ την ίδια περίοδο ζούσα στο Χωριό μου.
Τον θυμάμαι από μικρό παιδί να έρχεται κάθε δύο Πάσχα στο χωριό και κάθε φορά
που είχε εκλογές. Τα Πάσχα μπορεί να τα έχανε, τις εκλογές όμως ποτέ. Πιστός
στις αξίες του και στα πολιτικά του πιστεύω ασκούσε πάντα το εκλογικό του
δικαίωμα και με το παραπάνω.
Κατέφθανε στο Χωριό με το
καφεπορτοκαλί του αυτοκίνητο και πάντα ήταν Σάββατο απόγευμα. Εγώ δεν τον
έβλεπα αφού με το καλησπέρα πήγαινε μια βόλτα στο πράσινο καφενείο με τους άντρες
και ως γνήσιος υποστηρικτής του Ανδρέα εξηγούσε ως γραμματιζούμενος τα
πλεονεκτήματα της σοσιαλδημοκρατίας, τσακωνόταν με χιούμορ με το δεξιό
συγγενολόι, κέρναγε τα ουζάκια του «για να πάνε κάτω τα φαρμάκια» και κατέληγε
στο σπίτι για ύπνο αργά το βράδυ όταν εγώ είχα ήδη κοιμηθεί.
Πρωί της Κυριακής δεν τον
είχα προλάβει ποτέ να τον δω, να του μιλήσω, να τον ρωτήσω για τα ξαδέρφια μου.
Είχε ήδη ξυπνήσει από τα χαράματα, έτσι τουλάχιστον μου έλεγε η γιαγιά μου, η
οποία ως γνήσια θεούσα υποστήριζε ότι πήγαινε στην εκκλησία.
«Μπούρδες. Ποια εκκλησία,
στο καφενείο πήγαινε», μου είχε πει ο πατέρας μου όταν τον είχα ρωτήσει.
«Έπινε πρώτα», μου είχε
πει, «τον καφέ του, ελληνικό βαρύ γλυκό και μετά ανηφόριζε καμαρωτός-καμαρωτός για
το σχολείο του χωριού για να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, να ψηφίσει, να ρίξει
τον πράσινο ήλιο στην κάλπη». Αυτό το τελευταίο δεν το είχα πολυκαταλάβει τότε
αλλά ούτε ο πατέρας μου είχε θελήσει να μου το εξηγήσει περισσότερο. Ποιος
ξέρει γιατί;
«Πριν καν πάει η ώρα 8»
μου είχε εξηγήσει, «είχε ψηφίσει και είχε μπει στο αμάξι του και ξεκινούσε το δρομολόγιο
της επιστροφής για την Αθήνα». Λογικό μου είχε φανεί. Μακρύ ταξίδι, κοντά 8
ώρες τότε. Τον περίμεναν και οι δικοί του –που θα ανησυχούσαν- να φτάσει στην
Αθήνα πριν πέσει ο ήλιος, πριν κλείσουν οι κάλπες.
Κάθε φορά που είχαμε
εκλογές το ίδιο βιολί. Σάββατο απόγευμα έφτανε, Κυριακή πρωί ψήφιζε και αμέσως
επιστροφή στην Αθήνα. «Καλά, ούτε μια μέρα να κάτσει να δει το σόι του», αναρωτιόμουν
όλος απορία. «Έρχεται μόνο για να ψηφίσει», έλεγε ο πατέρας μου. «Μόνο για να
ψηφίσει» μονολογούσε και κουνούσε το κεφάλι του. Είχα από τότε πιστέψει ότι το
να ψηφίζεις είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Το είχα πει αυτό στον πατέρα μου αναφερόμενος
στο παράδειγμα του θείου μου και την θυσία του να ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα σε
ουσιαστικά μία μόνο μέρα. «Είναι πολύ σημαντικό πράγμα το εκλογικό δικαίωμα»,
μου είχε πει ο πατέρας μου «και ο θείος σου το γνωρίζει αυτό πολύ καλά, γι΄
αυτό και το ασκεί συστηματικά και με το παραπάνω».
Πέρασαν χρόνια μέχρι να
καταλάβω αυτό το «με το παραπάνω». Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια σκέφτομαι
πόσο πιο απλό και εύκολο και βολικό θα ήταν να έδινε αυτό το έρημο κράτος, η
ελληνική πολιτεία, τη δυνατότητα στον πολίτη να μπορεί να ασκήσει το εκλογικό
του δικαίωμα μέσα σε δύο ή τρεις μέρες ανάλογα, με το πώς τον εξυπηρετούσε, να
μην τον τρώνε και οι δρόμοι...
Υ.Γ.
Ο θείος Παύλος δεν έρχεται πια στο χωριό
όταν έχουμε εκλογές. Δεν ξέρω αν έχει μεταφέρει τα εκλογικά του δικαιώματα ή
ψηφίζει με τους ετεροδημότες. Ξέρω όμως στα σίγουρα ότι έχει βγει στη σύνταξη.
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
