(Δημοσιεύθηκε στις 6 Ιουνίου 2012, στο www.facebook.com/constantinos.nakkas.9)
Κύριε Λοβέρδο μου,
Πριν λίγο καιρό είχατε την ατυχία να ασθένησε ενώ
ήσασταν στην επαρχία και όχι στην Αθήνα. Βιώσατε έτσι από πρώτο χέρι την
περίθαλψη ενός απλού πολίτη. Δηλαδή, για να είμαστε ειλικρινείς, όχι και τόσο
απλού αφού το όνομα και η ιδιότητα σας σάς εξασφάλισαν μια προσεκτική
περιπετειώδη αντιμετώπιση.
Για εσάς, ούτε αναπάντητα τηλέφωνα προς γιατρούς
υπήρχαν, ούτε δεν εφημερεύουμε σήμερα, ούτε το φάρμακο δεν το έχουμε για σας
και αλλά τέτοια όμορφα που κατά καιρούς ακούμε και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό
ακόμη πιο συχνά.
Και το διεστραμμένο μου μυαλό φτιάχνει το εξής
διεστραμμένο σενάριο. Εύχομαι φυσικά να μη τύχει σε σας ή σε κάποιον άλλο.
Είναι Παρασκευή απόγευμα και μόλις τελειώσατε την
εργασία σας στο υπουργείο (ξέρω βέβαια ότι η δουλειά του υπουργού δεν έχει
ωράριο και ότι δεν είναι καν δουλειά αλλά λειτούργημα αλλά μη δώσετε σημασία).
Πηγαίνετε με το αυτοκίνητό σας στο σπίτι σας μόνο και μόνο να φορτώσετε της
βαλίτσα σας γιατί έχετε προγραμματίσει να πάτε για τριήμερο του Αγίου Πνεύματος
στην όμορφη Πρέβεζα. Είναι όμορφη έτσι και αλλιώς η Πρέβεζα αλλά για σας είναι όμορφη
επειδή εκεί βρίσκεται η αγαπημένη σας. Το όνομα της Ευτυχία. Ευτυχώς την ώρα
που κλειδώνεται την πόρτα θυμάστε την τούρτα που έχετε φτιάξει για χάρη της.
Μιλϕέιγ. Η αγαπημένη της. Θέλετε να τις κάνετε έκπληξη με το γλυκό. Θα χαρεί
πολύ με την έκπληξη και φυσικά με σας που τις την κάνετε. Κάτι παραπάνω θα
ξέρετε...
Ξεκινάτε το ταξίδι σας όμορφα και ωραία και μετά
από 3 περίπου ώρες οδήγησης στο «ασφαλές» (μη χέσω) εθνικό οδικό δίκτυο
Αθηνών-Ρίου και στη συνέχεια Ρίου-Αγρινίου και αφού έχετε φυσικά πληρώσει τα
νόμιμα διόδιά σας, το κακό σας βρίσκει.
Του την είχατε σκάσει τότε και τόσες φορές που
κάνετε το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταφέρει να
σας στριμώξει ανάμεσα στα ατελείωτα κόκκινα κολονάκια και τους μικρούς τοίχους
σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους που κρυβόταν. Είχε δοκιμάσει ακόμη να κρυφτεί
στις γεμάτο τρύπες οδόστρωμα αλλά πάντα καταφέρνατε να του την σκάσετε. Όμως
τώρα, εκεί λίγο μετά το Μεσολόγγι και λίγο πριν την περιμετρική του Αγρινίου
(παραλίγο δηλαδή θα τη γλιτώνατε και πάλι) σας την είχε στήσει. Δεν είχατε
ελπίδα. Ήθελε μόνο εσάς. Κανέναν άλλο. Έτσι απλά, χωρίς να έχετε αναπτύξει
ιδιαίτερη ταχύτητα σε μια δεξιά στροφή βγήκατε λίγο από το δρόμο. Πόσο λίγο;
Όσο λίγο χρειαζόταν για να γίνει το κακό. Το σημείο στο οποίο βγήκατε, ήταν το
μόνο που η προστατευτική μπάρα ήταν πεσμένη στον μικρό γκρεμό των δύο μέτρων.
Πριν, αλλά και μετά το σημείο εξόδου σας από το δρόμο, υπήρχε προστατευτική
μπάρα. Για κακή σας τύχη εσείς βρήκατε την τρύπα και χάσατε την ευκαιρία να του
τη σκάσετε για ακόμη μια φορά.
