Το Πολυτεχνείο ζει, φωνάζουμε όλοι.
Το ερώτημά μου είναι,
πού ζει;
Ζει στα βιβλία που
βρίσκονται στα ράφια της βιβλιοθήκης μας;
Ζει στις μνήμες μας
που τις ανασύρουμε κάθε Νοέμβρη;
Ζει στις καρδιές μας
για να μας θυμίζει ότι και εμείς κάποτε ήμαστε ζωντανοί;
Ζει στις γειτονίες
και τις πλατείες στις οποίες πηγαίνουμε το σκύλο μας για κατούρημα;
Ζει στο τοίχο μας στο
facebook που κάνει την δική του επανάσταση στον βρόντο;
Ζει μέσα στον καπνό
και το αλκοόλ, στα υπόγεια μπαρ και στα υπαίθρια καφέ που ως θέμα συζήτησης
εξασφαλίζει και μια γκόμενα;
Ζει στις ίδιες εδώ
και καιρό, ανεξάρτητες κατά τα άλλα, κομματικές νεολαίες, που τόσα χρόνια
τροφοδοτούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα με άξια στελέχη;
Ζει στις διηγήσεις
των πετυχημένων πολιτικών μας που τότε αγωνίζονταν για την ανατροπή και σήμερα
για την επιβίωση του συστήματος;
Θα μου πει κάποιος πού
ζει το Πολυτεχνείο;
Ποιοι είναι αυτοί,
που σήμερα έχουμε ως πρότυπα αντίστασης αποτέλεσμα της δράση τους την περίοδο του
Πολυτεχνείου κατά της χούντας;
Μήπως ήταν άνθρωποι
του τότε κοινοβουλευτικού πολιτικού κόσμου;
Μήπως ήταν άνθρωποι
ευρέως αναγνωρισμένοι από την κοινοβουλευτική τους δράση;
Μήπως ήταν άνθρωποι
που παράτησαν τα αξιώματα και τις θέσεις τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους για
τον μεγάλο σκοπό της δημοκρατίας;
Μήπως ήταν πολίτες
που ανήκαν στην ευκατάστατη οικονομικά τάξη, που προτίμησαν την ελευθερία των
συμπολιτών τους από το δικό τους βόλεμα;
Μήπως ήταν ο επίσημος
κλήρος που φρόντιζε το καλό του ποίμνιού του και όχι τα διαβάσματά του;
Μήπως ήταν οι
ηλικιωμένοι γονείς που για το καλό των παιδιών τους δεν ήθελαν μπλεξίματα;
Μάλλον όχι.
Ήταν Άνθρωποι που
κανείς μέχρι τότε δεν τους ήξερε, πέρα από τη μάνα τους και τον πατέρα τους.
Ήταν Άνθρωποι που
τότε χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες, αναρχικοί και επικίνδυνοι για τη δημοκρατία.
Ήταν Άνθρωποι που
τέθηκαν εκτός νόμου, που φυλακίστηκαν, που στιγματίστηκαν.
Σήμερα ποιοι είναι οι
αντίστοιχοι άνθρωποι που σε λίγα χρόνια θα αποτελέσουν τα νέα πρότυπα;
Φοβάμαι, είναι
αλήθεια.
Υπάρχει όμως κάτι
χειρότερο από το να φοβάμαι.
Το να φοβούνται τα
παιδιά μου…
*Του Κωνσταντίνου Νάκκα
