Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού. Αυτή ήταν η αρχή της σύλληψης μελών της 17 Νοέμβρη.
Στην επιτυχή ολοκλήρωση της σύλληψης των μελών της οργάνωσης σημαντικό ρόλο είχαν διαδραματίσει αστυνομικοί της Σκότλαντ Γιαρντ που, με το αγγλικό ψυχρό μάτι τους, είχαν μελετήσει διεξοδικά τα στοιχεία που είχε μέχρι τότε συγκεντρώσει η ελληνική αστυνομία.
Δεν θα ξεχάσω την έκπληξη που είχα νιώσει όταν μετά τη σύλληψη του Κουφοντίνα είδαν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες ότι η ελληνικές αρχές τον παρακολουθούσαν για ένα διάστημα ως ύποπτο αλλά όχι για πολύ ώστε να τον συλλάβουν, διότι σε μια από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της οργάνωσης είχε πάει με το αυτοκίνητο των γονιών του. Θεωρήθηκε, έλεγαν οι πληροφορίες, υπέρ άνω υποψίας ακριβώς εξ αυτού του λόγου. Η αλήθεια ήταν μπρος στα μάτια τους αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, πρέπει να απομακρυνθείς αρκετά από τον καμβά για να δεις όλη την αλήθεια που κρύβει ο πίνακας.
Οι Αγγλοι, αναλύοντας ψυχρά τα δεδομένα, χωρίς να δίνουν σημασία σε κρίσεις “κοινής λογικής” - είναι δυνατόν ένας τρομοκράτης να χρησιμοποιήσει το αυτοκίνητο του σε τρομοκρατική επίθεση - έκαναν απλά, αλλά αποτελεσματικά, τη δουλειά τους. Έκαναν αυτό που τώρα φαντάζει αυτονόητο. Είδαν τα γεγονότα.
Το περιστατικό αυτό από το πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει κατά τη γνώμη μου περίτρανα ότι τα γεγονότα είναι γεγονότα, αντικειμενικά μετρήσιμα ενώ οι αξιολογήσεις για αυτά παραμένουν αξιολογήσεις, υποκειμενικά προσδιορισμένες. Και ως αξιολογήσεις η τιμή αληθείας τους επανεκτιμάται και επαναπροσδιορίζεται με το πέρασμα του χρόνου και υπό το αδυσώπητο βάρος της αντικειμενικότητας των γεγονότων.
Στην πορεία της ζωής μας έρχεται, για όλους μας, η στιγμή που τα γεγονότα και οι αξιολογήσεις αναμετρούνται και επαναπροσδιορίζουν την ίδια μας την ύπαρξη. Μια αναμέτρηση σκληρή, μια σύγκρουση μετωπική.
Αυτή είναι η στιγμή που καλούμαστε να δούμε την αλήθεια, να αναλάβουμε την ευθύνη των προηγούμενων επιλογών μας και να αναγνωρίσουμε στον εαυτό μας το σωστό ή το σφάλμα τους. Το οφείλουμε στους γύρω μας αλλά πάνω από όλα το χρωστάμε στον εαυτό μας. Αν φυσικά θέλουμε να ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στο δημιούργημα της αυταπάτης μας.
Αυτή τη στιγμή είναι που πρέπει να αποδεχτούμε το παρελθόν με τα σωστά και τα λάθη του και να προχωρήσουμε με γενναιότητα στη ζωή αλλάζοντας το μέλλον.
Φαντάζει, στο πρώτο άκουσμα, παράλογη η διατύπωση “αλλάζοντας το μέλλον”. Εύλογα θα αναρωτηθείς, υποψιασμένε αναγνώστη, πώς αλλάζεις το μέλλον όταν δεν έχει ακόμη έρθει; Με δεδομένο ότι οι επιλογές τού παρελθόντος καθορίζουν το μέλλον μας και την εξέλιξή του πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, όταν συνειδητοποιήσουμε ποιες από αυτές ήταν λάθος, ποιες ήταν εμμονές και ποιες ενίοτε αλαζονικές.
Μπορούμε να επαναχαράξουμε το μέλλον μας όταν αποδεχτούμε το παρελθόν μας “παίρνοντας” τα απαραίτητα μαθήματα από αυτό και κάνουμε τις επιλογές μας για το αύριο.
Οι επιλογές μας είναι που μας καθορίζουν καθώς και η δύναμη μας να τις μετουσιώσουμε σε πράξη. Αυτές είναι που θα αλλάξουν τον μέλλον που είχε επιβάλλει το παρελθόν μας. Ο συνειδητός, υπό το φίλτρο της αυτοκριτικής μας, επαναπροσδιορισμός τους θα μας επιτρέψει να ζήσουμε.
Αυτή είναι η στιγμή που πρέπει, μακρυά από εμμονές και ευσεβείς πόθους, πλάνες και αυταπάτες να δούμε την αλήθεια κατάματα και να τραβήξουμε τον δρόμο της αλήθειας μας. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ζήσουμε όπως εμείς επιλέξουμε και όχι όπως το παρελθόν μάς επιβάλλει.
Δύσκολος ο δρόμος; Αναμφισβήτητα. Αυτό όμως δεν αποτελεί και την απόδειξη ότι “έμαθα από τα λάθη μου” και “προχωράω” γιατί “αξίζει”; Τα δύσκολα άλλωστε, λένε, είναι για τους δυνατούς.
Δρόμος μοναχικός; Όχι απαραίτητα. Πολλοί τον έχουν διαβεί με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία.
Θα τα καταφέρουμε; Ποιος ξέρει; Θα φανεί στο χειροκρότημα.
Αξίζει όμως σίγουρα η προσπάθεια. Η Ζωή είναι ωραία μόνο όταν την ζεις αληθινά.
Έφτασε η στιγμή να γελάσουμε στα μούτρα του παρελθόντος πριν να είναι αργά και μας χλευάσει το μέλλον κατάμουτρα.
Are you ready?
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