Πέσατε στον μικρό γκρεμό, κάνατε 2-3 τούμπες στον
αέρα, σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Άλλο όμως να τις βλέπεις στο έργο
και άλλο να είσαι εσύ το έργο. Το αυτοκίνητό σας (ένα opel corsa-το μεγάλο, το υπουργικό, το είχατε αφήσει στην
Αθήνα για να μην προκαλείται) έσκασε με την αριστερή του πλευρά, με όλη τη
δύναμη της πρόσκρουσης να διοχετεύεται στο σημείο του οδηγού.
Το κακό είχε κάνει τη δουλειά του. Ή μήπως δεν
είναι ακόμη ευχαριστημένο;
Για καλή σου τύχη ο οδηγός του μπροστινού
αυτοκινήτου είδε τη βουτιά, σταμάτησε και κάλεσε αστυνομία και ΕΚΑΒ. Ευτυχώς
που κατάλαβαν τι έλεγε γιατί τα ελληνικά του δεν ήταν και τόσο καλά. Κάτι σαν
αετό είχε στις πινακίδες του. Σας μιλούσε και σάς έδινε κουράγιο μέχρι να έρθει
το ασθενοφόρο. Είχατε τις αισθήσεις σας.
Το ασθενοφόρο ήρθε πολύ γρήγορα, όπως και η
αστυνομία. Καλή δουλειά έχω κάνει σκεφτήκατε. Μπράβο και στον Χρυσοχοΐδη και ας
μην είχε διαβάσει ο μαλάκας το μνημόνιο.
Καθώς σάς πηγαίνουν στο νοσοκομείο του
Μεσολογγίου ειδοποιούν την καλή σας που εκείνη τη στιγμή στη Πρέβεζα σας
μαγείρευε το αγαπημένο σας φαγητό. Μπαίνει στο αμάξι της και έρχεται γρήγορα.
Έχετε ήδη μετανιώσει που τις είπατε «έλα γρήγορα».
Στο Μεσολόγγι δεν μπορούν να σας βοηθήσουν.
Πονάει ο αυχένας και το κεφάλι σας και δεν έχουν τα μέσα για σας. Δεν πειράζει
θα σκεφτεί κάποιος. Κεφάλι είναι, ξερό είναι, αντέχει. Έλα όμως που είναι το
δικό σας κεφάλι και όχι αυτού που το λέει. Δεν μπορείτε στην κατάσταση που
είστε να του σπάσετε το δικό του.
Πάτρα. Θα σας πάνε στην Πάτρα. Μεγάλο νοσοκομείο
είναι. Πανεπιστημιακό. Ήρθε με το καλό και η αγαπημένη σας. Τώρα νιώθετε πιο
σίγουρος. Ενημερώθηκαν και οι γονείς σας στην Αθήνα (ευτυχώς ήταν προσεκτικός ο
κύριος που τους το είπε γιατί στην ηλικία που είναι… άστα να πάνε) και θα
συναντηθείτε όλοι μαζί στο Ρίο (όχι της Βραζιλίας αν και το καρναβάλι κοντά
είναι).
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, κοντά είναι είπατε, φτάσατε
στο δεύτερο νοσοκομείο. Το καλό νοσοκομείο. Το μεγάλο. Στις 17:00 είχε γίνει το
κακό, 23:00 είχε πάει. Γρήγορη αντιμετώπιση.
Εκεί το ασθενοφόρο θέλει να φύγει αλλά εσείς,
σωστά σκεπτόμενος, δεν θέλετε να τους δώσετε το κολάρο που φοράτε αν δεν σας
κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις ή δεν σας βάλουν άλλο του νοσοκομείου. Τι να
κάνει και το ασθενοφόρο, έφυγε χωρίς το κολάρο. Θα του το πήγαινε μετά η
συνοδός.
Έφτασαν και οι γονείς σας. Το παιδί είπαν.
Γιατροί, τι έχει το παιδί! Θα του κάνουμε αξονική στον αυχένα. Μαγνητική ρε
παιδιά για να έχουμε μια συνολική εικόνα είπαν οι γονείς και η αγαπημένη σας.
Είναι αργία όμως. Δεν λειτουργεί τις αργίες. Είναι Siemens το μηχάνημα και έχει ημερολόγιο αργιών μέχρι το 2099.
