Συγγνώμη, πού Ζει το Πολυτεχνείο; *

«Το Πολυτεχνείο Zει», φωνάζουμε όλοι.

Η απορία μου όμως είναι, πού;

«Πού Ζει το Πολυτεχνείο;»

Ζει στα βιβλία που βρίσκονται στα ράφια της βιβλιοθήκης μας;

Ζει στις μνήμες μας που τις ανασύρουμε κάθε Νοέμβρη;

Ζει στις καρδιές μας για να μας θυμίζει ότι και εμείς κάποτε ήμασταν ζωντανοί;

Ζει στις γειτονίες και τις πλατείες στις οποίες πηγαίνουμε τον σκύλο μας για κατούρημα;

Ζει στον τοίχο μας στο facebook που κάνει την δική του επανάσταση στον βρόντο;

Ζει μέσα στον καπνό και το αλκοόλ, στα υπόγεια μπαρ και στα υπαίθρια καφέ που ως θέμα συζήτησης ανάβει τα αίματα και ενίοτε εξασφαλίζει και καμιά γκόμενα;

Ζει στις ίδιες εδώ και καιρό, ανεξάρτητες κατά τα άλλα, κομματικές νεολαίες, που τόσα χρόνια τροφοδοτούν το υπάρχον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα με νέο αίμα, με νέα άξια(!) στελέχη;

Ζει στις διηγήσεις των πετυχημένων πολιτικών μας που τότε αγωνίζονταν για την Ανατροπή και σήμερα για την Επιβίωση του Συστήματος;

Θα μου πει επιτέλους κάποιος πού Ζει το Πολυτεχνείο;

Ποιοι είναι αυτοί που σήμερα έχουμε ως πρότυπα αντίστασης αποτέλεσμα της δράση τους κατά της χούντας την περίοδο του Πολυτεχνείου;

Μήπως ήταν άνθρωποι του τότε κοινοβουλευτικού πολιτικού κόσμου;

Μήπως ήταν άνθρωποι ευρέως αναγνωρισμένοι από την κοινοβουλευτική τους δράση;

Μήπως ήταν άνθρωποι που αναδείχθηκαν μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες για την ανατροπή της δικτατορίας;

Μήπως ήταν άνθρωποι που παράτησαν τα αξιώματα και τις σπουδαίες θέσεις τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για τον μεγάλο σκοπό της Δημοκρατίας;

Μήπως ήταν πολίτες που ανήκαν στην ευκατάστατη οικονομικά τάξη, που προτίμησαν την ελευθερία των συμπολιτών τους από το δικό τους βόλεμα;

Μήπως ήταν ο επίσημος κλήρος που φρόντιζε το καλό του ποιμνίου του και όχι τα διαβάσματά του;

Μήπως ήταν οι ηλικιωμένοι γονείς που για το καλό των παιδιών τους δεν ήθελαν μπλεξίματα;

Μάλλον όχι.

Ήταν Άνθρωποι που μέχρι τότε κανείς δεν τους ήξερε, πέρα από τη μάνα τους και τον πατέρα τους.

Ήταν Άνθρωποι που τότε χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες, αναρχικοί και επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία.

Ήταν Άνθρωποι που τέθηκαν εκτός νόμου, που φυλακίστηκαν, που στιγματίστηκαν.

Σήμερα, ποιοι είναι οι αντίστοιχοι «Άνθρωποι» που σε λίγα χρόνια θα αποτελέσουν τα νέα πρότυπα;

Φοβάμαι, είναι αλήθεια.

Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο από το να φοβάμαι.

Το να φοβούνται τα παιδιά μου.

«Πατέρα», «Μάνα», θέλεις να βλέπεις τα παιδιά σου να φοβούνται ή μήπως δεν αναγνωρίζεις τον φόβο τους επειδή σου μοιάζουν;

«Παππού», «Γιαγιά», θέλεις να βλέπεις τα εγγόνια σου χωρίς μέλλον ή μήπως ξέχασες, λίγο πριν το Τέλος σου, ότι «των παιδιών σου τα παιδιά είναι δύο φορές παιδιά σου»;

Συγγνώμη, πού Ζει το Πολυτεχνείο;

Θα μου πει κανείς;

Πού Ζει;

Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.

* Του Κωνσταντίνου Νάκκα

(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση -με μικρές τροποποιήσεις- του ομότιτλου κειμένου της 17ης Νοέμβρη 2012.)