Ο/Η Antoanan ήταν
ο καλύτερος του χωριού. Ήθελε όμως να αποκτήσει και την πόλη, όλες τις πόλεις,
όλη την πολιτεία.
Πίστευε ότι το
μπορούσε με τις σούπερ σπουδές του στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου. Το
άξιζε άλλωστε μετά από όλα αυτά που είχε περάσει. Ανάδειξη σε μικρή ηλικία,
πρώτο όνομα στην πιάτσα, έλυνε και έδενε στην πολιτεία.
Και μετά άρχισε η
κατρακύλα. Τα έσπασε με τον συνέταιρό του, τον εκδικήθηκε στη στιγμή,
αποπειράθηκε με αποτυχία να ξαναγυρίζει, αυτοεξορίστηκε, επανήλθε στην εξορία
κατά το πρότυπο «μακριά και αγαπημένοι», ήρθε πιο κοντά σαν δείγμα πολιτισμού
και μετά …νίκησε.
Έγινε αυτό που ήταν
«γραφτό να γίνει». Τώρα έχει την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του
πραγματικότητα. Να γίνει ο Mr/Miss. Monopoly.
Έλα όμως, που όλοι
τον ήξεραν και τον πρόσεχαν. Πώς να κερδίσεις στη Monopoly αν όλοι ξέρουν ό,τι
ξέρεις και εσύ, αν όλοι γνωρίζουν τα εργαλεία με τα οποία λειτουργεί το
σύστημα; Πώς;
Και τότε μια καλή του
φίλη τού σφύριξε το μυστικό.
«Μην είσαι βλάκας»,
του είπε. «Θα το κάνω εγώ για σένα και κανένας δεν θα το καταλάβει. Εσύ απλά θα
βρεις έτοιμο το κόλπο όταν σε λίγο καιρό γίνεις κυβερνήτης της πολιτείας» του
είπε.
«Μα πώς ξέρεις ότι θα
γίνω κυβερνήτης», αναρωτήθηκε;
«Μην είσαι κουτός,
χαζό αγόρι», ανταπάντησε. «Θα το ρυθμίσουμε εμείς, έχουμε τον τρόπο»,
συμπλήρωσε.
Και είχανε τον τρόπο.
Και έγινε κυβερνήτης. Και ενώ όλοι τον θεωρούν αποτυχημένο, αυτός κάνει καλά τη
δουλειά του γελώντας στα μούτρα όλων αυτών που μπροστά στα μάτια τους έκανε τη
δουλειά του χωρίς κανένας να σκεφτεί το αυτονόητο. Να πει ΟΧΙ.
Ο/H Antoanan κάθεται
τώρα στο σαλούν, στρίβει το τσιγάρο του και τραβά μια μεγάλη τζούρα. Καπνίζει
το καλύτερο ταμπάκο της πολιτείας και φυσά τον πυκνό καπνό στα μούτρα μας.
Όμως…
Όμως τα υπέροχα
δαχτυλίδια καπνού, που πάντα έκανε, χαλάνε με το που ανεβαίνουν στο αέρα. Κάτι
δεν πάει καλά. Το καταλαβαίνει αμέσως. Κοιτάζει γύρω του αλλά δεν γνωρίζει
κανέναν. Όλοι όμως τον γνωρίζουν και τον κοιτάνε επίμονα, με ένα μικρό
υποτιμητικό χαμόγελο στο στόμα. Δεν του αξίζει ούτε ολόκληρο χαμόγελο. Όλοι
εκεί μέσα είχαν έναν πατέρα, μια μάνα, έναν παππού, έναν αδερφό, ένα παιδί,
έναν γείτονα, έναν φίλο. Δεν υπάρχουν ποια, παρά μόνο στην καρδιά τους. Αυτό
για τώρα είναι αρκετό.
Τώρα φυσάει.
Φυσάει ανάποδα.
Το καταλαβαίνει.
Σηκώνεται προσπαθώντας να μη δείξει τον πανικό του. Μάταιο. Κοιτάζει γύρο του
και το χέρι κατευθύνεται αργά-αργά στη ζώνη του. Όλοι των κοιτάνε χωρίς φόβο.
Τι μπορεί άλλο να τους κάνει. Είναι πλέον μόνος του. Θα είναι τυχερός αν
βγαίνοντας από το σαλούν υπάρχει ακόμη το άλογο του να τον περιμένει.
Είναι τυχερός…
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
