Κύριε πρωθυπουργέ, αγαπητέ
Αντώνη,
Με ιδιαίτερη χαρά
υποδέχτηκα τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών αφού στηρίζουμε οικογενειακά,
από πάππου προς πάππο, το κόμμα του οποίου έχετε την τιμή να ηγείστε.
Σε αυτήν τη δύσκολη
ιστορική στιγμή πίστευα ότι θα μπορούσαμε να στηριχτούμε πάνω σας για έξοδο από
την κρίση. Έξοδο που θα στηριζόταν σε αξίες και αρχές που δέσποζαν στην
ιστορική μας παράταξη, όπως η αξία της Δικαιοσύνης.
Με μεγάλη μου χαρά
είχα διαβάσει τη δήλωση του κου Γραμματέως της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας,
κυρίου Μανώλη Κεφαλογιάννη, σύμφωνα με την οποία:
«Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση της ιστορίας της.
Όσα αντιμετωπίζουμε και θα αντιμετωπίσουμε είναι δύσκολα για την ελληνική
κοινωνία. Αυτό που πρέπει να κάνουμε - και θα το κάνουμε - είναι τα μέτρα που
θα ληφθούν να έχουν μια προμετωπίδα: τη λέξη Δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη σημαίνει
ότι οι έχοντες θα πληρώσουν τα βάρη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε και θα
είμαστε πιο ήπιοι σε αυτό που ζητάμε από τον απλό πολίτη, που σήμερα
δυσκολεύεται στην καθημερινότητά του».
Πραγματικά πίστευα
και την τελευταία λέξη από όσα διάβαζα.
Και μετά το κακό
σας βρήκε. Παντού στα δελτία ειδήσεων έπαιζε η είδηση της ασθένειάς σας. «Ο κ. Αντώνης Σαμαράς αποφάσισε να επισκεφθεί το Αττικό Νοσοκομείο για να
εξεταστεί στο δεξί μάτι»… «επιτυχημένη επέμβαση, λόγω αποκόλλησης αμφιβληστροειδούς», … «λαμβάνει
ιατρική βοήθεια, ενώ του έχουν συστήσει ακινησία».
«Μάτι, μάτι», άκουσα να λένε. «Να τους διαβάσει κανένας
παπάς». Πρώτα ο Ράπανος, μετά εσείς. Εσείς όμως, δεν ήσασταν Ράπανος. Ήσασταν ο
πρωθυπουργός.
Όλοι έλεγαν ότι η
επέμβαση στο μάτι σας ήταν επιτυχής, ενώ οι γιατροί σάς είχαν απαγορεύσει να μεταβείτε
στις Βρυξέλες που ήταν να πραγματοποιηθεί η Σύνοδος Κορυφής.
«Σύνοδος κορυφής;»,
σκέφτηκα. Κρύος ιδρώτας με έπιασε. «Κι αν θελήσει να πάει;», σκέφτηκα. «Αν δεν
ακούσει τους γιατρούς του;». Θα ήταν τραγική μια τέτοια εξέλιξη. Τραγική για
την υγεία σας. Κινδυνεύατε να μείνετε τυφλός για όλη σας τη ζωή. Να γίνετε σαν
εμένα. Να γίνετε ένας από εμάς. Ένας …ΑΜΕΑ.
Ξέρω πολύ καλά τι
σημαίνει να είσαι ΑΜΕΑ. Δεν είναι απλά ένα αρκτικόλεξο. Δεν είναι απλά τέσσερα
γράμματα που, όσο πιο πολλές φορές τα λες, τόσο περισσότερο χάνουν το
περιεχόμενό τους.
Οι ΑΜΕΑ είναι
Άτομα. Αλήθεια, «Άτομα» ή «Άνθρωποι» είναι πιο σωστό; Τέλος πάντων, εκεί θα
κολλήσουμε τώρα, όταν ακολουθούν και τα υπόλοιπα γράμματα; Οι ΑΜΕΑ έχουν Αναπηρία.
Αναπηρία κινδυνεύατε να αποκτήσετε και εσείς. Στο ένα μάτι βέβαια, αλλά και
πάλι αναπηρία θα ήταν.
Ξυπνούσα και
κοιμόμουν με την σκέψη μου σε σας.