Μετατόπιση σπονδύλου έδειξε η αξονική. Φτηνά τη
γλίτωσα, σκέφτηκες.
Όμως προς τα ξημερώματα πονούσε το κεφάλι σου.
Λογικό θα πει κάποιος. Ατύχημα έπαθες με χτύπημα στον αυχένα. Πόσο μακριά είναι
ο αυχένας από το κεφάλι. Όμως ο εφημερεύον δεν το έβλεπε έτσι.
Έκανες εμετούς, μούδιαζε το πρόσωπό σου.
Βοηθείστε με, έλεγες. Φώναζαν οι γονείς σου.
Σου έκαναν τελικά και άλλη εξέταση, διαφορετική
από της Παρασκευής. Βράδυ Σαββάτου αυτή η εξέταση. Θρόμβωση σε αρτηρία, εκεί
ανάμεσα σε αυχένα και κεφάλι. Τρελάθηκες. Όλοι τρελάθηκαν. Κινδυνεύεις άμεσα
από εγκεφαλικό και το είδαν με μια μέρα καθυστέρηση. Μαγνητική ρε παιδιά. Να
κάνουμε μαγνητική, λένε οι δικοί σου άνθρωποι. Ξεχάσανε ότι είναι αργία. Να
έρθει ο διευθυντής της κλινικής, το μεγάλο κεφάλι να δει τον υπουργό, είπανε οι
δικοί σου. Ξεχάσανε ότι είναι αργία.
Δεν έγινε τίποτα από αυτά, ούτε την Κυριακή ούτε
τη Δευτέρα (αργία Αγίου Πνεύματος).
Άρχισες να βρίζεις τη Διαμαντοπούλου. Τόσες
μαλακίες έχει κάνει, δεν μπορούσε να καταργήσει την αργία του Αγίου Πνεύματος μήπως
και έκανες τις εξετάσεις σου μια μέρα νωρίτερα και ερχόταν ο γιατρός-το μεγάλο κεφάλι
(Ινδιάνικο όνομα μου ακούγεται), να δουν τελικά τι έχεις και τι δεν έχεις. Μη
δουν ξαφνικά την Τρίτη ότι τα πράγματα είναι αλλιώς. Πώς αλλιώς, δηλαδή, αφού
δεν ξέρουν πώς είναι τώρα.
Και παρακαλάς να σε φυλάει η Παναγία, να έχουν
μαντέψει στο περίπου σωστά.
Και θέλεις να αρχίσεις να βρίζεις τον υπουργό
υγείας αλλά δεν μπορείς. Είσαι εσύ.
Και περιμένεις Κυριακή και Δευτέρα με κολάρο στον
αυχένα και θεραπεία για την αντιμετώπιση του θρόμβου.
Τι περιμένεις; Περιμένεις την Τρίτη. Να έρθει
γαμημένη η Τρίτη για να δουν οι γιατροί στα σίγουρα τι έχεις.
Και σκέφτεσαι… σκέφτεσαι…
Σαββατοκύριακο… αργία… αυτοκίνητα στο δρόμο
πολλά… αργία.. αργία....
Και θυμάσαι το τραγούδι: «Η Ζωή που περνά και
χάνεται…»
Ωραίο τραγούδι. Ωραία και η ζωή όμως. Τη θέλεις
τη ζωή σου. Θέλεις να τη ζήσεις έντονα. Θέλεις να τη ζήσεις όρθιος. Έχεις πολλά
ακόμη να κάνεις. Να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να δουλέψεις, να προσφέρεις
στο κοινωνικό σύνολο...
Αλλά;
Αλλά είναι αργία και πρέπει να περιμένεις την
Τρίτη.
Σήμερα είναι Τρίτη. Ήρθε ο γιατρός-το μεγάλο κεφάλι
το πρωί, έκανες τη μαγνητική σου το μεσημέρι. Η ώρα είναι 22:00 και ακόμη δεν
ξέρεις ούτε εσύ ούτε οι άνθρωποί σου τι έχεις. Δεν έχουν βγει τα αποτελέσματα
ακόμη…
Παρασκευή 17:00 το ατύχημα, Τρίτη 22:00 το τώρα.
Δεν ξέρεις ακόμη τι έχεις. Αν ζήσω σκέφτεσαι και είμαι γερός θα το γαμήσω το
μπουρδέλο το ΕΣΥ και θα το φτιάξω σωστό.
