Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Δεν σας τα είπανε καλά *





22 Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 2012.
Συγκεκριμένη μέρα, συγκεκριμένος μήνας, συγκεκριμένο έτος.
Βρισκόμαστε σε μια χρονική στιγμή με τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά, σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον, μετά το τέλος μια εκλογικής διαδικασίας (Αμερική) και πριν την αρχή μιας άλλης (Γερμανία).
Η συγκυβέρνηση - κάτω από το βάρος των καταγγελιών από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ότι παραβίασε τη συνταγματικά προσδιορισμένη κοινοβουλευτική διαδικασία υιοθετώντας μια άλλη, κάτι που τα τελευταία 3 χρόνια έχει αποτελέσει τον κανόνα - μόλις πρόσφατα ψήφισε στη Βουλή το μνημόνιο 3 και τον κρατικό προϋπολογισμό, εξέδωσε με νόμο κατά παραγγελία προς τον Πρόεδρο πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για το καλό της πατρίδας, εφάρμοσε άμεσα τις πρώτες συγκαλυμμένες απολύσεις με την κωδική ονομασία «διαθεσιμότητα» και «κινητικότητα», παρήγγειλε λίστες με τα στοιχεία κατηγορουμένων για πειθαρχικά παραπτώματα ώστε να εφαρμόσει πάνω τους το τεκμήριο της ενοχής που διέπει τον πολιτικό και δημοκρατικό μας πολιτισμό και να τους θέσει δημοκρατικά σε αυτοδίκαιη αργία. Και όλα αυτά τα έκανε η συγκυβέρνηση προκειμένου να ξεπεράσει την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία εννοούν ότι βρισκόμαστε και προκειμένου ο εκπρόσωπός της, ο κύριος Πρωθυπουργός, να έχει μούτρα να εμφανιστεί στο eurogroup για να επιβραβευτεί η χώρα μας από τους αλληλέγγυους υπέρμαχους των ευρωπαϊκών ιδεωδών εταίρους μας με τη δόση της που, από ό,τι αναγγελλόταν, θα ήταν επαυξημένη κατά ορισμένες σειρούλες ώστε, σαν άλλα πρεζόνια, να μαστουρώσουμε με την εθνική μας επιτυχία.
Αντ’ αυτού όμως… τζίφος. Άνθρακες ο θησαυρός. No money, no honey, που λέμε και εμείς στο χωριό μου.
Διάσταση απόψεων, η διάγνωση. Διάσταση απόψεων μεταξύ ευρωπαίων και αμερικανών για το ποιο είναι το καλύτερο σχέδιο για τη σωτηρία μας. Η ειλικρινής αγάπη τους για την Ελλάδα, το αδιαμφισβήτητο ενδιαφέρον τους για τη σωτηρία μας, η αναγνώριση των άδικων δεινών στα οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός και η δυσβάσταχτη ευθύνη τους μπροστά στο μέλλον της Ελλάδας, ανεξάρτητα από τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια και τα εταιρικά τους οικονομικά συμφέροντα, τους κάνει ανυποχώρητους μπροστά στην υπεράσπιση του δικού τους σωστού σχεδίου σωτηρίας μας. Η σύγκρουση είναι σφοδρή και θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και σε ρήξη των μεταξύ τους σχέσεων, αν αυτοί που συγκρούονταν αποτελούσαν κομμάτι της ίδιας οντότητας και δεν είχαν τις δικές του ο καθένας τσέπες. Δεν το βάζουν όμως κάτω. Δεν παρατάνε τον αγώνα. Έχουν ευθύνη απέναντι στην Ελλάδα που θυσιάζεται… στο βωμό της σωτηρίας της.
Και ο Τσίπρας, κύριε; Πού κολλάει ο Τσίπρας, κύριε;
Α, και βέβαια κολλάει ο Τσίπρας. Κολλάει, όπως λέμε ότι στη βράση κολλάει το σίδερο. Η πρότασή του Τσίπρα είναι αυτή που από το ΔΝΤ, δια της αυτής μεγαλειότητος κας Λαγκάρντ, προκρίνεται σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ως η λύση του προβλήματος. Μάλλον οξύμωρο, δεν νομίζετε; Ο Τσίπρας από κομιστής όλων των κακών και όλων των δεινών, ο Τσίπρας από πρόβλημα της Ευρωπαϊκής κρίσης, ο Τσίπρας από τον ρόλο του πιο επικίνδυνου ανθρώπου στην Ευρώπη αναδεικνύεται σε super wow λύση. Θα το πίστευε κανείς αυτό; Απίστευτο και όμως αληθινό. Θα μου πεις, ολόκληρο ευρωπαϊκό και eurovision κέρδισε η Ελλαδάρα, αυτό δε θα πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να συμβεί;
Ο ίδιος όμως ο Τσίπρας τι λέει για το θέμα; Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε τη Δευτέρα , είπε ότι είναι συγκυριακή η όποια σύμπτωση των απόψεών του και των απόψεων του ΔΝΤ. Συγκυριακή. Σύμπτωση. Απόψεων.
Μια πραγματικά προσεκτική δήλωση. Δεν είπε ότι είναι συγκυριακή η σύμπτωση των απόψεών του με αυτές του ΔΝΤ, ούτε ότι είναι συγκυριακή η σύμπτωση των απόψεων του ΔΝΤ με τις δικές του.
Take a minute για να ξαναδιαβάσεις το προηγούμενο. Δεν λέω δύο φορές το ίδιο πράγμα.
Αυτό που υποστηρίζω ότι είπε ο Τσίπρας είναι ότι το ΔΝΤ διατυπώνει σήμερα μια θέση με βάση τα δεδομένα και τις αναλύσεις που τα έμπειρα στελέχη και οι αναλυτές του εκφράζουν, αλλά και τα γενικότερα συμφέροντά του ως Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιβάλλουν.