Μη και κάνετε λάθος
εκτίμηση της κατάστασής σας και δεν ακούσετε τους γιατρούς σας και ταξιδεύσετε
για Βρυξέλες.
Μη και βάλετε πάνω
από την υγεία σας το πατριωτικό σας καθήκον και ταξιδεύσετε για Βρυξέλες.
Θα ήταν οι πρώτη
σας Σύνοδος Κορυφής ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Η πρώτη σας
ευκαιρία για επαναδιαπραγμάτευση, ευκαιρία που τόσο πολύ περιμένατε.
Η πρώτη σας
ευκαιρία να δώσετε δείγμα γραφής και να επιβεβαιώσετε τις προσδοκίες των
Ελλήνων ψηφοφόρων σας.
Η πρώτη σας
ευκαιρία να σας καμαρώσω ως ίσο μεταξύ ίσων.
Η πρώτη μου
ευκαιρία να πάρω το αίμα μου πίσω, ρε παιδάκι μου, από την ντροπή που είχα
νιώσει, όταν οι Παπανδρέου, Βενιζέλος και λοιποί παρατρεχάμενοι, με λόγια
υποτέλειας και πράξεις υποδούλωσης, «προήγαγαν» τα εθνικά μας συμφέροντα.
Παρακαλούσα την
Παναγιά να μην πάρετε τη λάθος απόφαση. Και αυτή με άκουσε και σας φώτισε και
ακούσατε τους γιατρούς σας.
Αποφασίστηκε
τελικά να σας αντικαταστήσει στη Σύνοδο Κορυφής ο αξιότιμος κ.κ. Πρόεδρος της
Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν θα μπορούσε βέβαια να κάνει αυτός
επαναδιαπραγμάτευση, αλλά δεν είχε σημασία. Θα γινόσασταν γρήγορα καλά και όλα
θα έπαιρναν τον δρόμο τους…
Μάθαινα για τις
εξελίξεις από το ραδιόφωνο, έβλεπα τα ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων, έβλεπα και
εσάς με σκεπασμένο μάτι. Καμιά σχέση με μονόφθαλμο πειρατή που είχε χάσει το
μάτι του σε πλιάτσικο. Το άσπρο του επιδέσμου δεν επιτρέπει τέτοιους συνειρμούς.
Εκείνη την
περίοδο άκουγα μεταξύ όλων των άλλων και για νέα μέτρα. «Τι είδους νέα μέτρα θα
μπορούσαμε να έχουμε;», σκεφτόμουν. «Ποιος θα μπορούσε να πληρώσει; Ποιος από
τους συμπολίτες μου είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει σε νέα μείωση –άμεση ή
έμμεση- του εισοδήματός του;» ρώταγα τους δικούς μου.
Κάποιοι από τους
ΑΜΕΑ του κύκλου μου άρχισαν τότε να ανησυχούν ότι η νέα «εθνική προσπάθεια» θα
συμπεριλάβει και εμάς. «Αποκλείεται», τους έλεγα. «Ο Αντώνης είναι άνθρωπος του
Θεού. Είναι δίκαιος. Είναι… προσωρινά τυφλός». Το είχα πει αυθόρμητα. Είχα
θυμηθεί τη συγχωρεμένη τη μάνα μου που έλεγε: «Μόνο ο νηστικός καταλαβαίνει τι
θα πει πείνα». Και εγώ στη αφέλειά μου φανταζόμουν ότι εσείς κύριε πρωθυπουργέ
θα μας καταλαβαίνατε εμάς τους ΑΜΕΑ καθώς ήσασταν, έστω για λίγο, ένας από
εμάς. Ήσασταν …ΑΜΕΑ για 10 ημέρες.
Δεν φανταζόμουν
τότε, μέσα στην αφέλειά μου, αυτό που διαπίστωσα όταν πέρασαν οι 10 ημέρες και
γίνατε καλά.
Δε φανταζόμουν ότι
είχατε στο μυαλό σας και «υπολογίζατε» την κοινωνική κατηγορία των ΑΜΕΑ στη νέα
«εθνική προσπάθεια».