Σε πιστεύω φίλε Λοβέρδο. Αν ζήσεις... Αν είσαι
γερός… Και αν σου έχει αφήσει όλο αυτό που έπαθες κάποιο κουσούρι. Γιατί αν δεν
σου αφήσει κουσούρι θα τα ξεχάσεις όλα πολύ γρήγορα. Ο εγκέφαλός σου θα
διαγράψει ότι έχει γίνει γιατί είναι όλα αυτά μια τραυματική εμπειρία. Θα
διαγράψει όμως και το «…θα το φτιάξω σωστό».
Φίλε αναγνώστη,
Θα συνέβαιναν όλα τα παραπάνω στον κύριο Λοβέρδο
μας; Δε νομίζω…
Στην φίλη μου όμως συμβαίνουν τώρα.
Ό,τι διάβασες είναι πραγματικό. Απλά η φίλη μου,
η κοπέλα του δικού μου ανθρώπου, δεν είναι ο κύριος Λοβέρδος μας. Για αυτήν
ισχύει η αργία.
Λοβέρδο (κομμένο τώρα και το «κύριε» και το «μου»), ωραία είναι τα
λόγια. Ωραίοι οι προεκλογικοί τηλεοπτικοί καβγάδες. Αλλά όταν το θέμα είναι το Εθνικό
Σύστημα Υγείας πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί. Πόσο μάλλον εσύ.
Λοβέρδο, δεν δικαιούσαι να μιλάς εσύ. Τα έργα σου
μιλάνε για σένα. Αν αυτά που τα έργα σου έλεγαν ήταν θετικά, τότε οι φωνές των
συμπολιτών μας θα ήταν θετικές. Θα τις παρουσιάζαμε ως επιχείρημα υπέρ των
έργων σου. Ακόμα και αν υπήρχαν κακοπροαίρετοι ανάμεσά μας, που το μόνο που θα
ήθελαν θα ήταν να σε πολεμήσουν, ακόμη και τότε, οι θετικές φωνές των ανθρώπων
του κλάδου της υγείας (ασθενείς, νοσηλευτικό προσωπικό, γιατροί) θα ήταν ικανές
να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.
Γιατί τα έργα σου θα μιλούσαν για σένα. Δεν θα
μιλούσες εσύ για τα έργα σου.
Γιατί το ενδιαφέρον δεν είσαι εσύ. Το ενδιαφέρον
είναι τα έργα σου.
Εντάξει είσαι ωραίος, έχεις ωραία φωνή,
θεληματικό πιγούνι, ντύνεσαι ωραία, κυκλοφορείς σε ωραίους χώρους αλλά δεν
είναι αυτό το ζητούμενο. Αν αυτό ήταν το ζητούμενο ο Σάκης Ρουβάς θα ήταν πολύ
πιο πετυχημένος από σένα γιατί είναι όλα όσα είσαι και άλλα τόσα.
Κλείνοντας, φίλε
αναγνώστη, για να καταλάβεις της διαφορά της ποιότητας των
ανθρώπων άκου και αυτό.
Μόλις συνήλθε η φίλη μου από το πρώτο σοκ, κάποια
στιγμή το Σάββατο, ζητούσε από τους γονείς της να κάνουν δωρεά χρήματα στο ΕΚΑΒ
ώστε να έχουν διπλά κολάρα στα ασθενοφόρα. Ζητούσε να κανονίσουν οι γονείς,
συγγενείς και φίλοι να συγκεντρώσουν λεφτά για την εγχείρηση που θα πρέπει να
κάνει το παιδάκι του αστυνομικού που την φρόντιζε στην αρχή στο ασθενοφόρο
μέχρι να πάει ο δικό της άνθρωπος γιατί έχει τρύπα στην καρδιά.
Δεν έβρισε το ΕΚΑΒ, δεν έβρισε τους γιατρούς, δεν
έβρισε που ήταν αργία.
Θα το πιστέψει Λοβέρδο; Δεν έβρισε ούτε εσένα.
Την καταλαβαίνω. Ούτε και εγώ θα σε βρίσω. Έχω να
ασχοληθώ με πιο σημαντικά πράγματα.
Αλλά να θυμάσαι: αν πάθει τίποτα, πρώτα εσένα θα
πλακώσω στο ξύλο…
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