Υποστηρίζω επίσης ότι ο Τσίπρας διατύπωσε μια θέση πριν καιρό με βάση τα αναξιόπιστα δεδομένα που είχε στη διάθεσή του, χωρίς επίσημα στοιχεία από την Τράπεζα της Ελλάδας και πριν την εξαθλίωση του ελληνικού λαού που συνεχώς επιδεινώνεται και φυσικά χωρίς να έχει μαντικές ικανότητες ή κάποιο ιδιαίτερο κληρονομικό χάρισμα για το ότι θα ερχόταν ο καιρός που τα δεδομένα στο εσωτερικό της Ελλάδας, στο εσωτερικό της Ευρώπης και στο εσωτερικό της Αμερικής θα άλλαζαν τόσο ώστε να διατυπωθεί κάτι παρόμοιο από το ΔΝΤ, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό που είχε ίδιος προτείνει.
Και πώς θα μπορούσε να είναι το ίδιο που ο Τσίπρας είχε προτείνει, όταν το κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διατύπωσε την πρότασή του ήταν εντελώς διαφορετικό λόγω του χρόνου που περνά αλλά δεν χάνεται, από το κοινωνικο-οικονομικό-πολιτικό πλαίσιο του τώρα.
            Δεν θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε μια πράξη του παρελθόντος με βάση τα δεδομένα του σήμερα χωρίς να λάβουμε υπόψη τους περιορισμούς του αξιακού μας συστήματος. Δεν θα ήταν μεθοδολογικά και λογικά ορθό να αποδώσουμε προθέσεις και σκοπιμότητες που σήμερα ανακύπτουν, σε ενέργειες του παρελθόντος.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ο λόγος και η σκοπιμότητα μιας τέτοιας μεθόδευσης τώρα, ο λόγος και η σκοπιμότητα της επιχειρούμενης παρουσίασης μιας ταύτισης απόψεων Τσίπρα-ΔΝΤ τώρα. Για ποιο λόγο, δηλαδή, παρουσιάζεται η λύση που το ΔΝΤ προκρίνει ως η λύση Τσίπρα.
Ο λόγος πιστεύω είναι ξεκάθαρος. Ονομάζεται «αυτοδέσμευση» ή αλλιώς «αυτοεγκλωβισμός». Αν πειστούμε όλοι ότι η λύση που προκρίνεται είναι η λύση Τσίπρα τότε δεν μένει παρά να σωθούμε υιοθετώντας την και ταυτόχρονα να αποδεχτούμε τόσο εμείς όσο και ο ίδιος ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ότι οι δεσμεύσεις που μέχρι τώρα οι δοσιλογικές κυβερνήσεις έχουν αναλάβει, θα αποτελούν ιδιοκτησία –να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Σαμαρά- και του ιδίου. Η λύση Τσίπρα όταν αυτή είχε διατυπωθεί, προλάβαινε τα σφάλματα και τα δεινά που μας έχουν ήδη βρει. Όταν λέγεται ότι η σημερινή πρόταση του ΔΝΤ είναι η λύση Τσίπρα, ουσιαστικά επιχειρείται να εφαρμοστεί τώρα αυτό που έλεγε τότε. Η λύση όμως αυτή αν εφαρμοστεί στο εξής χωρίς να λάβει υπόψη της τα δεινά που έχουν προκληθεί από την καθυστερημένη της εφαρμογή, παραβλέπει τα κακώς κείμενα (είμαι επιεικής) των δοσιλογικών κυβερνήσεων, κάτι που φυσικά ευνοεί ορισμένους αλλά δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους πολλούς.
Το σύστημα των εγχώριων επιχειρηματικών, εκδοτικών και εν γένει οικονομικών συμφερόντων, αντιλαμβάνεται την επερχόμενη κατάρρευσή του και παίζει τα ρέστα του. Υπόσχεται στον Τσίπρα κυβέρνηση εδώ και τώρα εγκλωβίζοντάς τον όμως με αυτόν τον δόλιο τρόπο στο αμαρτωλό παρελθόν των κυβερνήσεων της εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας.
Είναι γελασμένοι όμως. Δεν θα έχει αποτέλεσμα η προσπάθειά τους και ας είναι καλά οργανωμένη. Δεν θα πέσει στην παγίδα τους ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο Τσίπρας αυτοπροσώπως. Πρέπει να το καταλάβουν. Θα έπρεπε να το έχουν ήδη καταλάβει. Ο Τσίπρας δεν είναι κανένα παιδάκι που περιμένει πότε θα έρθει η στιγμή που θα του χτυπήσουν την πλάτη για να νιώσει σημαντικός. Ο Τσίπρας δεν είναι ένας ακόμη μεγαλομανής που θέλει όπως τόσοι και τόσοι προηγούμενοι, να καθίσει σε αυτή την υπέροχη πολυθρόνα της εξουσίας και να κυβερνήσει τον τόπο από προσωπικό βίτσιο ή εμμονή.
Ο Τσίπρας δεν έχει άλλη επιλογή από το να κυβερνήσει για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κάνουν μεγάλο λάθος αυτοί που θέλουν να τον μετατρέψουν στην εναλλακτική του συστήματος. Κάνουν μεγάλο λάθος όλοι αυτοί που τον αντιμετωπίζουν ως διαχειριστή της εξουσίας. Αυτό είναι ίδιον των δεξιών της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Ο Τσίπρας είναι φορέας εξουσίας. Φέρει την εξουσία που ο λαός του δίνει. Εξουσία που πηγάζει από το λαό και επιστρέφει στο λαό.


*Του Κωνσταντίνου Νάκκα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...