Δε φανταζόμουν
ότι αυτές οι 10 ημέρες δεν θα σας έκαναν να νιώσετε καμία ευαισθησία…
Τις μέρες που
ακολούθησαν, μετά τις οποίες- Δόξα σοι ο Θεός- χαίρετε υγείας, ενημερώθηκα, από
τα ΜΜΕ, από γνωστούς και φίλους, αλλά έχοντας και προσωπική εμπειρία, για
επιπρόσθετη μείωση των προνομιακών επιδομάτων, για τη θεσμοθέτηση εισοδηματικών
και περιουσιακών κριτηρίων καταβολής τους, για 185.000 παιδιά με αναπηρίες και
μαθησιακές δυσκολίες που μένουν εκτός ειδικής Αγωγής λόγω μείωσης των
προσλήψεων εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής, για κίνδυνο μη λειτουργίας σχολείων
λόγω έλλειψης χρημάτων, για αδυναμία μεταφοράς μαθητών, για «τροφεία» φοίτησης…
Είναι
όλα αλήθεια, είναι τα μισά; Δεν ξέρω να σας πω. Και τα μισά όμως να είναι
αλήθεια από όλα αυτά, τότε τι να πω; Τι να σκεφτώ για εσάς; Παραλίγο να χάσετε
το ένα σας μάτι, τη μισή σας όραση. Τίποτα δεν καταλάβατε; Τίποτα δεν νιώσατε;
Απορώ και σας το εξομολογούμαι.
Κλείνοντας θα
ήθελα να περιγράψω, όπως μπορώ, μια εικόνα. Λένε ότι ισοδυναμεί με χίλιες
λέξεις. Εγώ εικόνα δεν έχω, αλλά θα προσπαθήσω. Μου αναφέρουν λοιπόν ότι πριν
λίγες μέρες έχετε σταματήσει την αυτοκινητοπομπή στην ΔΕΘ και συνομιλείτε, εσείς,
κοτζάμ Πρωθυπουργός, γονατιστός με έναν ΑΜΕΑ σε αναπηρικό καροτσάκι.
Διαδηλώναμε και εμείς μαζί με όλους τους άλλους συμπολίτες μας… Σ’ εμάς όμως
σταματήσατε. Εμάς όμως θέλατε να μας ακούσετε μπροστά στις κάμερες και τα
κανάλια.
Μπορεί να είχαμε τα πιο ουσιαστικά
προβλήματα. Μπορεί…
Μπορεί να ήμασταν οι πλέον ..ακίνδυνοι.
Μπορεί…
Μπορεί να θυμηθήκατε τις …10 ημέρες σας.
Μπορεί…
Θελήσατε να μας ακούσετε… Να μας δείτε…
Εγώ, αν και τυφλή, σας είδα.
Εσείς όμως, έχοντας και τα δυο σας μάτια,
δε με είδατε. Δε μας είδατε…
Ίσως επειδή είχατε κλειστά τα μάτια της
καρδιάς σας.
Είμαι πλέον
πεπεισμένη ότι θα συνεχίσετε να δίνετε τον Υπέρ Πάντων Αγώνα σας.
Υπέρ πάντων
αγώνα, αλλά όχι υπέρ βωμών και εστιών.
Και
σκέφτομαι, μόνη μου στο δωμάτιό μου, …εκείνες τις 10 ημέρες.
Ευτυχώς
πήγαν τότε όλα καλά και το πρόβλημα της υγείας σας ξεπεράστηκε. Ξέρω πολύ καλά
τι θα πει να μην βλέπει κάποιος και κανείς να μην του συμπαραστέκεται.
Σκέφτεστε
τότε να χάνατε την όρασή σας;
Σκέφτεστε,
όταν θα ερχόταν η στιγμή, να μην προσφερόταν κάποιος να σας βοηθήσει και να υποχρεωνόσασταν
από τις εξελίξεις να πιλοτάρετε μόνος σας, με ένα μάτι, το ελικόπτερο της
διαφυγής σας;
Τώρα
τουλάχιστον, θα μπορείτε και μόνο σας να το πιλοτάρετε και δεν θα εξαρτάστε από
κάποιον άλλο, όπως …εγώ.
Τώρα όμως…
Τι ακούω; Έλικες
ακούω;
Δεν ξεχνώ. Δεν συγχωρώ. Δεν σιωπώ.
ΥΓ. Τα
πρόσωπα της παραπάνω ιστορίας δεν είναι υπαρκτά, παρά μόνο κατά το ήμισυ. Οι
καταστάσεις και τα περιστατικά που αναφέρονται δεν είναι συμπτωματικά.
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
