(Δημοσιεύθηκε στις 8/8/2012
στο https://www.facebook.com/constantinos.nakkas.9)
Τελειώνοντας
την ανάγνωση του βιβλίου «Ο ΠΑΓΟΣ», που έγραψαν ο Ξένος Μάζαρης και ο Στράτος
Μπουλαλάκης νόμιζα ότι μιλούσαν σε μένα. Και σε μένα. Σε όλους μας.
Παραφράζοντας:
«Αχ καημένε νεοΈλληνα... Τι θα κάνω με σένα; Πότε θα μάθεις να απολαμβάνεις τα
αγαθά του καπιταλισμού, χωρίς να χάνεις βέβαια από τα μάτια σου το στρατηγικό
όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας;»
Τι να
εννοεί ο ποιητής, είναι ένα ερώτημα. Τι
καταλαβαίνουμε εμείς, είναι ένα άλλο.
Μήπως η αέναη πάλη για την
«επίτευξη του στρατηγικού οράματος» της εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι τίποτα
άλλο παρά το βόλεμα στην ψευδαίσθηση της απόλαυσης των αγαθών του καπιταλισμού;
Μήπως η επίκληση στην πάλη
είναι το άλλοθι της μη πράξης και της διαιώνισης της απραξίας;
Μήπως η «επανάσταση» (με
την γενική σημασία του όρου, ως δηλαδή, αντίδραση σε καθετί που έρχεται να
χαλάσει την καθημερινότητά μας) είναι κάτι που όταν λέγεται δεν «τρώγεται» ενώ
όταν «τρώγεται» δεν υπάρχει λόγος να λέγεται;
Μήπως το «σκέφτομαι άρα
υπάρχω», που εξελίχθηκε πρώτα σε «καταναλώνω άρα υπάρχω», στη συνέχεια σε «βολεύομαι
άρα υπάρχω», έγινε τελικά «κουτσοβολεύομαι άρα υπάρχω»;
Και αν όντως βρισκόμαστε στο
στάδιο «κουτσοβολεύομαι άρα υπάρχω», μετά τι;
Απλά «Υπάρχω;».
Επανάσταση**;
**Σ. τ. Μαλάκα (κατά το
πρότυπο των Μάζαρη/Μπουλαλάκη): επανάσταση είναι το γαμήσι που ρίχνουν οι
μαλάκες όταν κινδυνεύουν πλέον να μην μπορούν να υπάρξουν άλλο.
*Του
Κωνσταντίνου Νάκκα
